Δρόμοι ανισότητας - Free Sunday
 Δρόμοι ανισότητας

Δρόμοι ανισότητας

Σαντίκ και Ζακ. Κανένα από τα δύο ονόματα δεν είναι αυτό που θα αντιστοιχούσε κάποιος με το όνομα ενός Βρετανού. Και όμως, ο Σαντίκ και ο Ζακ ήταν οι δύο βασικοί υποψήφιοι για τη θέση του δημάρχου του πλέον των 2,5 εκατομμυρίων ψηφοφόρων μητροπολιτικού δήμου του Λονδίνου στις εκλογές της περασμένης εβδομάδας. Η έκβαση της εκλογικής μάχης έλαβε κεντρική θέση στη διεθνή ειδησεογραφία, καθώς ο νικητής της, Σαντίκ Καν, έγινε ο πρώτος μουσουλμάνος δήμαρχος δυτικής πρωτεύουσας στην ιστορία. 

Η εκλογή ενός μουσουλμανικού θρησκεύματος υποψηφίου σε μια περίοδο διάχυτης ισλαμοφοβίας ως συνέπεια των πολλαπλών τρομοκρατικών χτυπημάτων στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες ήταν αναμενόμενο να εντυπωσιάσει τη διεθνή κοινότητα.

Όμως, πέρα από την αξιοσημείωτη για το υψηλού ενδιαφέροντος ζήτημα της διαχείρισης του ισλαμικού κινδύνου διαφορά στο θρήσκευμα, η αντιπαράθεση μεταξύ του Σαντίκ Καν και του Ζακ Γκόλντσμιθ εμφανίζει και άλλα σπάνια στοιχεία. Οι δύο υποψήφιοι συνιστούν μια ιδιαίτερη περίπτωση αντιπάλων πολιτικών με πολύ διαφορετικές, αλλά πετυχημένες, ιστορίες ζωής. 

Ο πακιστανικής καταγωγής Σαντίκ είναι το ένα από τα οκτώ παιδιά μιας μη προνομιούχου οικογένειας ενός οδηγού λεωφορείου και μιας μοδίστρας, που σκαρφάλωσε στην κοινωνική ιεραρχία σπουδάζοντας νομικά και δραστηριοποιούμενος στο κίνημα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δράση που τον ώθησε και σε υψηλότερα αξιώματα εντός του Εργατικού Κόμματος. 

Ο γαλλικής καταγωγής Ζακ είναι το ένα από τα οκτώ παιδιά ενός εκ των πλέον ισχυρών οικονομικών παραγόντων της Βρετανίας, που παρακολούθησε ορισμένα από τα πλέον προνομιούχα κολέγια και ασχολήθηκε ενεργά με τις πολιτικές περιβάλλοντος από τη θέση του εκδότη και του επικεφαλής δεξαμενών σκέψης του χώρου της οικολογίας. Και οι δυο τους υπήρξαν ιδιαιτέρως αγαπητοί στις εκλογικές περιφέρειες που υπηρέτησαν ως μέλη του βρετανικού Κοινοβουλίου, παρ’ ότι καθένας τους απέκλινε αισθητά από τον μέσο βουλευτή του Εργατικού και του Συντηρητικού Κόμματος κατ’ αντιστοιχία. 

Ο Σαντίκ τοποθετήθηκε από την αρχή της πολιτικής διαδρομής του, δηλαδή χρονικά στο τέλος της περιόδου Μπλερ, στο αριστερό άκρο του Εργατικού Κόμματος, ενώ και ο Ζακ υπήρξε ένας από τους πρώτους στο εσωτερικό του Συντηρητικού Κόμματος που εστίασαν σε πολιτικές που δεν αποτελούσαν προνομιακό πεδίο του κόμματος. Δύο πολιτικοί με σφραγίδα, δύο πολιτικοί που ξεχώρισαν. Τυχαίνει να έχουν δύο πολύ διαφορετικές προσωπικές ιστορίες. Όμως πόσο σημαντικό είναι αυτό για την αξιολόγηση της επιτυχίας τους; Είναι συγκρίσιμες οι επιτυχίες;

Όσο κι αν μοιάζει ανορθολογικό, ίσως και άδικο για κάποιους ανθρώπους, πάντα νιώθω να ζυγίζω την επαγγελματική επιτυχία, την ευρύτητα της μόρφωσης, την πληρότητα της προσωπικότητας, σε συνάρτηση με την απόσταση που έχει διανύσει ο κάθε άνθρωπος σε καθέναν από αυτούς τους δρόμους. Η κοινωνική ανέλιξη, αποτυπωμένη σε κάποιο από τα παραπάνω πεδία, με συγκινεί. 

Τα παιδιά των μεταναστών που σηκώνουν τη σημαία στις παρελάσεις, οι φοιτητές που εργάζονται για να καλύπτουν τα έξοδά τους και έρχονται τρέχοντας στις πανεπιστημιακές αίθουσες, οι ενήλικες που παρακολουθούν το νυχτερινό σχολείο, τα παιδιά που πρέπει να ξεπεράσουν τα στερεότυπα ζωής των γονιών τους, είναι όλοι τους άνθρωποι που πρέπει να καλύψουν πολύ δρόμο προκειμένου να ανταγωνιστούν ισότιμα τους υπόλοιπους. Και αυτή η προσπάθεια αξίζει τον σεβασμό μας. Η ιστορία του Σαντίκ και του Ζακ αποδεικνύει ότι, σε συνθήκες ισοπολιτείας, στο ψηλότερο σημείο μπορούν να φτάσουν όλοι, χωρίς να έχει καμία σημασία το σημείο εκκίνησης. 

Έχοντας προσωπικά την τύχη να πορευτώ στη ζωή χωρίς τις δυσκολίες ενός παιδιού μιας μη προνομιούχου οικογένειας, αισθάνομαι συχνά ότι ζηλεύω εκείνους που καταφέρνουν τα ίδια με περισσότερη προσπάθεια. Σαν τον Σαντίκ.