Μήπως τελικά το φιλελεύθερο Χόλυγουντ είναι ομοφοβικό;

«Όπως γνωρίζουν οι πιο στενοί μου φίλοι, στην ζωή μου έχω πάει με άντρες και με γυναίκες. Είχα ερωτικές και ρομαντικές σχέσεις με άντρες στην ζωή μου και τώρα επέλεξα να ζω ως ομοφυλόφιλος άντρας. Θέλω να το αντιμετωπίσω αυτό ειλικρινά και ανοιχτά». Χρειάστηκε η καταγγελία του ηθοποιού Άντονι Ραπ πως σε ηλικία 16 ετών είχε παρενοχληθεί σεξουαλικά από τον Κέβιν Σπέισι για να αποκαλύψει ο τηλεοπτικός Φράνσις Άντεργουντ τις σεξουαλικές του προτιμήσεις.

Το coming out του Σπέισι δεν είναι κοινή πρακτική στην κινηματογραφική βιομηχανία. Την ίδια στιγμή που η γκέι κοινότητα αγωνίζεται για τα ατομικά δικαιώματα των ομοφυλόφιλων συμπολιτών μας οι πιο λαμπεροί εκπρόσωποι τους σωπαίνουν εκκωφαντικά σε μια κοινωνία που θεωρείται φιλελεύθερη. Πόσο πραγματικά, όμως, απελευθερωμένο είναι το Χόλυγουντ;

Στις Χρυσές Σφαίρες το 2013 η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός και σκηνοθέτης Τζόντι Φόστερ, σχεδόν, ομολόγησε την ομοφυλοφιλία της.

Έπειτα από έναν μεγάλο, αγωνιώδη πρόλογο για μια «εξομολόγηση που μου προκαλεί άγχος  - όχι όμως τόσο όσο στην ατζέντισά μου!» η Φόστερ είπε απλώς ότι «δεν έχει σχέση» («I am single»).  Λίγο αργότερα συμπλήρωσε ότι έχει κάνει προ πολλού τις αποκαλύψεις της («outing»), «εδώ και μια χιλιετία, από την παλαιολιθική κιόλας εποχή», ή όπως είπε, «την περίοδο των γραφικών ακόμα ημερών όταν τα κορίτσια μπορούσαν να μιλήσουν με ειλικρίνεια στο στενό περιβάλλον των φίλων τους ή την οικογένειά τους, ή τους ανθρώπους που ένιωθαν ότι μπορούν να εμπιστευτούν».

Δείτε εδώ την περίφημη ομιλία της

Και ενώ όλος ο κόσμος είχε εντυπωσιαστεί από την τόλμη της εκπρόσωπος της Εκστρατείας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ενώ έδωσε συγχαρητήρια στη Φόστερ αναφέρθηκε επίσης στην κωδικοποιημένη ομιλία της αφού η σταρ δεν είπε ποτέ ξεκάθαρα ότι είναι ομοφυλόφιλη. Ωστόσο, ακόμα και διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις το μήνυμα είχε σταλεί. Έστω και με καθυστέρηση αφού η Τζόντι Φόστερ «βγήκε από την ντουλάπα» στα 50 της.

