Λίνα Μαρκάκη: «Έχει ηδονή η αυτολύπηση» - Free Sunday
Λίνα Μαρκάκη: «Έχει ηδονή η αυτολύπηση»

Λίνα Μαρκάκη: «Έχει ηδονή η αυτολύπηση»

Μετά από μια απουσία εννέα ετών η Λίνα Μαρκάκη επιστρέφει στο θεατρικό σανίδι με τον «Ένοικο» της Άννας Παντζέλη και εξηγεί γιατί οι συγγενικές σχέσεις είναι οι δυσκολότερες, πως είναι να ξυπνάς κάθε πρωί και να σου φτιάχνει καφέ το παρελθόν σου και πως είναι να συνεργάζεται με γυναίκα σκηνοθέτη.

Μιλήστε μας για την παράσταση.

Είναι ένα έργο διαρκούς μετατόπισης ευθυνών, δυό ανθρώπων που αρνούνται να συμβιβαστούν και να δεχθούν τις αλλαγές στη ζωή τους. Δυό γυναικών προσκολλημένων στο παρελθόν τους. Στο κλειστοφοβικό τους δωμάτιο με το βλέμμα καρφωμένο στην πόρτα ξεδιπλώνουν τις πτυχές της ζωής τους, τα παιδικά τους βιώματα, ως κωμικοτραγικές φιγούρες μιας άλλης εποχής, μιας εποχής που πέρασε. Περιδινίζονται στο φαύλο κύκλο που δημιουργούν, στην επίπλαστη πραγματικότητα, αρνούμενες να παραδεχθούν τις αλήθειες της ζωής τους. Μετατοπίζουν τις ευθύνες σε ανθρώπους που έχουν φύγει πια από τη ζωή και γενικότερα, σε όλους εκτός από τους εαυτούς τους, πράγμα που τις καθιστά χωρίς μέλλον. Δεν είναι τυχαίο που η παράσταση τελειώνει με τη φράση, «Θυμάσαι;».

Ο δικός σας ρόλος;

Το δεύτερο παιδί της οικογένειας με δύο ομόφυλα παιδιά. Το δεύτερο παιδί που είναι σε όλα δεύτερο. Έχει υιοθετήσει μια τελείως διαφορετική συμπεριφορά από την αδελφή της, πράγμα που γίνεται αυθόρμητα όταν το παιδί αποζητά την προσοχή των γονιών. Έχει βιώσει τη ζήλια για τις επιβραβεύσεις της μεγαλύτερης αδελφής, την έχει υποστεί ως πρότυπο και ο σπόρος της δεν έπεσε σε καλά χωράφια ώστε να ανθίσει, να ξεπεράσει το παρελθόν, να συνθηκολογήσει με τα οικογενειακά της βιώματα και να προχωρήσει στο μέλλον. Δεν αποδέχεται την πραγματικότητα, διαρκώς μετατοπίζει τις ευθύνες της, δεν είναι τυχαίο άλλωστε που σε κάποια στιγμή του έργου προσπαθεί να μπεί στο φουστανάκι των 18 της χρόνων. Αναζητά έναν εαυτό που δεν έχει καμιά σχέση πλέον μαζί του.

1 min

Είναι οι συγγενικές μας σχέσεις οι δυσκολότερες στη ζωή μας;

Οι συγγενικές σχέσεις πόσο μας καθορίζουν.... τι ποσοστό κατέχουν στο όνειρο και στη μετέπειτα συμπεριφορά μας.... πόσο μας εγλωβίζουν και πόσο μας ωθούν...

Είναι οι δυσκολότερες σχέσεις της ζωής μας, είναι η πρώτη σχέση που δημιουργείται όταν ερχόμαστε στη ζωή, η πρώτη κοινωνική ομάδα που εντασσόμαστε. Με λίγη τύχη μπορεί να μας δώσει μια πολύ καλή ώθηση για το μέλλον μας, να μας γεμίσει σιγουριά και ανάγκη για αναζήτηση και δημιουργικότητα. Αλλιώς είναι ικανές για το αντίθετο. Μπορεί να παραμείνουμε εγκλωβισμένοι σε αυτές, να γίνουμε άτολμοι και εξαρτημένοι. Εδώ λοιπόν τίθενται τα όρια. Σίγουρα η παιδεία είναι ένας παράγοντας καλλιέργειας του ανθρώπου, διάπλασης της προσωπικότητάς του και απόκτησης αυτογνωσίας. Τότε ο άνθρωπος λοιπόν είναι ικανός να θέσει όρια τόσο στο κομμάτι των συγγενικών του σχέσεων όσο και της υπόλοιπης ζωής του. Όμως ορισμένες φορές αν δεν τεθούν αυτά τις καθιστούν τροχοπέδη για τη μελλοντική εξελικτική μας πορεία. Γιατί δεν πρέπει να λησμονούμε ότι δεν είναι σχέσεις που επιλέξαμε και επιδιώξαμε.

