Πόσο Μουρίνιο είναι ο Κόντε; - Free Sunday
Πόσο Μουρίνιο είναι ο Κόντε;

Πόσο Μουρίνιο είναι ο Κόντε;

Αν έβλεπε τον κυριακάτικο (20/8/2017) αγώνα Τότεναμ – Τσέλσι κάποιος που δεν γνώριζε πως ο Μουρίνιο έχει αφήσει εδώ και δύο χρόνια τον πάγκο της Τσέλσι, θα ήταν υπερήφανος για μια ακόμα ποδοσφαιρική παράσταση ρεαλιστικού κυνισμού, από αυτές που πολλοί έχουν προσφέρει κατά καιρούς, αλλά μόνο ο Ζοζέ έκανε trademark. Αυτό βέβαια, αν τον συμπαθείς, γιατί αν τον αντιπαθείς, θα ξεσπάθωνες για άλλο ένα παρκάρισμα του λεωφορείου στο Wembley - που χρησιμοποιεί φέτος σαν έδρα η Τότεναμ - μπροστά από την εστία του Κουρτουά.

Μόνο που αυτή είναι η Τσέλσι του Κόντε. Κι είναι η περσινή πρωταθλήτρια Αγγλίας. Και δεν θα περίμενε κανείς να παίξει στο δεύτερο παιχνίδι της χρονιάς πιο αμυντικά κι από την προκάτοχό της, τη Λέστερ, που στο κάτω κάτω θα είχε ίσως περισσότερους λόγους να το κάνει.

Ο Κόντε όμως βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο νωρίς νωρίς. Έχασε το πρώτο του παιχνίδι ως πρωταθλητής, μες στην έδρα του από την 16η πέρσι Μπέρνλι. Ναι, έμεινε από το 14’ με δέκα παίκτες και στο τέλος με εννιά. Ναι, και με αριθμητικό μειονέκτημα, κόντεψε να κάνει την ανατροπή από το 0-3, φτάνοντας στο τελικό 2-3. Αλλά έχασε, και στη 2η αγωνιστική επισκεπτόταν την περσινή βασική του ανταγωνίστρια, Τότεναμ, εκτός έδρας. Με τον Αζάρ τραυματία, τους Κέιχιλ και Φάμπρεγκας τιμωρημένους.

Αυτό όμως που παρουσίασε, όσο κι αν όλα τα παραπάνω ίσως το δικαιολογούν, μάλλον δεν το περίμενε κανείς. «Έχτισε» δυο ζώνες των τριών παικτών στον άξονα, βάζοντας τρεις κεντρικούς αμυντικούς πίσω και τρία αμυντικά χαφ μπροστά τους. Πίσω ήταν ο Αθπιλικουέτα, που είχε ξεκινήσει από δεξί μπακ-χαφ, αλλά ήδη από πέρσι έπαιζε συχνά ως κεντρικός σε άμυνα με τρεις, και δύο καινούριοι στην ομάδα – ο Ρούντιγκερ, που απέκτησε από τη Ρόμα και ο Κρίστενσεν, που επέστρεψε από το δανεισμό του στη Γερμανία (Γκλάντμπαχ). Στο κέντρο ανέβασε τον Νταβίντ Λουίζ και δίπλα του έβαλε δυο καθαρά αμυντικά χαφ, τον Καντέ και τον Μπακαγιόκο, που πήρε πρόσφατα από τη Μονακό. Στα πλάγια ήταν δεξιά ο Μόζες και αριστερά ο Μάρκος Αλόνσο να ανεβοκατεβαίνουν, έτσι ώστε το σύστημα στην άμυνα ήταν 5-3-1-1 και στην επίθεση 3-5-2. Στο σύνολο οκτώ αμυντικογενείς παίκτες και δύο μπροστά: ο Γούιλιαν, ένας επιθετικογενής μέσος, και ο Μοράτα να παριστάνει τον Ντιέγκο Κόστα, σε έναν άχαρο ρόλο που ταιριάζει τόσο στον Κόστα όσο δεν ταιριάζει στον Μοράτα.

1

Δηλαδή, έκατσε και περίμενε την Τότεναμ πίσω, κλείνοντας ουσιαστικά τον άξονα, ώστε να κόψει τις μπαλιές του Έρικσεν και την κίνηση του Άλι ανάμεσα στις γραμμές, που τόσο στοίχισαν στην Τσέλσι στο περσινό αντίστοιχο ματς. Ουσιαστικά αναγνώρισε την ανωτερότητα της Τότεναμ στη δημιουργικότητα από τον άξονα και προσπάθησε να την περιορίσει, αφήνοντας περισσότερο πεδίο στα άκρα όπου θεωρεί πως είχε πλεονέκτημα, με την παρουσία κυρίως του Αλόνσο από αριστερά (που συνέβαλε και πέρσι καθοριστικά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος με 6 γκολ και 3 ασιστ), αλλά και του Μόουζες από δεξιά επικουρούμενος από τον Γουίλιαν που ούτως ή άλλως παίζει και δεξί εξτρέμ.

