Όταν ο Δημήτρης Καμμένος πάει στο καφενείο

«Δεν μπορεί να ισχύει στην Ελλάδα μία αριστερή ατζέντα από μια μικρή ομάδα αριστερών που έχει απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι κάποιοι πιο αυστηροί πολιτικοί της κεντρικής επιτροπής που επηρεάζουν την πολιτική της κυβέρνησης».

Αυτή θα ήταν μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση των δημοσίων πραγμάτων στην χώρα, από τους γέροντες σχολιαστές του Μάπετ Σόου ή τον προφήτη του Αρκά.

Όταν όμως γίνεται από βουλευτή και μάλιστα κόμματος που κυβερνά, παύει να είναι προσέγγιση και γίνεται αποτύπωση της πραγματικότητας. Τουλάχιστον, όπως την προσλαμβάνει ο ίδιος.

Ο παραπάνω αφορισμός ανήκει στον βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων, όγδοο αντιπρόεδρο της βουλής και υφυπουργό για περίπου 12 ώρες, Δημήτρη Καμμένο.

Πέρα από τη διαχωριστική γραμμή δεξιάς- αριστεράς, που δεν έχει μεγάλη σημασία πλέον, ειδικά όταν τα δύο κόμματα που συγκυβερνούν ταυτίστηκαν απόλυτα στις μεγάλες επιλογές για την αποδοχή της πραγματικότητας των μνημονίων, από τη δήλωση του κ.Καμμένου προκύπτει η απάντηση που δίνει ο ίδιος στο ερώτημα “ποιος κυβερνά αυτήν την χώρα”. Ή έστω “ποιος κάνει τις επιλογές της ακολουθητέας πολιτικής;”.

Ο κ.Καμμένος απαντά ότι το πραγματικό κέντρο άσκησης πολιτικής δεν είναι ούτε στο κοινοβούλιο, ούτε στο Μαξίμου. Είναι σε κάποια μέλη της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ που καθορίζουν την αριστερόστροφη ατζέντα της κυβέρνησης Τσίπρα.

Πιθανόν να φωτογραφίζει και αυτούς οι οποίοι τον απομάκρυναν από τον υπουργικό θώκο, πριν καλά- καλά καθίσει σε αυτόν.

Αλλά και ιδιοτελές να είναι αυτό το οποίο περιγράφει, είναι αληθές. Ο πρωθυπουργός περνά τα μνημόνια σε μία συμμαχία με την αριστερόστροφη πτέρυγα της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, στους οποίους δίνει ως ανταλλάγματα την ψευδαίσθηση της επιλογής αριστερών απαντήσεων σε εμβληματικά για αυτούς ζητήματα πολιτικού και κοινωνικού συμβολισμού.

Όπως για παράδειγμα η επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου, ως απάντηση στο “πανεπιστήμιο της αγοράς”, όπως για παράδειγμα η ανοχή στον Ρουβίκωνα ή στο ΚΕΠ των Εξαρχείων, ως ένδειξη αποδοκιμασίας του αυταρχισμού.

Τους αρκούν; Πιθανόν ναι, γιατί μέσα από αυτές τις σχέσεις υλοποιούνται άλλες πελατειακές δομές και οικοδομούνται άλλες πολιτικές -και όχι μόνο- σχέσεις.

Για παράδειγμα, όταν για να εξασφαλιστεί η ουδετερότητα της Εκκλησίας απομάκρυνε τον Φίλη, αυτά τα αριστερόστροφα στελέχη δεν αντέδρασαν.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι κομματοκρατικό και το Μαξίμου έχει βρει τον τρόπο να ελέγχει το κόμμα, που αποτελεί το βασικό όχημα για τη διατήρηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας σε συνοχή.

Στο ερώτημα λοιπόν, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο, η απάντηση είναι το Μαξίμου.

Το ζήτημα είναι τι θα απαντάει ο Καμμένος στους ψηφοφόρους του, όταν τον ρωτάνε γιατί ανέχτηκαν μία τόσο αριστερόστροφη ατζέντα.

Ότι τα έλεγαν, αλλά δεν τους έπαιρνε σοβαρά η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, ότι κάποιοι φοβήθηκαν να διαφοροποιηθούν ή ότι ανέχονταν την κυβέρνηση για να μην πέσει γιατί θα ερχόταν ο Μητσοτάκης, που θα εφάρμοζε μνημόνια;