Φαίνεται πως το παρελθόν των δύο γυναικών τις κρατά στο παρελθον. Γιατί δυσκολευόμαστε να αφήσουμε πίσω τα παρελθόντα γεγονότα;

Όπως είχε πει κάποτε ο Ανούιγ όταν είσαι 40 ο μίσος ανήκεις στο παρελθόν, όταν είσαι 70 ολόκληρος, που έχει κάποια γοητεία. Το μισό, όπως και κάθε μισό, σε κάνει να αισθάνεσαι αγωνία όταν υπάρχουν θέματα που δε λύθηκαν και απαιτούν λύση ή συμβιβασμό για να μπορέσεις να προχωρήσεις. Αυτό απαιτεί ανάληψη ευθυνών πράγμα δύσκολο και επίπονο. Στην προκειμένη περίπτωση οι ηρωίδες, ούσες 50 χρονών, οι μισές είναι παρελθόν. Βλέποντας, λοιπόν, τις γυναίκες αυτές ασυμβίβαστες με την πραγματικότητα να δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο αναμνήσεων και ούσες αδελφές που συγκατοικούν, καθιστά ακόμη δυσκολότερη την αποδέσμευσή τους από αυτές. Είναι σαν να ξυπνάς κάθε πρωί και να σου φτιάχνει καφέ το παρελθόν σου.

Έχει ηδονή η αυτολύπηση;

Ασυνείδητα, έχει ηδονή η αυτολύπηση. Όταν δημιουργούμε ένα φαύλο κύκλο αρνητικών σκέψεων, συναισθημάτων, βλέψεων και ανήμποροι να βγούμε από αυτήν τη δίνη, βουλιάζουμε ακόμα περισσότερο μέσα σε αυτήν δημιουργώντας ασυνείδητα μια εικόνα προς τα έξω ενός ανθρώπου συντετριμμένου από τα γεγονότα της ζωής, με αποτέλεσμα ασυνείδητα να επιζητάμε την προσοχή. Παίρνουμε, ακούσια, ηδονή όταν πετύχουμε την προσοχή των άλλων που είτε θα μας θαυμάσουν είτε θα μας λυπηθούν για όλα αυτά που μας συνέβησαν στη ζωή. Έτσι ο φαύλος κύκλος της αυτολύπησης διαιωνίζεται.

2 min

Η Άννα Παντζέλη σκηνοθετεί και συμπρωταγωνιστεί. Έχουν διαφορά οι γυναίκες σκηνοθέτιδες από τους άνδρες;

Δε νομίζω ότι η σκηνοθεσία είναι θέμα φύλου. Είναι θέμα ευαισθησίας, χημείας με τον ηθοποιό, κοινών βλέψεων. Συγκαταλέγονται πολλοί παράγοντες οι οποίοι δεν έχουν να κάνουν με το άν ο άλλος είναι άνδρας ή γυναίκα. Η φαντασία, η δημιουργικότητα, η ευρηματικότητα δεν έχουν φύλο. Στην προκειμένη περίπτωση, ένοιωσα ότι έκανα το ρόλο μου κάτω από ιδανικές συνθήκες, με μεγάλη ελευθερία επιλογών, με αρκετό διάλογο και με καλή διάθεση για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Γιατί επιλέξατε αυτήν τη μεγάλη απουσία από την τηλεόραση και από το θέατρο;

Είχα σπάσει έναν καθρέφτη, έπρεπε να περιμένω 7 χρόνια! Ειλικρινά και εγώ δεν κατάλαβα πως πέρασαν τόσα χρόνια, το συνειδητοποίησα όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η Άννα Παντζέλη....

 

«Ο Ένοικος», της Άννας Παντζέλη

Θέατρο «Αλκμήνη»

Αλκμήνης 12 Αθήνα  (στάση Μετρό Κεραμεικός)

Διάρκεια παράστασης 85 λεπτά

Κάθε Κυριακή στις 6.30μ.μ.

Παίζουν :  Άννα  Παντζέλη και Λίνα Μαρκάκη

Σκηνικά: Γιάννης  Μυρσιώτης

Κοστούμια: Λένα Μηνά

Μουσική:  Χρίστος Τσαπάρας &  Αθηνά Μπαρδάκου

Φωτισμοί: Τάκης  Μπαρδάκος

Φωτογραφίες: Αντώνης Συμεωνάκης

Τιμές εισιτηρίων :

Προπώληση 8€, Γενική είσοδος  12€,

Α.Μ.Ε.Α., Φοιτητικό  8 €