Από το "όνομα" περνά η νέα ισορροπία ΗΠΑ- Ρωσίας στα Βαλκάνια

Σε κάποιες στιγμές της ιστορίας, κάποιοι λαοί βρίσκονται στο επίκεντρο. Για λόγους, που κάποιες φορές γνωρίζουν και κάποιες όχι.

Αυτό συμβαίνει αυτήν την περίοδο στην Ελλάδα.

Το ΝΑΤΟ έχει αποφασίσει να εντάξει στις τάξεις του την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Πρόκειται για την κάλυψη ενός κενού, το οποίο είναι στρατηγικά σημαντικό για τη συμμαχία, διότι διευρύνει τον κύκλο επιρροής της.

Στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας η ένταξή της στο ΝΑΤΟ δεν είναι στρατηγική επιλογή του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων.

Είναι επιλογή της κεντροαριστεράς, της εθνικής πλειοψηφίας και του συνόλου των Αλβανών, ενώ αντίθετή είναι η κεντροδεξιά της εθνικής πλειοψηφίας.

Είναι αυτή η ίδια κεντροδεξιά, που είχε την απόλυτη στήριξη της Μόσχας, όταν η χώρα ήταν στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου.

Η Μόσχα είναι αντίθετη στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και τα στρατηγικά της συμφέροντα θίγονται και περιορίζονται από την διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Ουσιαστικά από τη σοβιετική εποχή, που είχε επιρροή στο σύνολο των Βαλκανίων, μένει με μόνο προγεφύρωμα στα Βαλκάνια τη Σερβία.

Η ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, που πρέπει να είναι ομόφωνη, περνάει από την Ελλάδα, η οποία είχε θέσει ως όρο για την αποδοχή της την επίλυση του ζητήματος με τη διαφορά στο όνομα.

Ήταν μία παραβίαση της ενδιάμεσης συμφωνίας, η οποία προέβλεπε ότι η Ελλάδα δεν θα απορρίπτει την ένταξη με το προσωρινό όνομα “πΓΔΜ”, η οποία όμως δεν εκρίθη σημαντική από το σύνολο των χωρών της συμμαχίας. Η Ελλάδα είχε το κύρος να το επιβάλλει τότε.

Τώρα που στα Σκόπια υπάρχει κυβέρνηση θετική στην ένταξη στη συμμαχία, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ επαναφέρουν το θέμα της ένταξης και προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα, το οποίο είχε μπλοκάρει την ένταξη του 2008.

Στο πλαίσιο αυτό εξασφάλισαν τη συναίνεση και των δύο χωρών στις διαδοχικές τηλεφωνικές επικοινωνίες του αντιπροέδρου Πενς με τους πρωθυπουργούς Τσίπρα και Ζάεφ, στις 12:30 και 12:45 της 10ης Ιουλίου 2017.

Ο κ. Ζαέφ επεδίωξε την πολιτική νομιμοποίηση της επιλογής προαναγγέλλοντάς την δημόσια, εφόσον κέρδιζε τις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου, όπου επέτυχε συντριπτική νίκη.

Από εκεί και πέρα ενεργοποιήθηκε η αντίδραση της Μόσχας, η επίτευξη των επιδιώξεων της οποίας περνά μόνο μέσα από την άρνηση της Ελλάδας να δεχτεί την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ.

Η ρωσική επιδίωξη έφερε διχασμό στο κυβερνητικό μπλοκ της Αθήνας ένα μέρος του οποίου έχει δεσμούς με τη Μόσχα.

Τα συλλαλητήρια και οι έντονες διαμαρτυρίες για το όνομα ουσιαστικά ενισχύουν την πίεση στην ελληνική κυβέρνηση να επαναλάβει την άρνηση του 2008 και να μπλοκάρει τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ.

Στο κύριο πιάτο του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης δεν ήταν μόνο το όνομα, αλλά και η οριοθέτηση της νέας οριογραμμής Ανατολής – Δύσης, δηλαδή ΗΠΑ - Ρωσίας στα Βαλκάνια.

Όμως ο κ.Τσίπρας δεν έχει την πολιτική αντοχή να πει όχι στη διεύρυνση. Πολύ, δε, περισσότερο, τη στιγμή που θα πρέπει να πει το όχι στη σύνοδο κορυφής της 11ης Ιουλίου, μόλις έναν μήνα πριν την “έξοδο από τα μνημόνια”.

Ο κ.Τσίπρας γνωρίζει ότι η “έξοδος από τα μνημόνια”, το μοναδικό πλαίσιο στο οποίο να μπορεί να δικαιολογήσει στο εσωτερικό της χώρας, την περίοδο της διακυβέρνησης του, χωρίς στήριξη ΗΠΑ και δύσης είναι αδύνατη.

Όμως οι “άλλοι” είναι πολιτικοί του σύμμαχοι και συνεργάτες, η διακοπή των σχέσεων με τους οποίους αδυνατίζει τις σχέσεις του με τη Ρωσία.

Είναι ακριβώς το ίδιο πλαίσιο, στο οποίο κινήθηκε το καλοκαίρι του 2015. Πρώτα εξασφάλισε την ψήφο της αντιπολίτευσης, για να περάσει το μνημόνιο, μετά απομάκρυνε τους δικούς του που το καταψήφισαν  και μετά έκανε εκλογές.