Είδαμε το «Πέτρες στις τσέπες του», στο Θέατρο Κιβωτός.

Μια τραγωδία την οποία ο κόσμος βρίσκει αστεία, όπως λέει και η Ιρλανδή συγγραφέας Μαρί Τζόουνς, η οποία γράφτηκε το 1996 και βραβεύτηκε ως κωμωδία με το βραβείο Ολιβιέ το 2001, σκηνοθέτησαν και εκτέλεσαν με πολύ μεγάλη επιτυχία οι, Μάκης Παπαδημητρίου και ο Γιώργος Χρυσοστόμου.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Μια πραγματικότητα δύο ταχυτήτων διατρέχει ετούτη την παράσταση, η οποία εκτυλίσσεται στο Κέρι  της Ιρλανδίας. Δυο οικονομικά εκμηδενισμένοι φίλοι, ο Τσάρλι και ο Τζέικ, ο πρώτος πιο αισιόδοξος, ενώ ο δεύτερος πιο προσγειωμένος, λαμβάνουν μέρος ως κομπάρσοι σε μια Χολιγουντιανή παραγωγή η οποία πραγματοποιείται στα μέρη τους.

Δυο άνθρωποι που έχουν φτάσει στο ναδίρ και που έρχονται σε επαφή με το αδηφάγο τέρας του Κινηματογράφου και της αυλής αυτού, που γοητεύει τους αδαής, αυτούς δηλαδή που φαντάζονται όσα απλώς βλέπουν, μα δεν γνωρίζουν τι κρύβεται πίσω από το επιφανειακό… το φαινομενικό.

Μια μικρή ταλαίπωρη κοινωνία που βάλλεται από την καταστροφή της αγροτικής οικονομίας και που μέσα από τις πολλαπλές προσωπικότητες, “15 συνολικά”, που αναπτύσσουν οι δύο πρωταγωνιστές, σκιαγραφείται. Εμφανής ο κοινωνικός προβληματισμός, η ψευδαίσθηση και το πραγματικό πρόσωπο της φαινομενικής μεγαλοπρέπειας, η φτωχική και γεμάτη άγνοια αντίληψη των ανθρώπων στις μικρές περιοχές για το υπέρλαμπρο πρόσωπο του Χόλιγουντ, η απέραντη συναισθηματική φτώχια κάποιων, (των περισσότερων ίσως) σταρ, το σκληρό προσωπείο της εξουσίας του χρήματος, οι ψευδαισθήσεις και η απόρριψη.

Η ίδια ακριβώς απόρριψη για εργασία και αποδοχή, που οδήγησε έναν προβληματικό νεαρό, τον Σον, με πέτρες στις τσέπες του… στην αυτοκτονία.

Και η κοινωνία αρχίζει να βουίζει… ή σιωπά;

Θρηνεί κατά τα πρέποντα… ή αδιαφορεί;

ΚΡΙΤΙΚΗ

Υπάρχουν διεργασίες στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση που επενεργούν άμεσα, δραστικά και καταλυτικά και άλλες, που μέσα από μια άλλη διάσταση, στην περίπτωσή μας την κωμική, οδηγούν έμμεσα μα καταλυτικά, στην επεξεργασία και την ανάλυση της πραγματικότητας… σταδιακά… μα με διόλου διασκεδαστικά συμπεράσματα.

Οι δυο ηθοποιοί-σκηνοθέτες, αντιμετωπίζουν το πολύ δύσκολο εγχείρημα της αυτοματοποιημένης εναλλαγής προσωπικοτήτων. Και όχι απλώς τα καταφέρνουν άριστα, μα σε κάνουν να διερωτηθείς πως είναι δυνατό 15 ρόλοι να αποδίδονται αψεγάδιαστα εμπρός στα έκπληκτα μάτια σου.

