Γιώργος Χρυσοστόμου: «Δεν θα τολμούσα να δοκιμάσω έξω. Φοβάμαι»
«Πέτρες στις τσέπες του» της Μαρί Τζόουνς στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Μιλήστε μας για την παράσταση.
Μια «κωμικοτραγωδία» που εκτυλίσσεται στην επαρχιακή πόλη Κέρι της Ιρλανδίας, όπου κινηματογραφείται μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή. Ο Τσάρλι και ο Τζέικ είναι δύο ντόπιοι βοηθητικοί ηθοποιοί, δηλαδή ο Τσάρλι και ο Τζέικ είναι… extras, δηλαδή κομπάρσοι, δηλαδή οι άνθρωποι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα… και συμμετέχουν στην ταινία. Το ίδιο και ο Σον. Που αυτοκτόνησε. Έβαλε πέτρες στις τσέπες του και έπεσε στο νερό. Κρίμα. Ο ψεύτικος κόσμος του Χόλιγουντ σε σύγκρουση με τη σκληρή πραγματικότητα μιας επαρχιακής πόλης μέσα από τα μάτια δύο ανθρώπων, μέσα από τις ζωές 15 χαρακτήρων, μέσα από την απαξίωση και την καταξίωση, μέσα… μαζικής ενημέρωσης και μεταφοράς. Κρίμα.
Έχει και πολιτικές διαστάσεις το έργο; Οι κακοί Αμερικανοί και ο επιθετικός καπιταλισμός τους;
Εμείς δεν το είδαμε έτσι. Αν και ο ιμπεριαλισμός της Αμερικής είναι πάγιο δεδομένο για τον κόσμο. Θέλω να πω, αν ακόμη υπήρχαν συνθήματα στους δρόμους σαν το «ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ», ο θεατής θα ερχόταν να δει την παράσταση υπό αυτό το πρίσμα και θα συνδεόταν έτσι. Για εμάς, οι πολιτικές διαστάσεις του έργου είναι υπαρκτές και έχουν να κάνουν με την πολιτική σαν στάση ζωής. Μιλάει για το «μαζί» και για το «όλοι το ίδιο» πολύ έξυπνα και υπόγεια μέσω της κωμωδίας και της κλοουνερί. Έτσι κάπως ανέβηκε. Με αυτή την πολιτική.
Το έργο είναι και μια σάτιρα για το Χόλιγουντ, για το κυνήγι του γκλάμουρ, της ματαιοδοξίας. Πρόσφατα σε συνέντευξή του ο Ελληνοαμερικανός παραγωγός Στράτον Λίοπολντ περιέγραφε πως πολλοί από τους σταρ που αγαπάμε είναι δυστυχισμένοι. Από τη μια η φήμη, η αναγνωρισιμότητα τους αλλάζει την κανονική, καθημερινή ζωή και από την άλλη τα υπερβολικά χρήματα που κερδίζουν τους κάνουν να χάνουν το μέτρο. Δεν είναι πικρό αυτό για το οποίο πάλευες και ονειρευόσουν μια ζωή να σε κάνει δυστυχισμένο;
Το «πρόσεχε τι εύχεσαι» είναι μια πολύ σοφή συμβουλή. Το Χόλιγουντ έχει ένα πακέτο, μαζί με τα λεφτά, μεγάλης ψυχικής οδύνης, στρες και παραβίασης ιδιωτικού χώρου, γι’ αυτό και όλοι οχυρώνονται σε βίλες. Η ψευδαίσθηση που μας περνάει μια φωτογραφία αυτής της βίλας σε ένα περιοδικό είναι ότι εκεί μέσα συμβαίνει κάτι γκλάμουρ και ευτυχές. Η αλήθεια είναι ότι ζει ο φόβος. Αλκοόλ, ναρκωτικά, γάμοι, δικαστήρια, χάπια απ’ όλα και πρεμιέρες. Ο Στράτον Λίοπολντ σίγουρα το έχει δει από κοντά. Το Χόλιγουντ είναι μια τρύπα όπου όλοι θέλουμε να μπούμε, έστω και για λίγο. Όλοι όμως, χωρίς κανείς να σκεφτεί πώς θα είναι όταν η τρύπα θα μας φτύσει έξω.
