Παναθηναϊκός: Τι έχουν τα έρμα…

Πάνω που ο Παναθηναϊκός έδειχνε να μπαίνει σε μία σειρά και να παίρνει ώθηση μέσω των χειμερινών μεταγραφών του σε μία σεζόν που ξεκίνησε τραγικά και συνεχίστηκε στη μετριότητα, ήρθαν δύο απανωτά αποτελέσματα που μετέτρεψαν οριστικά τη χρονιά του σε μεγάλο πισωγύρισμα και τον άφησαν χωρίς τίποτα να διεκδικήσει μέχρι τα πλέι οφ. Ακόμη κι αν βγει πρώτος στα πλέι οφ δύσκολα θα θεωρηθεί ως η ελάχιστη, έστω, επιτυχία: όπως αποδείχτηκε και φέτος η πρώτη θέση στα πλέι οφ αποτελεί ένα γραμμάτιο εν όψει της επόμενης σεζόν το οποίο ενδέχεται και να μην εξαργυρωθεί.

Το αποτέλεσμα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η ήττα από τον Ατρόμητο, που σήμανε τον αποκλεισμό από το Κύπελλο, η κατάκτηση του οποίου τέθηκε από τη διοίκηση -μετά τον διπλό καλοκαιρινό ευρωαποκλεισμό και, στη συνέχεια, τη μεγάλη αύξηση της διαφοράς από τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό στο πρωτάθλημα- ως ο βασικός στόχος της χρονιάς. Θα μπορούσε να πει κανείς πως δεδομένων των συνθηκών κακώς μπήκε ως ορόσημο της σεζόν ο συγκεκριμένος στόχος: μετά τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου ο Παναθηναϊκός είναι πλέον μια νέα ομάδα. Έχει νέο προπονητή, 9 νέους παίκτες (και παράλληλα αποχώρηση του καλύτερου μέχρι τότε παίκτη του, του Καρέλη), νέα φιλοσοφία (σε αντικατάσταση εκείνης της ανάδειξης των νεαρών Ελλήνων παικτών), νέα δομή στο ποδοσφαιρικό τμήμα, καθώς οι Βόκολος και Φύσσας αποχώρησαν και οι αποφάσεις και ο σχεδιασμός γίνονται αποκλειστικά μέσα από τη συνεργασία του προέδρου Γιάννη Αλαφούζου με τον προπονητή Αντρέα Στραματσόνι. Ένα από τα παράδοξα είναι πως ένας από τους βασικούς λόγους της συμφωνίας με τον Στραματσόνι ήταν η ικανότητά του να δουλεύει με νέα παιδιά, άλλωστε το όνομά του το έχτισε κυρίως μέσα από τη δουλειά του στις Ακαδημίες της Ρόμα.

Σε κάθε περίπτωση, από τη στιγμή που η ομάδα αποφασίστηκε να κάνει επανεκκίνηση εν μέσω της σεζόν, αυτό θα έπρεπε να εξηγηθεί και όχι να καθορίζονται παιχνίδια ως «ματς δίχως αύριο». Άλλωστε είναι ξεκάθαρο από τις επιλογές και τις δηλώσεις του πως ο Στραματσόνι αυτό έχει καταλάβει ότι του έχει ανατεθεί: να χτίσει τον Παναθηναϊκό εν όψει της νέας σεζόν βάσει των δικών του «θέλω».

Σχεδιασμός

Οι ευθύνες για το πώς οδηγήθηκε εδώ η κατάσταση σε μια σεζόν που ξεκίνησε με μεγάλες φιλοδοξίες μοιράζονται σε όλους. Καταρχήν στον προηγούμενο προπονητή, τον Γιάννη Αναστασίου. Αφενός για το γεγονός πως παρ’ ότι ήταν η τρίτη του χρονιά στον Παναθηναϊκό και γνώριζε πολύ καλά πως, λόγω του μεταγραφικού ανοίγματος που είχε γίνει, η ομάδα ήταν απαραίτητο να προκριθεί τουλάχιστον στους ομίλους του Europa League, και πάλι παρουσίασε μια ομάδα που ψαχνόταν στο ξεκίνημα. Επιπλέον, μέτρησε λάθος τις ανάγκες των αναμετρήσεων με την Γκαμπάλα και ο Παναθηναϊκός γνώρισε έναν ντροπιαστικό αποκλεισμό. Αφετέρου, ο Αναστασίου μαζί με τους Φύσσα και Βόκολο ευθύνονται και για τον καλοκαιρινό σχεδιασμό της ομάδας όπως και για τους παίκτες που αποκτήθηκαν, με αποκορύφωμα τα πολλά λεφτά που δόθηκαν για τον Εσιέν, ο οποίος εδώ και χρόνια αποτελεί σκιά του παλιού εαυτού του: ο Γκανέζος έχασε το πρώτο μισό της χρονιάς όντας τραυματίας ενώ στο δεύτερο μισό επιβεβαιώνει γιατί δεν έπρεπε να αποκτηθεί. Πρόκειται για έναν παίκτη που έχτισε την καριέρα του πάνω στις αθλητικές δυνατότητές του και πλέον τις έχει χάσει. Από εκεί και πέρα, ο Βέμερ πέρασε και δεν ακούμπησε, Τελάντερ και Σάντσεθ έχουν απουσιάσει για μεγάλα χρονικά διαστήματα λόγω τραυματισμών, ο Λουντ δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα στις απαιτήσεις της ομάδας. Ακόμα και ο Αμπέντ περισσότερο εκλάμψεις έχει παρά θυμίζει τον παίκτη που προ δύο ετών ήταν ένας από εκείνους που έκαναν τη διαφορά για την ομάδα.

