Νοικιάζεται η Ακρόπολη;

Όλο και περισσότερα μουσεία, όπως το Μet της Ν. Υόρκης, αναγνωρίζουν τη μόδα ως μια μορφή τέχνης. Της αφιερώνουν ρετροσπεκτίβες, διαρκείς εκθέσεις. Δίπλα σε έργα τέχνης της αναγέννησης φιλοξενούνται σχέδια του Yves Saint Laurent από τα περίφημα σε γραμμή Α φορέματα Piet Mondrian, εμπνευσμένα από τον πρωτοπόρο ολλανδό της μοντέρνας τέχνης, το εικονικό Trenchcoat της Burberry, που από εμφάνιση των βρετανών αξιωματούχων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έγινε ένα από τα πιο επιδραστικά ρούχα της σύγχρονης ιστορίας, τις εικονικές τσάντες Chanel 2.55, με τη χρυσή αλυσίδα, που το 1955 σχεδίασε η Coco Chanel, αλλάζοντας τη σύγχρονη μαζική κουλτούρα παρουσιάζοντας για πρώτη φορά μια γυναικεία βραδινή τσάντα που κρεμιέται στον ώμο, τα επιθετικά ψιλοτάκουνα του Christian Louboutin με τις κόκκινες σόλες κ.α.

Είναι τόσο αγαστή η σχέση ανάμεσα στην τέχνη και τους δημιουργούς της μόδας που κατά καιρούς καλλιτέχνες με την αξία του του Takashi Murakami, του Damien Hirst, του Rop van Mierlo και πολλών άλλων έχουν χαρίσει σχέδια τους  στις Louis Vuitton, Coach και Marni, αντίστοιχα.

Ναι, η υψηλή ραπτική είναι τέχνη και εκτιμάται ως τέτοια καθώς ντεφιλέ διάσημων οίκων φιλοξενούνται στις Βερσαλλίες, στο Σινικό Τοίχος, στο Αβαείο του Ουεστμίνστερ. Γιατί όχι, λοιπόν, και στην Ακρόπολη, όπως ζήτησε η εταιρεία Gucci; 

Την Τρίτη το βράδυ, τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου απέρριψαν ομόφωνα το αίτημα της εταιρείας με την αιτιολόγηση να αναφέρει: «Ο ιδιαίτερος πολιτιστικός χαρακτήρας των μνημείων της Ακρόπολης δεν συνάδει με τη συγκεκριμένη εκδήλωση, καθώς πρόκειται για μοναδικά μνημεία και σύμβολα παγκόσμιας κληρονομιάς, μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco».  

Είναι μια ρητορική που σίγουρα αντιλαμβάνονται όσοι έχουν επισκεφτεί έστω μια φορά την Ακρόπολη κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής τους. 

Ο ιερός ναός μοιάζει αγέρωχος αλλά ταυτόχρονα τόσο εύθραυστος. Φαίνεται να διατηρείται πεισματικά μέσα από το πέρασμα εχθροπραξιών, πολέμων και κατακτητών, που άλλοι συγκινήθηκαν από το μεγαλείο του και άλλοι προσπάθησαν να το μαγαρίσουν, για να διηγείται στο διηνεκές την ιστορία ενός θαυμάσιου πολιτισμού που επηρέασε με τις αρχές, την αισθητική και την ηθική του τον δυτικό πολιτισμό όσο κανένας. 

Η Ακρόπολη δεν είναι μια τυπική πρόσθεση στον κατάλογο των μνημείων της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς της UNESCO. Είναι ένα παγκόσμιο σύμβολο ακόμα κι αν οι λέξεις σήμερα έχουν εκμαυλιστεί. Η Ακρόπολη βρίσκεται εκεί για να αντικαθιστά όσα ιδεώδη νοθεύουν πολιτικοί και κυβερνήσεις, λαοί και πολίτες. 

Η εμπορεύσιμη εκμετάλλευση του δεν μπορεί να είναι υπό διαπραγμάτευση. Όσα κι αν είναι τα χρήματα. Και στην προκειμένη, όπως ανέφερε η Gucci, ήταν πολλά: με την αποδοχή του αιτήματός του δεσμευόταν ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και σεβασμού προς την πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας, να προβεί σε χορηγία (της τάξης των 2 εκ. ευρώ στο πλαίσιο μιας πενταετίας, σύμφωνα με πληροφορίες) στα αναστηλωτικά έργα της Ακρόπολης ή σε οργανισμό που θα υπεδείκνυε η Υπηρεσία.

Δεν παρέλειπε, δε, να τονίσει τα τεράστια οφέλη που θα προέκυπταν από τη διαφημιστική δαπάνη, αλλά και από τον ευρύτερο τηλεοπτικό χρόνο προβολής των μνημείων και της Αθήνας, που σε βάθος χρόνου υπολογίστηκε στα 55 εκ. ευρώ.

Ωστόσο, με την απόρριψη του αιτήματος ο σεβασμός στην πολιτιστική κληρονομιά του έργου και τις εργασίες συντήρησής του εξατμίστηκαν. Μια εταιρεία, που πράγματι σέβεται έναν χώρο προχωρά στη δωρεά βοήθειας του χωρίς αντισταθμίσματα.

Όπως η αντίστοιχη εταιρεία μόδας Tod’s.  Τα χρήματα για την ανακαίνιση στο Κολοσσαίο, ύψους 25 εκ. Ε, που ολοκληρώθηκαν πέρσι τον Ιούλιο, τα κατέβαλε ο ιδιοκτήτης της Tod’s ,Ντιέγκο Ντέλλα Βάλλε. 

Παρόλα αυτά, το ΚΑΣ δεν γνωμοδότησε με το στενό οπισθοδρομικό σκεπτικό που κάποιοι θέλουν να το παρουσιάζουν. Παρουσίασε στην Gucci εναλλακτικές προτάσεις: τον προαύλιο χώρο του  Ηρωδείου, το άνδηρο Πικιώνη στου Φιλοπάππου και το Ολυμπιείο. Αρνήθηκαν. Η Ακρόπολη παρέμενε ο ποθητός χώρος.

Σε αυτές τις ζοφερές μέρες που ζούμε, σε μία Ελλάδα που εκποιεί τη δημόσια περιουσία της σε μια προσπάθεια να περισώσει την οικονομία της, η εκμίσθωση της Ακρόπολης έχει επιπλέον και συμβολικές αποχρώσεις. Κι ενώ έχουμε ηττηθεί σε όλα τα μέτωπα και με όλους τους τρόπους εξακολουθούμε να είμαστε, μας αξίζει δεν μας αξίζει, οι διαχειριστές αυτών των μαρμάρων. Ας τα αφήσουμε στην ησυχία και τη λαμπρότητα τους.