Οι 14 πιο στυλάτες ταινίες των '90's - Free Sunday
Οι 14 πιο στυλάτες ταινίες των '90's

Οι 14 πιο στυλάτες ταινίες των '90's

Ναι, τα '90's είναι πια ρετρό ακόμα κι αν για κάποιους από εμάς μοιάζουν να ήταν χθες. Ένας από τους λόγους που τα αγαπάμε είναι αυτές οι ταινίες:

 

Ο μεγάλος Λεμπόφσκι, 1998

Η αρχική κυκλοφορία της ταινίας δε σημαδεύτηκε από επιτυχία, οι εισπράξεις ήταν χαμηλές, ενώ και οι κριτικές που έλαβε ανάμικτες. Παρόλα αυτά, με τον καιρό, οι κριτικές άλλαξαν και πλέον η ταινία θεωρείται cult, χαρακτηριστική για τους διαλόγους της, της στάσης ζωής των ηρώων, τη μουσική της, και της σκηνές ονείρων.[4] Μάλιστα, το 2014, η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, πρόσθεσε στο National Film Registry, την ταινία ως «πολιτιστικά, ιστορικά, και αισθητικά σημαντική». Σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή αδερφών Κοέν. Πρωταγωνιστεί ο Τζεφ Μπρίτζες, ως "The Dude".

Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας, 1998

Ο Τέρι Γκίλιαμ επιχειρεί το ακατόρθωτο, να μεταφέρει δηλαδή το cult μυθιστόρημα του Χάντερ Σ. Τόμπσον που αναφέρεται σε προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα. Μεταμορφώνοντας τους Τζόνι Ντεπ και Μπενίτσιο Ντελ Τόρο σε μπουρλέσκ καρικατούρες των εμβληματικών φιγούρων του «Ξένοιαστου Καβαλάρη».

Συνήθεις ύποπτοι, 1995

Η ταινία γυρίστηκε με ένα μπάτζετ περί τα 6 εκατομμύρια δολάρια. Η όλη ιδέα ξεκίνησε από τον τίτλο της ταινίας, ο οποίος πάρθηκε από μία στήλη του περιοδικού Spy, The Usual Suspects, μίας από τις πιο γνωστές ατάκες του Κλοντ Ρέινς, από το κλασικό έργο, Καζαμπλάνκα. Ο σκηνοθέτης Μπράιαν Σίνγκερ, σκέφτηκε πως επρόκειτο για καλό τίτλο ταινίας, ενώ η κινηματογραφική αφίσα, που δημιούργησε αυτός με τον Μαγκουάιρ, ήταν η πρώτη οπτική ιδέα του έργου. Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών του 1995. Ο Κρίστοφερ Μαγκουάιρ κέρδισε Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου και ο Κέβιν Σπέισι Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου.

Fight Club, 1999

Η ομώνυμη νουβέλα του Τσακ Πόλανικ επιλέχθηκε από την παραγωγό της 20th Century Fox, Laura Ziskin, που προσέλαβε τον Jim Uhls να γράψει το σενάριο της ταινίας. Ο Ντέιβιντ Φίντσερ ήταν ένας από τους τέσσερις σκηνοθέτες που είχαν σκεφτεί οι παραγωγοί, και τελικά επιλέχθηκε εκείνος λόγω του ενθουσιασμού του για τη ταινία. Ο Φίντσερ ήθελε η βία του Fight Club‍ να χρησιμεύσει σαν αλληγορία για τη σύγκρουση ανάμεσα σε μια γενιά νέων ανθρώπων και ένα σύστημα αξιών από διαφημίσεις. Στα στελέχη του στούντιο, δεν άρεσε η ταινία και αναδιάρθρωσαν την διαφημιστική καμπάνια που είχε σχεδιάσει ο Φίντσερ, για να μειώσουν τις προβλεπόμενες απώλειες. Το Fight Club δε κατάφερε να εκπληρώσει τις επιθυμίες του στούντιο στο box office και έλαβε πολωμένες αντιδράσεις από κριτικούς που διαφωνούσαν σχετικά με τη βία και την ηθική ασάφεια, αλλά επαίνεσαν τις ερμηνείες, τη σκηνοθεσία, τη μουσική και τα μηνύματα. Θεωρήθηκε από τις πιο αμφιλεγόμενες και πολυσυζητημένες ταινίες του 1999. Αργότερα, η ταινία έγινε κριτική και εμπορική επιτυχία, με τη κυκλοφορία του DVD, που καθιέρωσε το Fight Club σαν καλτ ταινία.