Η χρήση της μεθόδου Στανισλάβσκι, της αυτόματης συναισθηματικής μετάβασης απ’ το ένα πρόσωπο στο άλλο μέσω του ελέγχου της κινητοποίησης  και μιας διαδικασίας εσωτερικών πράξεων που διεγείρουν το συναισθηματικό εύρος είναι εμφανείς. Οι ηθοποιοί γίνονται απευθείας ο ρόλος και δεν δένονται συναισθηματικά με αυτόν, μιας και μια τέτοια διεργασία είναι πιθανό να οδηγήσει σε συναισθηματική κατάρρευση, όπως είχε συμβεί και στον προστατευόμενο του Στανισλάβσκι, τον Μιχαήλ Τσέχοφ.

Μια μέθοδος που η εφαρμογή της είχε στοιχειώσει και τον Μεγάλο Κουν κυρίως μέχρι το 54 που πήγε στο Υπόγειο.

Μέσα από το υπερκινητικό προσωπείο των πρωταγωνιστών αρχίζει να ξεδιπλώνεται η ιστορία μιας κοινότητας φτωχών Ιρλανδών, που ζητά παθιασμένα το μικρό μερτικό της στην δημοσιότητα, όπως έλεγε και ο Andy Warhol, για τα 15 λεπτά δημοσιότητας την δεκαετία του ’70.

Στην παράσταση διαφαίνεται με τρόπο κωμικό η ματαιότητα στον τρόπο σκέψης μικρών κοινωνιών που επιθυμούν να ξεφύγουν απ’ τη μηδαμινότητα του πρότερου βίου τους.

Η υποτέλεια απέναντι στην δύναμη του κινηματογράφου, την διασημότητα και τον πλούτο διδάσκεται αριστοτεχνικά, μέσω ενός μυστικού συστήματος μυώνων, που προκαλεί αλλεπάλληλες  διεγέρσεις στον σπογγώδη και σε εγρήγορση ψυχισμό μας.

Η φαινομενική λεπτότητα και καλοσύνη της σταρ, ερεθίζει την κριτική σκέψη και δημιουργεί τομή , ανάμεσα στη οπτική του “φαίνεσθε” και του “είναι”, καταμαρτυρώντας την ουσιαστικότερη μορφή φτώχιας.

Διασημότητα και μηδαμινότητα,  ψεύδος και αλήθεια, πλούτος και φτώχια, είναι λίγα μόνο απ’ τα αντιφατικά νοήματα που μας ψιθυρίζει η παράσταση.

Καταληκτικά ο εκμηδενισμός μιας ανθρώπινης ύπαρξης, απ’ το σαρκοβόρο κτήνος της δύναμης και της εξουσίας και την ίδια την σταρ πρωταγωνίστρια, οδηγεί στο τραγικό τέλος της την παράσταση… δηλαδή στην αυτοκτονία…(με πέτρες στις τσέπες του).

Μια αυτοκτονία όμως που δεν γίνεται μάθημα και δεν χωρά στα μεγαλεπήβολα και βάση αυστηρού χρονοδιαγράμματος σχέδια της παραγωγής.(Χάνονται χιλιάδες δολάρια ανά ώρα). Έτσι, δεν μένει χρόνος ούτε για το στοιχειώδες πένθος.

Άριστες οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών λοιπόν, σε ένα ιδιάζον λευκό σκηνικό, όπου οι διακεκομμένες μαύρες του γραμμές φαίνεται να είναι τα διακριτά όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα που θα έπρεπε και σε αυτή που υφίσταται.

Αξίζει  λοιπόν κανείς να παρακολουθήσει αυτή την άριστα δουλεμένη παράσταση όχι μόνον για το αστείο του πράγματος, μα και για να λευτερώσει μέσα του… μια συμφωνία από αλήθειες-νότες, που οφείλουν να λευτερωθούν.

Συντελεστές της παράστασης
Μετάφραση: Αγγελική Κοκκώνη
Σκηνοθεσία: Γιώργος Χρυσοστόμου, Μάκης Παπαδημητρίου
________________________________________
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Μάκης Παπαδημητρίου, Γιώργος Χρυσοστόμου

Θέατρο του Νέου Κόσμου - Κεντρική Σκηνή
από 19.1.2017 μέχρι 29.5.2017

Διαβάστε εδώ συνέντευξη του Γιώργου Χρυσοστόμου για την παράσταση.