Η ομιλία της έγινε λίγες μέρες αφού ό σκηνοθέτης Ντέιβιντ Σόντεμπεργκ είχε δηλώσει το σάιτ The Wrap πως η ταινία του «Behind the Candelabra», που αφηγείται την ιστορία της εξάχρονης ερωτικής σχέσης του νεαρού Σκοτ Θόρσον με τον διάσημο πιανίστα Λιμπεράτσε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, είχε απορριφθεί από κάθε μεγάλο στούντιο με την αιτιολογία πως είναι «πολύ γκέι», παρόλο που διέθετε υπέρλαμπρο καστ με τους Ματ Ντέιμον και Μάικλ Ντάγκλας στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Είναι ένα οξύμωρο, η μηδενική ανοχή που δείχνει το Χόλυγουντ απέναντι στους καλλιτέχνες που επιθυμούν να αποκαλύψουν τη σεξουαλική τους κατεύθυνση την στιγμή που με τόση θέρμη υποστηρίζουν τους υποψηφίους του Δημοκρατικού κόμματος. Όλοι θυμούνται τον Τζόρτζ Κλούνι, την Σάλμα Χάγιεκ, τον Τόμπι Μακγουάιρ και τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ. να χειροκροτούν με πάθος τον Μπαράκ Ομπάμα όταν μιλούσε για του γκέι γάμους ποιος όμως θυμάται έστω έναν λαμπερό συνάδελφο τους να παραδέχεται την ομοφυλοφιλία του;

Τα ίδια ζεστά χειροκροτήματα συνόδευσαν τον παραγωγό Ίαν Κάνινγκ όταν στον λόγο του για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας του για την ταινία «Ο λόγος του Βασιλιά» ευχαριστούσε τον σύντροφό του Μπεν. Δεν ήταν ο πρώτος. Το 2007 ο επίσης παραγωγός Σκοτ Ρούντιν όταν παραλάμβανε το αντίστοιχο Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας για το «Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους» επίσης ευχαρίστησε τον σύντροφο. Από τις απομαγνητοφωνημένες, όμως, δηλώσεις του Ρούντιν, όπως και σε πολλές μεταφράσεις το συγκεκριμένο απόσπασμα απουσίαζε.

Ο ηθοποιός Ιαν Μακ Κέλεν από την άλλη όχι απλώς έχει παραδεχθεί την ομοφυλοφιλία του (από την δεκαετία του 1980) αλλά σήμερα χρησιμοποιεί την δημοτικότητα κινηματογραφικών ηρώων του όπως ο Γκάντλαφ και ο Μαγκνέτο για την καμπάνια υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων που προωθεί μέσω του ιδρύματός του, Stonewall.

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ επίσης αποκάλυψε την ομοφυλοφιλία του στην συνέντευξη Τύπου της ταινίας «Όλα για την μητέρα μου» στις Κάννες, όταν σε ανάλογη ερώτηση απάντησε ότι «η ομοφυλοφιλία και η κοκαΐνη είναι δυο κοινά σημεία του με τον γερμανό σκηνοθέτη Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ».

Όμως ας μην κρυβόμαστε τα τολμηρά παραδείγματα από τους όμορφους και πετυχημένους του Χόλυγουντ παραμένουν τραγικά χαμηλά. Ο Κέβιν Σπέισι ουσιαστικά εξαναγκάστηκε και η Τζόντι Φόστερ είχε κλείσει τα 50 όταν προχώρησε στην παραδοχή.

Η εξήγηση είναι απολύτως κοινότοπη. Ακολούθα το χρήμα και θα καταλάβεις. Το Χόλυγουντ είναι απόλυτα ανεκτικό απέναντι σε σκηνοθέτες, σεναριογράφους, ηλικιωμένους, δευτεροκλασσάτους.. Εκείνους δηλαδή που δεν επηρεάζουν άμεσα το box office, εκείνους που δεν διαθέτουν τη δυναμική π.χ της Σαρλίζ Θερόν ή του Μπρους Γουίλις. Για όλους εκείνους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας επικρατεί ξεκάθαρη ομερτά (ο Κιανού Ριβς είναι ένας σταρ που κρατάει ερμητικά κλειστή την ιδιωτική του ζωή εγείροντας ερωτήματα).