Ξέφρενες νύχτες, 1997

Eίναι η ταινία που ανέδειξε τον 27χρονο τότε ανερχόμενo σκηνοθέτη Paul Thomas Anderson-αυτός που στη συνέχεια μας χάρισε διαμάντια όπως τα οσκαρικά "They will be blood" και "The Master".Το "Boogie Nights" είχε την ατυχία να βγει στις αίθουσες την ίδια χρονιά με αυτήν του ογκώδους "Τιτανικού". Παρ'όλα αυτά, αμέσως μετά την πρεμιέρα του, άφησε εκστασιασμένους κριτικούς και θεατές να τον αποκαλούν "νέο Μartin Scorcese". Ο χαρακτηρισμός αυτός οφείλεται στο γεγονός ότι στο έργο του σημειώνονται "σκορτσεζικά" σκηνοθετικά στοιχεία όπως η σκιαγράφηση "χαμένων" προσωπικοτήτων, η χρήση του soundtrack ανά σεκάνς, το κοφτό μοντάζ. ΄Ηταν αναμφισβήτητα η κινηματογραφική έκπληξη της χρονιάς και κατάφερε να κερδίσει σημαντικές υποψηφιότητες για Όσκαρ.

Υπόθεση Καρλίτο, 1993

Η πιο ώριμη ταινία του Μπράιαν Ντε Πάλμα. Απαλλαγμένος από την επιδειξιομανία που χαρακτήριζε προηγούμενες ταινίες του, ακολουθεί μια κλασική αλλά στιλάτη αφήγηση, όπου η σκηνοθετική βιρτουοζιτέ βρίσκεται πάντα στην υπηρεσία της ιστορίας. Ακόμα και η ερμηνεία του του Αλ Πατσίνο είναι συγκρατημένη (καμιά σχέση με τον «Σημαδεμένο»), αλλά ουσιαστική. Η δράση είναι σχετικά αργή. Τον Ντε Πάλμα δεν τον ενδιαφέρει να κάνει μια κοινή αστυνομική περιπέτεια, αλλά να καταγράψει έναν κοινωνικό περίγυρο (ο πoρτoρικανικός υπόκοσμος της Νέας Υόρκης) και το αδιέξοδο των χαρακτήρων που βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σ’ αυτόν.

Καζίνο, 1995

O Μάρτιν Σκορσέζε καταπιάνεται και πάλι με την μαφία, αλλά με μια πιο πολύπλοκη σκηνοθεσία από αυτές που δεν μας είχε συνηθίσει, πιο γρήγορη κι από τα «Καλά Παιδιά». Ρόμπερτ ντε Νίρο και Τζο Πέσι πρωταγωνιστούν αλλά την παράσταση κλέβει η Σάρον Στόουν.

Pulp Fiction, 1994 

Γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Κουέντιν Ταραντίνο, βασισμένη σε μια ιστορία του Ταραντίνο και του Ρότζερ Άβαρυ.Η σκηνοθεσία της ταινίας χαρακτηρίζεται από το έντονο στυλ της. Η πλοκή της ταινίας αφορά τις διασταυρούμενες ιστορίες συμμοριτών, ατόμων του υποκόσμου, μικροεγκληματιών και ενός μυστηριώδους χαρτοφύλακα. Ο τίτλος της ταινία αναφέρεται στα περιοδικά pulp και τις hardboiled crime νουβέλες, που ήταν δημοφιλείς στα μέσα του 20ού αιώνα, γνωστά για την εικονογραφημένη βία και τους δυναμικούς διαλόγους.

