Η Ζωή Λάσκαρη με δικά της λόγια

Για την ορφάνια της

Ήμουν οκτώ μηνών όταν σκότωσαν τον πατέρα μου, στα 24 του, στον εμφύλιο. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν επτά χρονών. Η απώλεια των γονιών είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ. Δεν έζησα Χριστούγεννα. Στο σπίτι είχαμε συνέχεια πένθος. Δεν στολίσαμε ποτέ δέντρο. Γι’ αυτό και δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα, άλλωστε. Δεν τα έχω βιώσει. Ραδιόφωνο δεν βάζαμε ποτέ. Απ’ το στόμα μου δεν βγήκε ποτέ η λέξη «μπαμπάς», δεν θυμάμαι να φώναξα τη λέξη «μαμά»… Δεν έχω θυμό για τους δολοφόνους του πατέρα μου, αλλά δεν είχα και φυσιολογικά παιδικά χρόνια.

Για τα παιδικά της χρόνια

Η γιαγιά και ο παππούλης μου με λατρεύανε. Και υπήρξαν δύο λατρεμένα άτομα για μένα. Αλλά είχαν άλλη νοοτροπία. Ήταν και οι εποχές διαφορετικές. Με μεγάλωσαν με μια λανθασμένη υπερπροστασία. Μου είπαν ψέματα για τον θάνατο της μάνας μου, ενώ εγώ την είδα νεκρή στο σπίτι. Ότι, δήθεν, έφυγε για την Ιταλία. Επί ένα χρόνο μου έστελναν ψεύτικα γράμματα. Κάποια στιγμή, στο σχολείο, μου είπαν, “ποια μάνα σου στην Ιταλία; η μάνα σου πέθανε”. Και έτρεξα και πήγα και λες ένα χέρι με πήρε και με έβαλε μπροστά από τον τάφο της και είδα τη φωτογραφία της. Γύρισα σπίτι και σπάραζα. “Γιατί μου το κάνατε αυτό;”. Δεν το έκαναν για κακό. Για να με προστατέψουν. Αλλά με λάθος τρόπο. Είναι σαν να μεγαλώνεις ένα άτομο μέσα σε γυάλα. Μόλις έρθει σε επαφή με το περιβάλλον, το πρώτο μικρόβιο θα το σκοτώσει

Για τον Φίνο

Ναι, επιμένω και το λέω: Οφείλω τα πάντα στο Φίνο. Ο Φίνος με καθιέρωσε, ο Φίνος πρόσεχε τους ρόλους μου. Ο Φίνος κοίταζε τη σκηνή κι αν κάτι πήγαινε στραβά έλεγε: “Ξανά η σκηνή”.  Άσε που μου έμαθε να θέλω να είναι τα πράγματα τέλεια.

Για την Αλίκη Βουγιουκλάκη

Με την Αλίκη ανταγωνισμό; Ποτέ! Ήμασταν κολλητές. Διότι εγώ σεβάστηκα ότι εκείνη ήταν "καριερίστα". Εγώ δεν ήμουν. Έβλεπα μια γυναίκα 10 χρόνια πιο μπροστά από εμένα, που είχε κάνει όλες αυτές τις υποχωρήσεις για να κάνει την καριέρα της τις οποίες εγώ δεν έκανα ποτέ. Εγώ ντρεπόμουν να πω για τις ταινίες μου… Τι να λέμε για την Αλίκη; Αφιέρωσε όλη τη ζωή της εκεί. Εγώ έκανα ότι μου κατέβαινε στην κούτρα μου. Καταρχάς, η καριέρα δεν ήταν ποτέ το ζητούμενό μου. "Καριερίστρια" δεν υπήρξα ποτέ. Δεν με αφορούσε κι ούτε και με αφορά. Δεν κυνηγούσα καμία καριέρα. Δεν χαλάλισα τη ζωή μου για καμία καριέρα.

Για τον Τόλη Βοσκόπουλο

Ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου ο Τόλης. Ήταν μία πολύ έντονη σχέση.