Ο Ρούπερτ Έβερετ το έχει βιώσει στο πετσί του. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν ότι πιο καυτό είχε να παρουσιάζει το Ηνωμένο Βασίλειο. Ένας βελούδινος ηθοποιός, ένας πολύ γοητευτικός άντρας. Η δημόσια παραδοχή τη ομοφυλοφιλίας του έκαψε κυριολεκτικά την προοπτική μεγάλης καριέρας. Έκτοτε περιορίστηκε σε δευτερεύοντες ρόλους, σχεδόν πάντα γκέι χαρακτήρων όπως εκείνος στο «Ο γάμος του καλύτερου μου φίλου», με την Τζούλια Ρόμπερτς. Μάλιστα πριν λίγα χρόνια σε συνέντευξη του στο BBC είχε συμβουλεύσει τους ομοφυλόφιλους συναδέλφους τους να μην επαναλάβουν ποτέ αυτό που εκείνος έκανε στην αρχή της καριέρας του.  

Όταν το 1985 ο Ροκ Χάτσουν πέθανε από AIDS αποκαλύφτηκαν οι πιέσεις που δεχόταν για περισσότερα από 40 χρόνια προκειμένου ποτέ να μην αποκαλυφθεί. Όλοι ήθελαν να ταυτίζονται με το αρχέγονο αρσενικό που υποδυόταν ο Χάτσουν. Η ομοφυλοφιλία του θα γκρέμιζε το πρότυπο και άρα θα μείωνε τα εισιτήρια.

Το Χόλυγουντ ήταν και παραμένει αυστηρά mainstream γιατί πρώτα από όλα είναι μια εξαιρετικά κερδοφόρα επιχείρηση και κατόπιν τέχνη. Όταν μια ταινία έχει budget 100εκ. δολάρια σε κανέναν δεν επιτρέπεται να διακινδυνεύσει τα κέρδη της. Κι ακόμα και αν στην κοινότητα του Χόλυγουντ είναι γνωστοί οι ομοφυλόφιλοι (για τον Σπέισι ήταν κοινό μυστικό) η δημόσια παραδοχή είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Αν π.χ η Τζόντι Φόστερ είχε προχωρήσει στην ομολογία της 20 χρόνια πριν η κινηματογραφική της πορεία θα ήταν ίδια; Αν και ποτέ δεν υποδύθηκε την femme fatale δεν είναι καθόλου σίγουρο πως η βιομηχανία θα της εμπιστευόταν ρόλους όπως εκείνη της Κλαρίς Στέρλινγκ στην «Σιωπή των αμνών» ∙ η σεξουαλική της ταυτότητα θα ήταν ζήτημα.

Αυτή η ατολμία των σταρ που επιλέγουν να παραμένουν κλεισμένοι στην ντουλάπα είναι ο λόγος που το γκέι κίνημα τη Αμερικής έχει παράπονα από το star system κατηγορώντας το για υποκρισία.

Την εποχή του βωβού κινηματογράφου δέσποζε το όνομα του Ροδόλφο Βαλεντίνο. Ο Βαλεντίνο προκαλούσε ντελίριο στις γυναίκες και θαυμασμό στους άντρες. Η ετεροσεξουαλικότητα του αμφισβητείται ακόμα και λέγεται πως οι δύο σύντομοι γάμοι του με συναδέλφους τους ηθοποιούς ήταν στάχτη στα μάτια του κόσμου.

Ο Μοντγκόμερι Κλιφτ είναι ένα ακόμη παράδειγμα. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘50 ο Κλιφτ ήταν ο πιο περιζήτητος νέος σταρ του Χόλυγουντ. Μόνος του αντίπαλος ήταν ο Μάρλον Μπράντο που αναδείχτηκε επίσης εκείνη την περίοδο. Ο Κλιφτ ήταν αμφισεξουαλικός, κάτι που τον ταλαιπώρησε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του. Η Πατρίτσια Μπόσγουορθ, φίλη της οικογένειας και συνεργάτιδα του Κλιφτ, δήλωσε ότι: «Ο Μόντι είχε σχέσεις τόσο με άνδρες, όσο και με γυναίκες». Ο ίδιος είχε δηλώσει: «Αγαπώ τους άνδρες στο κρεβάτι, αλλά περισσότερο αγαπώ τις γυναίκες». Η ομοφυλοφιλία του Κλιφτ ήταν γνωστή στο Χόλυγουντ και αποτελούσε εμπόδιο για ρομαντικές σχέσεις με το αντίθετο φύλο και βάραιναν τον ίδιο οδηγώντας τον στην χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών που τελικά προκάλεσαν και το θάνατο του.

