Γιατί τόσο κράξιμο στην Μόνικα; Γιατί το αξίζει..

Αυτό είναι το πρώτο ελληνόφωνο κομμάτι της Μόνικα. Το ακούσατε; Νομίζατε πως κάτι είχε η σύνδεση σας; Προσπαθήσατε να το φορτώσετε ξανά, να το βάλετε στο πιο γρήγορο ή αργό; Αυτή ήταν η συνηθέστερη αντίδραση των χρηστών του youTube, εκεί που έγινε η πρώτη «μετάδοση» του κομματιού, πριν επτά μέρες.

Η κριτική που ακολούθησε στα social media ήταν ανελέητη. Σκληρή στα όρια του κραξίματος από το ίδιο ακριβώς κοινό που το 2008 έκανε πλατινένιο το Avatar αλλά και το σαφώς κατώτερο, Exit, το 2010. Κι, έτσι, αίφνης, όπως αγαπάμε να συνηθίζουμε ο εθνικός διχασμός απέκτησε ένα ακόμα κεφάλαιο, αυτή τη φορά για ένα τραγουδάκι. Αυτόκλητοι υπερασπιστές της και σταυροφόροι της κακής μουσικής βρέθηκαν στα χαρακώματα.

Γιατί, όμως, δεν έχουμε δικαίωμα να κράζουμε την Μόνικα; Το χρυσό κορίτσι της ελληνικής μουσικής μάς αυτοσυστήθηκε το 2006 στο MySpace. To demo της μοιράστηκε, συζητήθηκε, ακούστηκε και τελικά αγαπήθηκε ανόθευτα και αυθόρμητα. Ήταν σαν να είχαμε βρει τη δική μας Έιμι Γουαινχάουζ. Ένα κορίτσι, με νέο ήχο, ξεκάθαρα ταλαντούχο, που δεν είχε από πίσω της μάνατζερ, δισκογραφικές, κορδέλες και γιρλάντες. Αυτό την οδήγησε στην ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Archangel Music, για να μας παραδώσει το σπουδαίο Avatar, να γίνει η νέα εθνική μας αγαπημένη και να βρεθεί, παρά το πολύ νεαρό της ηλικίας της, στο Ηρώδειο και το Μέγαρο.

Η Μόνικα, λοιπόν, είναι μια καλλιτέχνιδα που μόνο αγάπη έχει νιώσει. Γιατί, λοιπόν, σε ένα άστοχο βήμα της να μη σημειωθεί η ανορθογραφία, έστω με τον λυρισμό της γηπεδικής ιαχής, όπερ και εγένετο; Σε μια εποχή που ο καθένας έχει το κράξιμο που του αναλογεί γιατί να εξαιρεθεί η Μόνικα;

Πριν από τρεις ημέρες η Εθνική ομάδα μπάσκετ U20 που κατέκτησε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, επισκέφτηκε το Μέγαρο Μαξίμου, με τον Αλέξη Τσίπρα να φωτογραφίζεται μαζί με τους παίκτες φορώντας την εμφάνιση του Αντώνη Κόνιαρη. Το τι ακολούθησε στο twitter και το Facebook μάλλον το αντιληφθήκατε όπως παρακολουθείτε τα τρολαρίσματα με τα οποία ο πλανήτης γενναιόδωρα φιλοδωρεί τον Ντόναλντ Τραμπ. Αυτοί είναι πολιτικοί θα πείτε… Δεκτό.

Πρόσφατα είδα την τελευταία ταινία του Γκάι Ρίτσι, King Arthur: Legend of the Sword. Μια παραγωγή της Warner Bros που στοίχησε 150εκ. δολάρια. Η ταινία ήταν εμπορική αποτυχία με τους κριτικούς να χορεύουν πένθιμα από πάνω της. Ο Michael Phillips από τη Chicago Tribune τη χαρακτήρισε «χαζή» και ο Matt Zoller Seitz από το RogerEbert.com «γελοία». Δεν λες και αβρούς τους χαρακτηρισμούς.

Οποιοσδήποτε, λοιπόν, δημοσίως εκφράζεται καλλιτεχνικά, πολιτικά ή δημοσιογραφικά το κάνει γιατί επιθυμεί την ανταπόκριση του κόσμου, ενώ ταυτόχρονα είναι προετοιμασμένος για το ακριβώς αντίθετο ∙ την απόρριψη, όσο πληθωρική, κακή και αγενής κι αν είναι.

Το «Στάλα» για κάποιους είναι ένα κακό τραγούδι, για κάποιους μέτριο και για άλλους αριστούργημα. Κι όλοι έχουν το δικαίωμα να το αξιολογήσουν, να το χαρακτηρίζουν και να το σχολιάσουν όπως επιθυμούν.