Πολιτική, Δίκαιο και Κουφοντίνας - Free Sunday
Πολιτική, Δίκαιο και Κουφοντίνας

Πολιτική, Δίκαιο και Κουφοντίνας

Πολιτική, όρος της αρχαιότητας που σημαίνει την ενασχόληση με τα της πόλεως, με τα κοινά. Στη σύγχρονη εποχή ο όρος σημαίνει το σύνολο των μέτρων που λαμβάνονται και των μεθόδων και διαδικασιών που ακολουθούνται, μέσω των οποίων, ομάδες ανθρώπων οργανώνονται και λειτουργούν, προκειμένου να πετύχουν με τον αποτελεσματικότερο τρόπο και με το μικρότερο δυνατό κόστος τους σκοπούς που επιδιώκουν σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων. Η πολιτική είναι συνυφασμένη με την εξουσία και τη δύναμη που πηγάζει από αυτήν.

Η πολιτική υλοποιείται σε πολύ μεγάλο βαθμό, ειδικά αν μιλάμε για κρατική εξουσία, μέσω της ψήφισης των νόμων. Ο νόμος εκφράζει τις κρατούσες αντιλήψεις και το συσχετισμό των δυνάμεων σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Είτε η αλλαγή των αντιλήψεων είτε η αλλαγή των συσχετισμών οδηγούν σε αλλαγή του νόμου. Αυτή είναι η συμφωνία των μελών της κοινωνίας, που προκύπτει από την ίδια τη φύση της Δημοκρατίας.

Στο ζήτημα των αδειών των κρατουμένων είναι προφανές ότι υπάρχει ευρύτατη συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων. Η σκοπιμότητα και η χρησιμότητα της χορήγησης άδειας στους κρατούμενους δεν αμφισβητείται ουσιαστικά από κανέναν. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις ψήφισαν στο παρελθόν σχετικό νόμο και οι διαφωνίες εντοπίζονται, κατά περιόδους στις ειδικότερες προϋποθέσεις. Διαφωνία δεν υπήρξε, ουσιαστικά ούτε ως προς τη χορήγηση άδειας σε τρομοκράτες. Η παραβίαση της άδειας από τον Χριστόδουλο Ξηρό οδήγησε σε σκλήρυνση, τότε, του θεσμικού πλαισίου, αλλά δεν προκάλεσε συζήτηση για κατάργηση του όλου θεσμικού πλαισίου.

Υπό αυτό το πρίσμα και ο Δημήτριος Κουφοντίνας δικαιούται αδείας. Δικαιούταν πάντοτε. Αλλά δεν την έπαιρνε επί δεκαπέντε συναπτά έτη. Γιατί;

Γιατί πολύ απλά, το ζήτημα του Κουφοντίνα δεν είναι ζήτημα εφαρμογής των νόμων, αλλά ήταν εξ αρχής ζήτημα ευρύτερης πολιτικής διαμάχης. Ζήτημα επιρροής και προσπάθειας επικυριαρχίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Τούτο επιδίωξε ο ίδιος.

Βλέποντας ότι επιχειρησιακά το παιχνίδι (του) χάθηκε φρόντισε, παραδιδόμενος, να στήσει την ίδια στιγμή το επόμενο στάδιο του δικού του "αγώνα". Φρόντισε να καταστήσει σαφές από την πρώτη στιγμή ότι όχι απλώς δεν μετανοεί (με την έννοια που εμείς οι υπόλοιποι το αντιλαμβανόμαστε) αλλά ότι εμμένει στις θέσεις του. Άλλαξε τον τρόπο "πάλης" του. Φρόντισε να δημοσιοποιεί κατά καιρούς τις απόψεις του, φρόντισε να γράψει βιβλίο και να επιδιώξει ευρύτατη δημοσιότητα. Επιχείρησε να καταστεί σύμβολο.

Όλα αυτά βέβαια, δεν μπορούσε να τα καταφέρει μόνος και μέσα από τη φυλακή. Είναι πραγματικό γεγονός ότι στελέχη του τότε Συνασπισμού προσήλθαν στο Δικαστήριο ως μάρτυρες υπεράσπισής της 17 Νοέμβρη. Τα ίδια αυτά στελέχη είναι σήμερα σημαντικοί παράγοντες του κυβερνώντος κόμματος. Ούτε αυτά δήλωσαν ποτέ ότι μετάνιωσαν για τη στήριξη που παρείχαν στην οργάνωση "17 Νοέμβρη". Είναι απόλυτα λογικό και συνεπές, προς την δική τους κοσμοθεωρία, τώρα που έχουν τον πρώτο λόγο στη διαμόρφωση της πολιτικής, τώρα που ο συσχετισμός είναι ευνοϊκός γι΄ αυτούς, να προωθήσουν τις θέσεις τους. Θέσεις, οι οποίες δεν είναι εξ ορισμού και κατηγορηματικά αντίθετες προς αυτό που ονομάζουμε "ένοπλη πάλη". Καλώς κακώς το γεγονός ότι συγγενικά πρόσωπα πρωτοκλασάτων στελεχών του κυβερνώντος κόμματος ενεπλάκησαν σε τέτοιες μορφές "ένοπλης πάλης" μαρτυρά ότι η "ιδεολογική" ρίζα υπάρχει και είναι θαλερή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο συνεπώς πως μια από τις πρώτες (Μάρτιος του 2015) νομοθετικές πρωτοβουλίες της παρούσης κυβερνήσεως ήταν να χαλαρώσει το νομικό πλαίσιο, ουσιαστικά, ειδικά για τον Κουφοντίνα και τους συντρόφους του.

