Γιώργης Χριστοδούλου: «Οι πραγματικοί άγιοι αμαρτάνουν» - Free Sunday
Γιώργης Χριστοδούλου: «Οι πραγματικοί άγιοι αμαρτάνουν»

Γιώργης Χριστοδούλου: «Οι πραγματικοί άγιοι αμαρτάνουν»

Τα άγνωστα "χαμένα" τραγούδια του Αττίκ από την εποχή που αυτός ζούσε στο Παρίσι μας παρουσιάζει στο κηποθέατρο Παπάγου ο Γιώργης Χριστοδούλου, την Παρασκευή 7 Ιουλίου και μας εξηγεί γιατί τον συγκινεί ο Αττίκ, την ουσία ενός διαχρονικού έργου και οι καλλιτέχνες πρέπει να δίνουν το παράδειγμα και ποιο παράδειγμα.

 

Τι θα ακούσουμε στο κηποθέατρο Παπάγου;


Αυτό που μου λέει ο περισσότερος κόσμος που έρχεται σε αυτές τις παραστάσεις είναι πως έχει την εντύπωση ότι δεν παρακολουθεί ακριβώς “μία συναυλία”. Αυτή ήταν εξ αρχής και η δική μου πρόθεση. Η παράσταση πιάνει το νήμα της ζωής του Αττίκ και απεύθυνεται σε αυτόν που ήδη αγαπάει το έργο του αλλά και σε κείνον που θα έρθει σ’ επαφή μαζί του για πρώτη φορά.
Και ο σκοπός μου δεν είναι να γίνει μια ντοκυμαντερίστικη αφήγηση του βίου του, αλλά να εξερευνήσω τί από όλα αυτά που πέρασε ή έγραψε έχει κάτι να μας πει για τη δική μας ζωή, στο σήμερα.

Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στον Αττίκ;

Ο Αττίκ ήταν για μένα ήταν ένας άγιος - και οι πραγματικοί άγιοι αμαρτάνουν και μετανοούν πολλές φορές. Ο Αττίκ μετανοούσε έμπρακτα, γράφοντας τραγούδια, δημιουργώντας. Επίσης το έκανε με τον καλύτερο τρόπο κι έτσι άφησε σε μας μικρά μαθήματα ζωής. Αυτή την αίσθηση δύσκολα την έχεις για το έργο κάποιου σήμερα που όλοι κυνηγούν μια “καριέρα”. Ο Αττίκ δεν κυνηγούσε μια καριέρα αλλά ένα όραμα και τη σπάνια πολυτέλεια να είναι ο εαυτός του.

Είναι και η τραγική, προσωπική του ζωή που σας συγκινεί;

Δεν ξέρω γιατί θεωρούν πως ο Αττίκ είχε μια τραγική ζωή. Μάλλον δεν γνωρίζουν τις χαρές που έζησε, το ανεξάντλητο χιούμορ του, τα ταξίδια, τις περιοδείες του σε όλο τον κόσμο, τη ζέση που είχε για ζωή. Αυτός ο άνθρωπος ρουφούσε τη ζωή ως το μεδούλι, που λένε. Δεν μπορεί να είναι τραγικό αυτό, αλλά πολύ αισιόδοξο!

ATTIK

Τι είναι πιο δύσκολο: ένα νέο τραγούδι ή η διασκευή ενός τραγουδιού που ήδη έχει την πορεία και την αξία του;

Κάθε τραγούδι αν είναι καλό, δεν έχει ηλικία. Ένα “καινούργιο” τραγούδι αν είναι φτιαγμένο με μαστοριά και ταλέντο ακούγεται σαν ένα καλό παλιό τραγούδι - και αντίστροφα. Νομίζω όμως πως ένα κομμάτι - ανεξάρτητα από το πότε γράφτηκε, αποκαλύπτεται μόνο αν το απογυμνώσεις από στολίδια, πομπώδεις ενορχηστρώσεις, άσκοπες κορώνες και φωνητικά “τερτίπια”. Το πιο δύσκολο λοιπόν είναι για κάποιον να παρακάμψει  τον εγωισμό και την ανασφάλεια του -που του φωνάζει “πρόσθεσε”- και να “αφαιρέσει” για να φτάσει στην ουσία ενός διαχρονικού έργου.

Τελικά, για ποιά γυναίκα γράφτηκε το "Ας ερχόσουν για λίγο";


Πολλά τραγούδια γράφονταν τότε σαν επιστολές κι είχαν συγκεκριμένο “παραλήπτη”- αυτές τις ιστορίες και το τί συνέβη μεταξύ αποστολέα και παραλήπτη  τις λέω στην παράσταση, οπότε θα μου επιτρέψετε να μη σας το αποκαλύψω εδώ.