Οι «νευρικοί» και οι… νερόβραστοι

Ευθύνες με τη σειρά τους έχουν και οι οπαδοί της ομάδας και δη οι υπεύθυνοι για την φωτοβολίδα στον Φινμπόγκασον που οδήγησε στη μη διεξαγωγή του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και την τιμωρία που ακολούθησε: ως αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός έμεινε και… τυπικά εκτός της διεκδίκησης του τίτλου.

Ευθύνες έχουν προφανώς και οι παίκτες, οι οποίοι ουδέποτε τη φετινή σεζόν έχουν ανταποκριθεί στις απαιτήσεις σημαντικών παιχνιδιών και συνήθως παρουσιάζονται ως ένα… νερόβραστο σύνολο, χωρίς νεύρο και φιλοδοξίες. Για κάποιους από αυτούς φαίνεται πως ο αποκλεισμός και από τους ομίλους του Europa League κόστισε καθοριστικά στο κίνητρό τους: χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μπεργκ, ο οποίος όταν είναι στα καλά του κάνει άλλη ομάδα τον Παναθηναϊκό. Τη φετινή χρονιά, λόγω και των διάφορων τραυματισμών του, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού έχουν δει τον… κανονικό Μπεργκ μόνο σε ένα παιχνίδι: στο μεταβατικό από τον Αναστασίου στον Στραματσόνι, όταν με τον Στιβ Ρούτερ στον πάγκο ο Παναθηναϊκός έκανε την ανατροπή και πέρασε με 2-1 από το Περιστέρι επί του Ατρόμητου.

Επιζήμια απόσταση

Τη βασική ευθύνη βέβαια την έχει η διοίκηση της ομάδας και δη ο πρόεδρος της ΠΑΕ Γιάννης Αλαφούζος. Σε πρώτο επίπεδο για όλο το μπέρδεμα της φετινής σεζόν που περιγράψαμε αφού αυτός είναι ο επικεφαλής. Σε σημαντικό βαθμό πρόκειται για κάτι το αναμενόμενο: ακόμη βρίσκεται στη διαδικασία εκμάθησης του χώρου και των ιδιαιτεροτήτων της διοίκησης μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Κανείς δεν μπήκε στο ποδόσφαιρο και γενικά στον επαγγελματικό αθλητισμό γνωρίζοντας τα πάντα, οι περισσότεροι χρειάστηκε να κάνουν το «αγροτικό» τους και, όσοι είχαν τη δυνατότητα και τη διάθεση, να σπαταλήσουν πάρα πολλά χρήματα χωρίς αποτέλεσμα, μαθαίνοντας από τα παθήματά τους. Πόσω μάλλον ένας άνθρωπος που είχε ελάχιστη σχέση με τον χώρο προηγουμένως.

Η μεγάλη ευθύνη του Γιάννη Αλαφούζου λοιπόν είναι άλλη και σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με τον συγκρουσιακό του χαρακτήρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατάσταση στις ελληνικές διοργανώσεις είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Ολυμπιακού, ο οποίος σε κάποιες περιπτώσεις κάνει ακόμη και αχρείαστη επίδειξη δύναμης. Και ο Παναθηναϊκός είναι ο μεγάλος του αντίπαλος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Υπάρχει όμως επιζήμια για την ομάδα σου απόσταση από αυτό μέχρι τη διαμαρτυρία επί παντός επιστητού, δικαίων και αδίκων. Από τη μία πλευρά όταν φωνάζεις για τα πάντα, τελικά, σταματάς να ακούγεσαι, ακούγεται μόνος ένας θόρυβος. Ακόμη περισσότερο όταν εξυφαίνεις ολόκληρο σενάριο συνομωσίας με ανύπαρκτη αφορμή, όπως η αποβολή του Ζέκα, η οποία ήταν δίκαιη. Από την άλλη πλευρά κάνεις ό,τι χειρότερο μπορείς για την ομάδα: σε μία σοφή στιγμή του ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε πει κάποτε «δώσε δικαιολογία στον παίκτη να χάσει και θα χάσει». Σχεδόν πριν από κάθε σημαντική αναμέτρηση που έχουν να δώσουν οι παίκτες του Παναθηναϊκού αποκτούν και πολλές δικαιολογίες για την περίπτωση που δεν καταφέρουν να νικήσουν.

Και, φυσικά, χάνουν.