2

Το αποτέλεσμα ήταν στο παιχνίδι να γίνει αυτό που βλέπετε στο παρακάτω διάγραμμα του whoscored.com, που δείχνει που παίχτηκε η μπάλα από κάθε ομάδα.

3

Η μπάλα δηλαδή, παιζόταν στο μισό γήπεδο συνεχώς, με την Τότεναμ να προσπαθεί να βρει διαδρόμους και να μην τα καταφέρνει. Την γύριζε γύρω γύρω, αλλά περιοχή δύσκολα πατούσε. Και την Τσέλσι στο αγαπημένο παιχνίδι των αντεπιθέσεων, να κάνει παιχνίδι με τα τρία αμυντικά χαφ και τους πλάγιους να κατεβαίνουν για να βγει καμία φάση.

Η Τσέλσι προηγήθηκε με στημένο – ένα υπέροχο απευθείας φάουλ του Μάρκο Αλόνσο- και φυσικά μετά είχε κάθε λόγο να συνεχίσει ακόμα πιο κυνικά το παιχνίδι της καταστροφής.

4

Εντούτοις η ποιότητα των παικτών της Τότεναμ, της επέτρεπε να κάνει ευκαιρίες. Αν και ο Άλι εξαφανίστηκε, η ποιότητα του Κέιν, του Έρικσεν και του Ντεμπελέ, μαζί με τις βοήθειες που έδινε από τα αριστερά ο Ντέιβις (αφού όπως είπαμε, από τα πλάγια υπήρχαν περισσότεροι χώροι) δημιουργούσαν καταστάσεις.

55

6

Στο τέλος όμως συνήθως κατέφευγαν σε σέντρα, που με τόσους αμυντικούς της Τσέλσι στην περιοχή ήταν δύσκολο να το εκμεταλλευτούν. Ουσιαστικά η Τσέλσι επέλεξε να οδηγήσει την Τότεναμ στο παιχνίδι της σέντρας από τα πλάγια, πιστεύοντας πως εκεί έχει περισσότερες πιθανότητες να μην χάσει. Και το κατάφερνε καλά, αλλά έκανε ένα λάθος που κάνουν οι περισσότερες ομάδες που παίζουν ταμπούρι. Έδωσε πολλά στημένα. 14 κόρνερ και 22 φάουλ (τα περισσότερα κοντά στην περιοχή). Τα κόρνερ είναι συνήθως αποτέλεσμα της πίεσης που σου ασκούν οι επιτιθέμενοι, αλλά τα αχρείαστα φάουλ έξω από την περιοχή, είναι αποτέλεσμα περισσότερο απερισκεψίας -και κούρασης από ένα σημείο και μετά.

Όταν έχεις πολλούς αμυντικούς μέσα στην περιοχή, είναι πιο εύκολο να ελέγξεις μια σέντρα στην κανονική ροή του παιχνιδιού παρά σε στημένο, όπου κατεβαίνουν περισσότεροι παίκτες και στην αναμπουμπούλα πολλά συμβαίνουν. Κι επειδή όταν δίνεις πολλά στημένα, αυξάνεις και τις «αναμπουμπούλες», άρα και τις μη ελεγχόμενες από εσένα φάσεις, είσαι στατιστικά πιο ευάλωτος. 

7

Ήταν δίκαιο λοιπόν, το ότι η Τσέλσι ισοφαρίστηκε από ένα στημένο. Φάουλ από τα πλάγια του Έρικσεν και αυτογκόλ του Μπατσουαγί, που πριν λίγο είχε μπει αντικαθιστώντας τον Μοράτα. Ήταν σαν θεία δίκη να βάλει μόνη της η Τσέλσι το γκολ στον εαυτό της, αφού δίνοντας στημένα, αύξανε μόνη της τις πιθανότητες για κάτι τέτοιο.

8

Κι εκεί που όλα έδειχναν πως το παιχνίδι θα έληγε ισόπαλο, ένα λάθος στο επιθετικό transition της Τότεναμ στο δικό της μισό του γηπέδου που προήρλε από την πίεση της Τσέλσι μόλις έχασε την μπάλα, δημιούργησε συνθήκες αντεπίθεσης της Τσέλσι, με τον Μάρκο Αλόνσο να βρίσκεται τετ-α-τετ με τον Γιορίς και να σκοράρει δίνοντας μια πολύ σημαντική νίκη στην Τσέλσι.

Φυσικά το αποτέλεσμα μένει και σε δύο μήνες – πόσο μάλλον στο τέλος της χρονιάς – ελάχιστοι θα θυμούνται τις λεπτομέρειες ενός αγώνα της 2ης αγωνιστικής.