Τι σας έμαθε η ζωή στη Βαρκελώνη;


Ότι υπάρχουν πόλεις όπου ο καθένας σέβεται τα όρια του άλλου, αλλά παρ’ όλ’ αυτά δεν τσιγκουνεύεται μια καλημέρα, ένα “γειά σας” σε έναν άγνωστο κλπ. Μου έμαθε κι άλλα πολλά - μπορούμε να κάνουμε μια ατέλειωτη λίστα αν θέλετε κάποια στιγμή.

Έχετε δηλώσει ανοιχτά πως είστε gay. Νομίζετε πως μια τέτοια στάση από «επώνυμους», που έχουν την ικανότητα να επηρεάσουν την κοινωνία, προάγει τα ατομικά δικαιώματα;

Κατ’ αρχάς δεν είμαι τόσο επώνυμος για να πιστεύω ότι θα μπορούσε μια τέτοια κίνηση να βοηθήσει προς μία κατεύθυνση. Υπάρχουν πιστεύω άνθρωποι πολλοί και πολύ περισσότερο γνωστοί που θα μπορούσαν, αν ήθελαν - αλλά αυτό είναι θέμα προσωπικό του καθενός και δεν χωράει συζήτηση. Βέβαια από την άλλη, κάθε μικρή κίνηση που γίνεται, αλλάζει για πάντα το τοπίο, μπορεί να μη φαίνεται με την πρώτη ματιά, αλλά ο χρόνος στο τέλος, το δείχνει. Πάντως στη δική μου περίπτωση ξεκίνησε από την ανάγκη να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Να μπορώ να μιλάω πιο ελεύθερα, να δημιουργώ πιο ελεύθερα, χωρίς να μετράω τα λόγια μου. Είναι μια ανάγκη “πολυτέλειας”. Πιστεύω πως σε αυτό τον παράξενο καιρό, η μοναδική ουσιαστική πολυτέλεια που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος είναι μία: να μπορεί να είναι ο εαυτός του. Απλά, ειλικρινά και ουσιαστικά.

Στο ίδιο πνεύμα με την προηγούμενη ερώτηση, θεωρείτε πως η σύγχρονη ελληνική καλλιτεχνική σκηνή θα έπρεπε να έχει περισσότερο ενεργό ρόλο ως προς τις εξελίξεις στη χώρα μας;

Ο καθένας μπορεί αν θέλει να δώσει το καλύτερο αποτέλεσμα στο πιο ελάχιστο που μπορεί να  κάνει. Αυτό δεν ισχύει για τους καλλιτέχνες οι οποίοι “πρέπει” να δίνουν το παράδειγμα. Ισχύει για όλους. Ας μην το ξεχνάμε.

 

«Ο Αττίκ στο Παρίσι ….. και άλλες ιστορίες»

Γιώργη Χριστοδούλου

στο κηποθέατρο Παπάγου

Παρασκευή 7 Ιουλίου 2017

στις 9:00 το βράδυ 

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :

12€ γενική είσοδος (προπώληση), 10€ φοιτητικό, κάρτα δημότη Χολαργού-Παπάγου (προπώληση)

Η προπώληση ισχύει μέχρι και την παραμονή της συναυλίας.

Την ημέρα της συναυλίας θα διατίθενται εισιτήρια μόνο στο ταμείο του θεάτρου από τις 18.30 το απόγευμα με τις εξής τιμές:

15€ γενική είσοδος, 12€ φοιτητικό, κάρτα δημότη Χολαργού-Παπάγου.

ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ :

  • Public – σε όλα τα καταστήματα και μέσω της ιστοσελίδας (tickets.public.gr)
  • Ticket Services - στο εκδοτήριο Πανεπιστημίου 39, τηλεφωνικά στο 210 72 34 567 και μέσω της ιστοσελίδας www.ticketservices.gr
  • IANOS – Σταδίου 24 Αθήνα, τηλ 210 32 17 917
  • Δημοτική κοινότητα Παπάγου - γραφείο φεστιβάλ - Αναστάσεως 90, Τηλ.  213 2027186-187 (Δευτέρα – Παρασκευή 08:30 - 14:00)
  • Κατάστημα ΔΑΝΑΟΣ, Μεσογείων 230, Χολαργός, τηλ. 210 6528301 (ημέρες και ώρες καταστημάτων)
  • Ταμείο θεάτρου: οδός Κορυτσάς, 6η στάση λεωφορείου Παπάγου, τηλ. 210 65 20 412 (μόνο την ημέρα της παράστασης από τις 18:30).