 

Το παιχνίδι, 1997

Η ζωή ενός εφησυχασμένου μεγαλοχρηματιστή αναστατώνεται, όταν δέχεται να συμμετάσχει σε ένα παιχνίδι με άγνωστους κανόνες, όπου τελικά γίνεται στόχος ο ίδιος. Σκηνοθεσία Ντέιβιντ Φίντσερ με τους: Μάικλ Ντάγκλας, Σον Πεν. Aστυνομικό μυστήριο εν μέρει προβλέψιμο αλλά διασκεδαστικό.

Reservoir Dogs, 1992

Η πρώτη ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο, είχε προκαλέσει τεράστια αίσθηση. Ο εξαιρετικά βίαιος και γεμάτος ανατροπές κόσμος της θρυλικής ταινίας που επαναπροσδιόρισε τον ορισμό του «cult» στον κινηματογράφο, αποτελεί την πηγή έμπνευσης για δεκάδες κινηματογραφιστές μετά από αυτόν. Για κάποιους, πλέον, το σινεμά ορίζεται σε π.Τ και μ.Τ (προ και μετά Ταραντίνο).

Λος Αντζελες: Εμπιστευτικό, 1997

Υποψήφια για 9 Όσκαρ, μεταξύ αυτών καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας, η ταινία κέρδισε το Όσκαρ β’ γυναικείου ρόλου (Κιμ Μπάσιντζερ) και αυτό του προσαρμοσμένου σεναρίου. Έχοντας ήδη κάνει μια θεαματική διαδρομή σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ (μεταξύ άλλων υπήρξε και υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες), η ταινία υπήρξε όχι μόνο μια από τις πιο επιτυχημένες εισπρακτικά, αλλά και από τις πιο πολυσυζητημένες τη χρονιά που προβλήθηκε.

Ένταση, 1995

Από τις καλύτερες σύγχρονες αστυνομικές ταινίες. Η σκηνοθεσία του Μάικλ Μαν, εξίσου οργανωμένη, μεθοδική και ακριβής με τις πράξεις των δύο κεντρικών ηρώων, είναι αξιοθαύμαστη τόσο στις σκηνές δράσης (θεαματικές οδομαχίες στους δρόμους), όσο στην ανάπτυξη των χαρακτήρων (η ταινία περιλαμβάνει τουλάχιστον δεκαπέντε χαρακτήρες) και στην αποτύπωση του αστικού τοπίου (θαυμάσια η σκηνή της τελικής αναμέτρησης στον αεροδιάδρομο). Μεγάλες ερμηνείες από Ντε Νίρο και Πατσίνο, για πρώτη φορά μαζί σε μια θανάσιμη σύγκρουση.

Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ, 1999

Ματ Ντέιμον, Γκουίνεθ Πάλτροου, Τζουντ Λο, Κέιτ Μπλάνσετ και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν στην πορεία για τη χρυσή τους καριέρα υπό τη μαεστρική μπαγκέτα του Άντονι Μινγκέλα που ανέλαβε και το σενάριο βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ. Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους των Ηνωμένων Πολιτειών στις 25 Δεκεμβρίου 1999. Έλαβε εξαιρετικά σχόλια από τους κριτικούς ενώ έγινε και μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, αποφέροντας 128,7 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Έλαβε πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Διασκευασμένου Σεναρίου και Β' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Τζουντ Λο.

Υπόθεση Τόμας Κράουν, 1999

Ριμέικ της μεγάλης εμπορικής επιτυχίας του 1968 του Νόρμαν Τζούισον – η Φέι Ντάναγουεϊ που πρωταγωνιστούσε σε εκείνη την ταινία εμφανίζεται και εδώ. Ένα παλιομοδίτικο και κοσμοπολίτικο κυνήγι ποντικού και γάτας, που παρακολουθείται πολύ ευχάριστα, σε σκηνοθεσία Τζον ΜακΤίρναν με τους Πιρς Μπρόσναν και Ρενέ Ρούσο.