Αυτά που μένουν λοιπόν είναι:

  • Ο ποδοσφαιρικός κυνισμός/ρεαλισμός του Κόντε που θυμίζει Μουρίνιο. Δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να παίξει μόνο για το αποτέλεσμα. Αυτό είναι το καλύτερο εχέγγυο για να μην σας αρέσει η Τσέλσι, αλλά και για να έχει πιθανότητες να υπερασπιστεί τον τίτλο της σε ένα από τα πιο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα των τελευταίων χρόνων. Βέβαια, αυτή η εικόνα ίσως μας προϊδεάζει για το τι θα δούμε στα υπόλοιπα ντέρμπι ή στα δύσκολα ματς του Champions League. Για να είσαι διεκδικητής της Premier League πρέπει να (ξανα)βρεις τον τρόπο να κερδίζεις τις Μπέρνλι αυτού του κόσμου…
  • Το τρομακτικό θέαμα των 6 παικτών σε δύο ζώνες των τριών μπροστά από την περιοχή της Τσέλσι, που λειτουργούσαν συντονισμένα θυμίζοντας λεγεώνα…
  • Την υπομονή της Τότεναμ, παρ’ όλ’ αυτά, να εξαντλήσει τις πιθανότητές της με ορθολογικό όσο γινόταν τρόπο. Ναι, κατέφευγαν συχνά στη σέντρα, αλλά μόνο όταν είχαν εξαντλήσει κάθε άλλη δυνατότητα. Και έκανε φάσεις κι από τον άξονα, παρά το τείχος που συνάντησε, λόγω της ποιότητας των παικτών της, που είναι αξιοζήλευτη. Είναι η ίδια ομάδα με πέρσι (καμία μεταγραφή), είναι δουλεμένη, έχει ποιότητα, αλλά μάλλον θα μείνει ως μία από αυτές τις ομάδες που είχαν τους παίκτες και το σύνολο, έπαιζαν και ποδόσφαιρο αξιόλογο, αλλά πρωτάθλημα δεν πήραν…
  • Το να δίνεις στον αντίπαλο στημένα στοιχίζει…
  • Τα συστήματα με τρεις αμυντικούς είναι και πάλι εδώ. Τα βλέπαμε ξανά εδώ και χρόνια, κυρίως στην Ιταλία, αλλά έχουν εξαπλωθεί και σε λίγο θα χρησιμοποιούνται περισσότερο από το 4-2-3-1 που ήταν το κυριότερο σύστημα της τελευταίας 10ετίας. Τα 3-4-2-1, 3-4-1-2, 3-4-3  και άλλες παραλλαγές θα γίνουν της μόδας, απαιτώντας κεντρικούς αμυντικούς που κάνουν παιχνίδι κι αναδεικνύοντας τους πλάγιους μπακ. Οι Μάρκο Αλόνσο αυτού του κόσμου θα είναι πιο σημαντικοί από τους εξτρέμ τους οποίους συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια. Κι ο Ντάνι Άλβες θα παίζει ως τα 40 του μάλλον (θα έβαζα 60, αλλά μόδα είναι, δεν ξέρεις τι γίνεται πάλι σε 5 χρόνια)…
  • Στα χέρια έμπειρων τεχνικών αυτά τα συστήματα, αμυντικά, μπορεί να είναι τρομακτικά… Θα κάνουν πολλούς να πουν πως αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο. 

Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι πολλών φάσεων, αλλά με μικρό σκορ κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ξεχνάμε πολλές φορές τι έγινε, επικεντρωμένοι στα γκολ που μετράνε.

Στατιστικά όμως, η μπάλα είναι δίκαιη και σε βάθος ενός παιχνιδιού, 2-3 αγωνιστικών, ή ενός ολόκληρου πρωταθλήματος θα σου δώσει αυτό που αξίζεις.

Το τι αξίζει όμως - το τι είναι ποδόσφαιρο,  είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση. Αξίζει το να παίζεις μπάλα, να κάνεις φάσεις, να προσφέρεις θέαμα; Είναι λιγότερο ποδόσφαιρο το να προσπαθείς, να ξέρεις ως που φτάνεις και να το εξαντλείς; Εσείς που θα βιαστείτε να πείτε ναι, θυμηθείτε που ήσαστε το 2004. Εσείς που είστε πολύ μικροί για να καταλάβατε τι εννοώ, σας εύχομαι να νιώσετε κάποια στιγμή όπως νιώθαμε τότε όλοι οι Έλληνες, ποδοσφαιρόφιλοι και μη, θιασώτες του θεάματος ή του αποτελέσματος.

Το ίδιο το ποδόσφαιρο αδιαφορεί για τους δικούς μας προβληματισμούς. Αυτή τη φορά επιβράβευσε τις Τσέλσι, αύριο θα επιβραβεύσει τις Τότεναμ. Και θα συνεχίσει να το κάνει με ένα τόσο τυχαίο τρόπο, ώστε να μην καταλήγουμε σε καμία απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων, αλλά και να μην χάνουμε ποτέ το ενδιαφέρον μας.