Το όραμα του νέου πατριωτισμού

Τις τελευταίες ημέρες τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά από ευαίσθητους -και μη- ανθρώπους, οι οποίοι εφαρμόζουν την άποψη Κένεντι: Το ζήτημα δεν είναι τι κάνει η πατρίδα σου για σένα, αλλά εσύ για αυτήν.

Ένας λυρικός πατριωτισμός αναδεικνύεται πηγαία και αυθόρμητα μέσα από αυτές τις προσπάθειες.

Δυστυχώς σε αυτήν την πολύ συμπαθή προσπάθεια, στην οποία είναι πραγματικά έντονο το στοιχείο της πεποίθησης τόσο του δικαίου όσο και της αδικίας, παραγνωρίζεται ή αποσιωπάται το πιο σημαντικό στοιχείο της υπόθεσης: Η Ελλάδα στο συγκεκριμένο θέμα έχει πετύχει παρά πολλά και αυτό είναι άσχετο, τόσο με το κατά πόσο κάποιος πιστεύει στον στόχο, αλλά ακόμη και αν τον καταλαβαίνει.

Διότι δεν υπάρχει προηγούμενο, μία χώρα να έχει εμποδίσει την ένταξη μιας άλλης σε διεθνείς οργανισμούς και να μην της έχει επιτρέψει να ενταχθεί σε αυτούς.

Αυτήν την επιτυχία, στη δεκαετία του 1990, η Ελλάδα την πέτυχε διότι κατάφερε να έχει μία ισχυρή θέση στη διεθνή κοινότητα. Βρέθηκε στη σωστή πλευρά της ιστορίας μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και κατάφερε να γίνει ισότιμο μέλος της ΕΕ, της ευρωζώνης και του ΝΑΤΟ. Και αυτή υπήρξε η ασπίδα προστασίας στην κρίση των τελευταίων ετών.

Αυτό δεν έγινε μόνο του. Κάποιοι το έκαναν. Κάποιοι το κατάφεραν! Κι αυτή η επιτυχία έχει ονοματεπώνυμα. Δεν επετεύχθη με συλλαλητήρια, δεν έγινε εφικτή χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.

Αυτοί επέδειξαν υψηλό πατριωτισμό! Ο δικός τους πατριωτισμός τους ήταν, που επέτυχε την ενίσχυση της θέσης της χώρας στη διεθνή σκηνή.

Μπορεί να μην απέπνεε λυρισμό, μπορεί να μην κατέγραφε πάθος. Είχε, όμως, αποτέλεσμα γιατί αυτοί έκαναν κάτι για την πατρίδα τους: Την παρέδωσαν πιο ισχυρή από ό,τι την παρέλαβαν.

Το όραμα αυτού του πατριωτισμού χρειαζόμαστε σήμερα.