Ωστόσο, όλοι, ακόμα και όσοι είναι δυστυχισμένοι σε αυτή τη χολιγουντιανή σύμβαση, αισθάνονται την ανάγκη να συντηρούν τον μύθο. Είναι γιατί όλοι έχουμε ανάγκη την ψευδαίσθηση πως κάπου αλλού όλα είναι δυνατά και όμορφα;
Οι ψευδαισθήσεις δεν είναι φυσική ανάγκη του ανθρώπου, είναι φυσική τάση του μυαλού. Το Χόλιγουντ την ξέρει αυτή τη λειτουργία και τη χειρίζεται. Δείτε τι έκανε στη μόδα, στην κοινωνικότητα, στο φλερτ, στη συνείδηση για το τι είναι σωστό και τι λάθος. Ειδικά από τη δεκαετία του ’80 και μετά. Πλύση. Οι άνθρωποι που συντηρούν έναν μύθο, σε εκείνο το πλαίσιο τουλάχιστον, το κάνουν είτε γιατί είναι υποχρεωμένοι είτε γιατί είναι εξαρτημένοι από αυτόν.
Εσείς έχετε ονειρευτεί μια καριέρα στο Χόλιγουντ; Θα το τολμούσατε;
Αν έχω φαντασίωση, είναι ευρωπαϊκού τύπου. Μου αρέσει πιο πολύ ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, ακόμα και σε mainstream φάσεις του. Είναι, επίσης, πιο κοντά, και στην περίπτωση που φάω τα μούτρα μου να μην πάει πολύ η μετακόμιση. Δεν θα τολμούσα να δοκιμάσω την τύχη μου οπουδήποτε έξω. Φοβάμαι. Δεν θέλω να πάω και να πω «πάμε από το μηδέν».
Μπορεί να μην είμαστε Χόλιγουντ αλλά και στην Ελλάδα έχουμε το δικό μας αυτόφωτο star system. Γιατί, νομίζετε, οι καλλιτέχνες έχουν την ανάγκη να είναι και σταρ, έστω στην Ελλάδα;
Η πληρωμή ενός καλλιτέχνη είναι ο θαυμασμός. Σ’ εμένα έτσι λειτουργεί. Αν θες κομπόδεμα μαζί, πρέπει να γίνεις σταρ. Ακόμα και αντιστάρ. Ο καλλιτέχνης έχει ανάγκη τον σταρ για να επιβιώσει. Μα και ο σταρ, αν δεν είναι καλλιτέχνης, στον χρόνο θα σβήσει.
Στην τηλεόραση με τη Νάντια Κοντογεώργη ενταχθήκατε στο καστ της «Μουρμούρας» ως ένα νέο ζευγάρι που μόλις απέκτησε παιδί και έτσι όλα περιστρέφονται γύρω του. Είναι μια ειδική κατηγορία ανθρώπων οι γονείς; Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας να αλλάζει αγαπημένες συνήθειες, τρόπο ζωής, για κάποιον που σας έχει ανάγκη;
Οι γονείς είναι θαρραλέοι άνθρωποι. Δεν είναι όμως ειδική κατηγορία ανθρώπων. Είναι άνθρωποι με παιδιά. Αν δεν είχαν παιδιά, θα είχαν άλλες χαρές και άλλες λύπες. Δεν θα είχαν αυτά τα προβλήματα, θα είχαν άλλα. Ο εαυτός μου έχει αλλάξει ήδη συνήθειες για κάποιον που το έχει ανάγκη. Ας ελπίσουμε να μην αλλάξουν νωρίς οι ρόλοι.
INFO
«Πέτρες στις τσέπες του»
Μετάφραση: Αγγελική Κοκκώνη
Σκηνοθεσία: Γιώργος Χρυσοστόμου, Μάκης Παπαδημητρίου
Παίζουν: Μάκης Παπαδημητρίου, Γιώργος Χρυσοστόμου
Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 & Θαρύπου
Τηλ.: 210 9212900