Αυτό που ζήσαμε με αφορμή την πρώτη άδεια του κ. Κουφοντίνα, δεν ήταν, φυσικά, ζήτημα εφαρμογής του νόμου. Με τον ίδιο νόμο δεν έπαιρνε άδεια, με τον ίδιο νόμο την πήρε. Ο νόμος χρειάζεται, πάντοτε, ερμηνεία. Γράφεται μία φορά και δεν μπορεί, εξ ορισμού, να καλύψει όλα τα βιωτικά συμβάντα, είναι αδύνατο. Η ερμηνεία, από όποιον και αν γίνεται, επιδέχεται επιρροών, ιδεολογικών και πολιτικών. Η άδεια στον Κουφοντίνα ήταν η κατάληξη μιας συνεπούς και διαρκούς ιδεολογικής και πολιτικής διεργασίας. Δεν έχει καμία σημασία το ότι άλλοι σύντροφοι του Κουφοντίνα πήραν άδειες ή έχουν ήδη αποφυλακιστεί. Ουδείς ασχολείται μαζί τους, διότι δεν σηματοδοτούν οι ίδιοι τίποτε. Ο Κουφοντίνας προσπαθεί ο ίδιος να γίνει σημαία. Και όσοι στοιχίζονται πίσω από αυτόν, έχουν απόλυτη συναίσθηση του γεγονότος αυτού. Η στήριξη που του παρέχεται είναι απολύτως ιδεολογική και φυσικά πολιτική.

Στο ποινικό δίκαιο η ποινή έχει τριπλή στόχευση: ανταπόδοση στο δράστη, γενική πρόληψη (να μη τον μιμηθούν άλλοι) ειδική πρόληψη (να μην επαναλάβει ο ίδιος). Σε αυτό το τρίτο στοιχείο, η ποινή για τον κ. Κουφοντίνα είναι απρόσφορη. Φρόντισε ο ίδιος να το ξεκαθαρίσει μια και καλή με τη συνολική στάση του. Για το δεύτερο, η περίπτωση Κουφοντίνα μάλλον ως προτροπή μπορεί να εκληφθεί, παρά ως αποτροπή. Και φυσικά, όποιος σκότωσε έντεκα ανθρώπους δε φοβάται ούτε τη σφαίρα, ούτε τη φυλακή.

Κατά συνέπεια, είναι μάλλον σαφές πως βρισκόμαστε στην αρχή ενός νέου τύπου ιδεολογικού αγώνα, ο οποίος, σε συνέχεια της δράσης της 17 Νοέμβρη, θα φροντίσει να αποδώσει, με περισσότερες άδειες ως την αποφυλάκισή του, λίγο καθαρότερο τον Κουφοντίνα στην κοινωνία. Έτσι κι αλλιώς, τα χρόνια πέρασαν και οι σημερινοί σαραντάρηδες, ουσιαστικά λίγα πράγματα θυμούνται από τη δράση της οργάνωσης.

Και αν μεν οι υποστηρικτές του Κουφοντίνα και της οργάνωσής του ήταν ξεκάθαροι από την αρχή, φοβούμαι ότι δε συμβαίνει το ίδιο με τους υπόλοιπους, τους κοινούς πολίτες. Μοιάζει απόλυτα λογικό αυτός που πήγε μάρτυρας υπεράσπισης, να στηρίζει τον Κουφοντίνα και σήμερα. Δεν μοιάζει όμως καθόλου λογικό ένας απλός πολίτης να αντιτείνει σε αυτούς που διαμαρτύρονται για τον Κουφοντίνα "φέρτε πίσω τα κλεμμένα της siemens". Στην πραγματικότητα δικαιώνει τον Κουφοντίνα ο οποίος σκότωνε εκδότες και εφοπλιστές ως εκπροσώπους του κακού καπιταλισμού.

Η τρομοκρατία επέστρεψε, από και δια της εφαρμογής του νόμου, ως αποδεκτό ιδεολογικό μόρφωμα. Η σύγχρονη αστική δημοκρατία σε αυτό το γύρο έχασε. Ελπίζω όχι οριστικά.