Για τους έρωτες της

Τι θες ονόματα; Αυτό είναι αδύνατον αγάπη μου. Ότι ξέρεις, ξέρεις. Άλλωστε τι σημασία έχει; Τους ερωτεύτηκα όλους πάρα πολύ. Τους ερωτεύτηκα όλους για θάνατο. Ήμουν ερωτιάρα. Μ’ αρέσουν αυτά. Κι έτσι γέμισα και δεν έχω απωθημένα. Για μένα δεν ενδιαφέρεσαι; Ποιοι ήταν αυτοί τι σε νοιάζει; Έμπαινα στα κάρβουνα, καιγόμουν, και μ’ άρεσε. Αυτό δεν σου φτάνει;

Για τους θαυμαστές της

Δικαίωμά τους ήταν. Εγώ ήμουν τόσο ερωτευμένη κάθε φορά που ήμουν με κάποιον, ώστε δεν με αφορούσε. Έχω ερωτευθεί πάρα πολλές φορές, έχω κλάψει, έχω συρθεί αν  θέλεις κι είμαι γεμάτη και πανευτυχής. Διότι αν δεν ερωτευθείς πολύ έχεις χάσει τη ζωή… Ξέρεις γιατί; Γιατί φοβάσαι να “μπεις μέσα με τα μπούνια”. Κι όταν φοβάσαι, τότε άστα να πάνε… Η ζωή είναι δική σου, σου ανήκει και μια φορά ζεις.

Για τον πρώτο της σύζυγο, Πέτρο Κουτουμάνο

Ο Πέτρος Κουτουμάνος δεν με άφηνε να περνάω πολύ χρόνο με τη Μάρθα. Είχε όλη την οικογένειά του στο σπίτι. Αυτό έκανε κακό και σε μένα και στο παιδί. Δεν μου επέτρεπε ούτε στο πάρκο να πάω μαζί της. Κι όταν χωρίσαμε, πάλι δεν με άφηνε να τη βλέπω. Δεν κατάλαβα ποτέ μου το γιατί. Με έβαζε τιμωρία, λέγοντάς μου “άλλες είκοσι μέρες δεν θα δεις το παιδί”. Του απαντούσα “Δεν κάνεις κακό σε μένα, αλλά στο παιδί”. Γι’ αυτό και όταν έμεινα έγκυος στη Μαρία – Ελένη, είπα στον Αλέξανδρο ότι θα τη μεγαλώσω εγώ. Δεν ήθελα κανέναν άλλο. Με τη Μάρθα ακόμη προσπαθούμε να αναπληρώσουμε εκείνο το κενό. Της έλεγα συχνά ότι όσο δεν μου μιλάει, η απόσταση θα μεγαλώνει και δεν θα υπάρχουν γέφυρες επικοινωνίας.

Για τον άντρα της ζωής της, Αλέξανδρο Λυκουρέζο

Πέρναγε έξω από το μαγαζί που είχα, μια μπουτίκ στην Ακαδημίας και Πινδάρου, με ένα κοντό αμπέχονο και το μαλλί ίσα πάνω, σαν να είχε βγει από ανατριχιαστική ταινία. Γι’ αυτό μου άρεσε, γιατί ήταν φευγάτος.

Πριν από τον Αλέξανδρο, οι περισσότεροι άνδρες με αντιμετώπιζαν σαν τη Ρίτα Χέιγουορθ: κοιμόντουσαν με τη Λάσκαρη και ξυπνούσαν με τη Ζωή. Έχω ερωτευτεί μέχρι θανάτου. Έχω πέσει στα πατώματα, έχω φάει κλοτσιές, έχω φάει κέρατο. Γιατί ερωτεύονταν τη Λάσκαρη και όχι τη Ζωή. Ξυπνούσαν και έλεγαν "τι σταρ είναι αυτή να μαγειρεύει, να πλένει και να φροντίζει το σπίτι;". Γιατί ήθελαν να με βλέπουν όπως με είχαν στο μυαλό τους. Ενώ εγώ ήθελα να με βλέπουν όπως είμαι.

Για τη σχέση της με τον Θεό

Η σχέση μου με τον Θεό βρίσκεται ακριβώς «…εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός» για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο από το εξαιρετικό βιβλίο του σεβασμιότατου μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαου. Δεν έψαχνα ποτέ τον Θεό στην γνώση, στην πληροφορία. Τον νοιώθω μέσα μου την ώρα που κολυμπάω στην θάλασσα, τον νοιώθω μέσα μου την ώρα που ο αγέρας σφυρίζει ανάμεσα στα δέντρα, τον νοιώθω μέσα μου την ώρα της ανατολής και της δύσης του ηλίου. Είναι μια σχέση γύρω από ένα ταπεινό «αισθάνομαι μέσα μου». Δεν τον ψάχνω ποτέ «εκεί έξω». Παρατηρώ το «εκεί έξω» για να τον αισθάνομαι πολυέλαιο μέσα μου. Είναι ο αέρας που αναπνέουμε αλλά δεν τον βλέπουμε.