Μια ιστορική μέρα με τον Κουφοντίνα σε ρόλο σελέμπριτι - Free Sunday
Μια ιστορική μέρα με τον Κουφοντίνα σε ρόλο σελέμπριτι

Μια ιστορική μέρα με τον Κουφοντίνα σε ρόλο σελέμπριτι

Μπορεί να άργησε, μπορεί να συνάντησε μεγάλες δυσκολίες στην πορεία, αλλά η στιγμή της δικαίωσης έφτασε, η κυβέρνηση κατάφερε τελικά το αποφασιστικό χτύπημα στους καναλάρχες και στα βοθροκάναλα της διαπλοκής.

Εντάξει, μπορεί να τους χαρίζει 15% φόρο αλλά θα τους πάρει 2% εργοδοτική εισφορά για τη βιωσιμότητα του ΕΔΟΕΑΠ.

Γενικά η μάχη για τη δικαίωση είναι δύσκολη υπόθεση, κρατάει χρόνια.

Το σίγουρο είναι πως η κυβέρνηση έχει δίκιο πως δεν ενεπλάκη στη διήμερη άδεια που δόθηκε στον αμετανόητο εκτελεστή της 17Ν, ήταν απόφαση της Δικαιοσύνης. Άρα το ζήτημα έχει να κάνει με το νομοθετικό πλαίσιο.

Ότι είναι θέμα νομοθετικού πλαισίου επιβεβαιώνει και η Ομοσπονδία Σωφρονιστικών Υπαλλήλων Ελλάδος μέσω ανακοίνωσής της, όπου αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Ο Δ. Κουφοντίνας πήρε μία άδεια την οποία δικαιούται και είναι βέβαιο ότι αν δεν είχε παραβιάσει την άδειά του ο Χρ. Ξηρός, θα την είχε πάρει πολύ νωρίτερα. Αλήθεια, ποιο κριτήριο δεν τηρείται για τη χορήγηση αυτής της άδειας όταν το μόνο που είναι εν ισχύ τελικά από όσα είχαν προβλεφθεί κατά την πρώτη ισχύ του θεσμού των αδειών έχει παραμείνει μόνο ένα και συγκεκριμένα αυτό της “προσδοκίας για καλή χρήση της άδειας”», η οποία προσδοκία εξάγεται από τη συμπεριφορά του κρατουμένου.

Σύμφωνοι σε αυτό. Προφανώς και δεν πρέπει να γίνεται επιλεκτική εφαρμογή των νόμων ή κατάργηση των δικαιωμάτων των κρατουμένων.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση το πρόβλημα είναι η ύπαρξη μόνο τυπικών και όχι ουσιαστικών κριτηρίων στον νόμο. Είναι το ίδιο πρόβλημα που εντοπίζεται και στον περίφημο νόμο Παρασκευόπουλου: για να γίνει αποσυμφόρηση των φυλακών αποφυλακίστηκαν βάσει τυπικών και μόνο κριτηρίων σκληροί, καθ’ έξιν εγκληματίες. Μοιραία, αρκετοί εξ αυτών σε σύντομο χρονικό διάστημα ξανάκαναν τα ίδια: λήστεψαν, βασάνισαν, δολοφόνησαν.

Το ίδιο και στην περίπτωση της χορήγησης άδειας στον Κουφοντίνα: δεν μπορεί να δίνεται, ορθώς βάσει νόμου, δυνατότητα για άδεια σε κάποιον που έχει δολοφονήσει 11 ανθρώπους και εξακολουθεί να θεωρεί τις αποτρόπαιες πράξεις του δικαιολογημένες, συνεπώς υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τις επαναλάβει.

Ακόμη περισσότερο, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ηρωικός επαναστάτης ή σελέμπριτι ένας κατά συρροή δολοφόνος.

Σόρι κιόλας, αλλά η αυτοδικία δεν μπορεί ούτε να ενθαρρύνεται ούτε να επικροτείται σε μια δημοκρατική, πολιτισμένη κοινωνία. Είναι κατανοητή η δίκαιη οργή και η απόγνωση των οικείων της, όπως και είναι γεγονός ότι εύκολα μπαίνει κανείς στη θέση τους και συμπάσχει ή σκέφτεται ότι στη θέση τους θα έκανε το ίδιο. Ωστόσο, από τη στιγμή που αποφάσισαν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους, θα έπρεπε να υποστούν και τις συνέπειές του.

Η χορήγηση άδειας στον Κουφοντίνα δημιούργησε και κάποια ερωτηματικά.

Δεδομένης της επίσημης, έντονης αντίδρασης των ΗΠΑ, όπως και του Ηνωμένου Βασιλείου και της Τουρκίας, η απάντηση είναι μάλλον αυτονόητη.

Και πολύ μας είναι η Ισπανία, εδώ που τα λέμε.

Όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά όμως, αν το 1999 δεν αγνοούνταν η απόφαση του Λαϊκού Δικαστηρίου ενόψει της επίσκεψης του «φονέα των λαών» Κλίντον στην Ελλάδα, με Κώστα Καζάκο πρόεδρο και Σταύρο Κοντονή εισαγγελέα τότε.

Σε κάθε περίπτωση, η μέρα της αποφυλάκισης, με άδεια, του Κουφοντίνα ήταν μια ιστορική μέρα για την Ελλάδα.