Κι αν δεν θέλουν να είναι Έλληνες;

Εκπληκτικά επικοινωνιακά αντανακλαστικά επέδειξε το Μέγαρο Μαξίμου στην υπόθεση του μικρού Αμίρ και της ελληνικής σημαίας. Σαν να είχαν σχεδιάσει την αντίδραση σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όπως οι προπονητές βάζουν όλους τους ποδοσφαιριστές τους να χτυπάνε πέναλτι πριν από κάθε αγώνα που μπορεί να κριθεί στα πέναλτι.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που το ελληνικό πολιτικό προσωπικό συναρπάζεται με τέτοιες ιστορίες, από το αλήστου μνήμης 2002 και την υπόθεση του Οδυσσέα Τσενάι.

Όμως, μέχρι στιγμής, δεκαπέντε χρόνια μετά, δεν έχει απαντηθεί γιατί είναι εθνικισμός να αρνείσαι σε κάποιον να κρατάει την ελληνική σημαία, αλλά δεν είναι εθνικισμός να τον υποχρεώνεις να την κρατήσει.

Διότι η ισοκράτεια ρήση, σύμφωνα με την οποία «μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας» απαντάει στην αποδοχή των μη Ελλήνων. Αλλά δεν απαντά στο ερώτημα: «Κι αν δε θέλουν;».

Πρόσφυγες και μετανάστες -οι κοινωνικές ομάδες που αφορά το θέμα- είναι ιδιαίτερα ευάλωτες και εύλογα δύσκολα τολμούν να εναντιώνονται στις κυρίαρχες απόψεις της κοινωνίας, που τους φιλοξενεί. Όμως, έχουν αφήσει πίσω τους μία πατρίδα παρά τη θέλησή τους, είτε για πολιτικούς, είτε για οικονομικούς λόγους.

Τον πρωθυπουργό και πολλούς άλλους συγκίνησε αυτό που υπέστη η οικογένεια του Αμίρ, επειδή εκλήθη να κρατήσει την ελληνική σημαία. Πώς θα ήταν η επόμενη ημέρα μιας οικογένειας προσφύγων ή μεταναστών, αν γινόταν γνωστό στη γειτονιά ότι οι γόνοι της έχουν αρνηθεί να κρατήσουν την ελληνική σημαία;

Σκέφτηκε ποτέ κανείς τι επιπτώσεις θα έχει σε ό,τι τους συνδέει με την πατρίδα τους, η εικόνα τους με μία άλλη πατρίδα στα χέρια; Δεν μπορεί να θέλουν να μείνουν υπερήφανοι Αλβανοί ή υπερήφανοι Αφγανοί;

Όποιος σέβεται τους ανθρώπους, που υποφέρουν μακριά από τις πατρογονικές τους εστίες, δεν τους χρησιμοποιεί ως μοχλό δημοσιότητας. Διότι είναι αδιανόητο, ο οποιοσδήποτε Αμίρ να πει όχι σε πρωθυπουργική πρόσκληση για φωτογράφιση.

Αυτά τα θέματα είναι εξαιρετικά ευαίσθητα και δεν μπορούν να ρυθμίζονται χωρίς διαβούλευση του σχολείου με την οικογένεια.

ΥΓ: Τη σημαία την έδωσαν. Ένα κονδύλιο λίγων ευρώ για να επισκευασθούν τα σπασμένα παράθυρα σκέφτηκαν να δώσουν;