Οι ίδιες φήμες ακολουθούσαν την Μαρλέν Ντίντριχτ. Οι ομοφυλοφιλικές της προτιμήσεις, όμως, έγιναν γνωστές αφού εγκατέλειψε την κινηματογραφική της σταδιοδρομία σε προχωρημένη πλέον ηλικία. Όσο ήταν σταρ δεν της επιτρεπόταν καμία νύξη.

Κάθε φορά, μάλιστα, που το Χόλυγουντ πίστευε πως κάποια από τα αστέρια του κινδύνευε «έστηνε» γάμους για να αποσιωπήσει τις φήμες. Έτσι η Γκρέτα Γκάρμπο εξαναγκάστηκε να παντρευτεί τον Τζον Γκίλμπερτ, παρά τις αντιρρήσεις της σουηδής σταρρ. Όταν, επιτέλους, ο γάμος κανονίστηκε το 1926, εκείνη δεν εμφανίστηκε στην τελετή.

Την ίδια στιγμή, όμως, που η βιομηχανία περιορίζει τις ελευθερίες των ηθοποιών του τους επιβραβεύει γενναία όταν αποφασίζουν να ενσαρκώσουν κάποιο γκέι χαρακτήρα. Ο Τομ Χανκς κέρδισε το πρώτο του Όσκαρ Ά Αντρικού υποδυόμενος τον ομοφυλόφιλο ασθενή του AIDS Άντριου Μπέκετ. Το ίδιο και ο Σον Πεν το 2009 όταν υποδύθηκε τον γκέι ακτιβιστή, γερουσιαστή Χάρβεϊ Μίλκ. Είχε προηγηθεί ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν με το Καπότε, ενώ ο αδικοχαμένος Χιθ Λέτζερ κι ο συμπρωταγωνιστή του Τζέικ Γκιλενχάλ κέρδισαν υποψηφιότητες ως γκέι cowboys του Τέξας για τις ερμηνείες του στο «Brokeback Mountain», μια τολμηρή ταινία που ο Τόνι Κέρτις εξ αιτίας του περιεχομένου του ως μέλος της Ακαδημίας είχε αρνηθεί να δει.

Την ίδια στιγμή το Χόλυγουντ φαίνεται να είναι πιο ανεκτικό απέναντι στη γυναικεία ομοφυλοφιλία ή αμφιφυλία. Η Αντζελίνα Τζολί στην αρχή της καριέρας της είχε δηλώσει πως ελκύεται από άντρες και γυναίκες εξίσου χωρίς αυτό να επηρεάσει την πορεία της. Η Ανα Πάκουιν επίσης. Το ίδιο και η Έβαν Ρέιτσελ Γουντ, ενώ η Κρίστεν Στιούαρτ έχει απασχολήσει τα ταμπλόιντ τόσο με τις σχέσεις της με άντρες όσο με γυναίκες διατηρώντας ένα από τα πιο ψηλά κασέ στο Χόλυγουντ και συμβόλαιο εκατoμυρίων με την Chanel.

Ελαστικότερη φαίνεται να είναι και η αμερικανική τηλεόραση με την Έλεν Ντενέρις να είναι μια από τις πιο ακριβοπληρωμένες και ανοιχτά ομοφυλόφιλη πρωταγωνίστριες.

Το Χόλυγουντ, όμως, παραμένει αυστηρά και υποκριτικά straight. Και αλλοίμονο για όποιον αποφασίσει διαφορετικά.