Καιρός για ανάπτυξη της βιομηχανίας!

Είναι κοινός τόπος ότι για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας απαιτείται η αξιοποίηση της γεωγραφικής μας θέσης (μεταφορές, τουρισμός, ναυτιλία, γεωργία, ενέργεια). Εκμεταλλευόμαστε τον ήλιο και τη θάλασσα. Και καλά κάνουμε. Αυτό, όμως, δεν φτάνει. Τα φυσικά πλεονεκτήματα είναι ευχή και κατάρα. Δημιουργούν πρόσοδο. Είναι σαν το ενοίκιο που εισπράττεις από ένα κτήμα που έχεις στην κατοχή σου. Δεν χρειάζεται να δουλέψεις και να επενδύσεις τόσο πολύ όσο χρειάζεται για να φτιάξεις κάτι νέο, καινοτόμο και ανταγωνιστικό στην παγκόσμια οικονομία. Η ελληνική οικονομία είναι σήμερα εγκλωβισμένη σε χαμηλής παραγωγικότητας απασχόληση, αποτέλεσμα της διαχρονικής έμφασης στην προστασία του μικρού και του ντόπιου από τον ανταγωνισμό, που διογκώνει τους παραδοσιακούς κλάδους, τις υπηρεσίες βασικά, και συρρικνώνει τους εξωστρεφείς κλάδους, κυρίως τη βιομηχανία. Για να συμμετέχεις, λοιπόν, ως οικονομία, με αξιώσεις στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, χρειάζονται περισσότερες, μεγαλύτερες και πιο ανταγωνιστικές βιομηχανικές επιχειρήσεις. Η βιομηχανία έχει την ικανότητα να δημιουργεί καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας υψηλής εξειδίκευσης και να απορροφά τους νέους με αυξημένα προσόντα που σήμερα φεύγουν στο εξωτερικό.

Η βιομηχανία μας απευθύνεται στην παγκόσμια και στην ελληνική αγορά (εξαγωγές και υποκατάσταση εισαγωγών), στη βάση ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος. Και αυτό είναι που πρέπει να ενισχύσουμε. Δεν μπορούμε να έχουμε από τους υψηλότερους διεθνώς φόρους εισοδήματος, ασφαλιστικές εισφορές, ειδικούς φόρους κατανάλωσης κ.ο.κ. και να απορούμε γιατί δεν επεκτείνεται η εγχώρια βιομηχανία μας. Πώς μπορεί να λειτουργήσει ανταγωνιστικά η βιομηχανία όταν συγκριτικά το ενεργειακό κόστος είναι τεράστιο; Όταν δεν υπάρχει τραπεζική χρηματοδότηση, και όπου υπάρχει, παρέχεται με επιτόκια τέσσερις φορές υψηλότερα απ’ ό,τι στους ανταγωνιστές μας στην υπόλοιπη Ευρώπη; Όταν υπάρχουν τεράστιες καθυστερήσεις στην αδειοδότηση νέων βιομηχανικών μονάδων και ένα πολύπλοκο και δυσκίνητο χωροταξικό πλαίσιο; Εάν το σύστημα δεν βοηθά, αργά ή γρήγορα η βιομηχανία συρρικνώνεται. Το κράτος και η δημόσια διοίκηση πρέπει να διευκολύνουν τις επενδύσεις, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο. Όχι να φέρνουν εμπόδια.

Η υπερφορολόγηση σκοτώνει τις επενδύσεις. Οδηγεί τις επιχειρήσεις στη μαύρη οικονομία και δεν τις αφήνει να μεγαλώσουν. Το υψηλό μη μισθολογικό κόστος δεν ευνοεί την επιχειρηματικότητα και την απασχόληση. Έτσι, λοιπόν, απαιτείται μείωση στους φορολογικούς συντελεστές στο εισόδημα και στις ασφαλιστικές εισφορές. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνει χωρίς άμεση πάταξη της φοροδιαφυγής και δημιουργία δημοσιονομικού χώρου που θα επιτρέπει τη μείωση του φορολογικού βάρους χωρίς να διαταράξει τη δημοσιονομική πειθαρχία. Σήμερα υπάρχουν τα μέσα. Ηλεκτρονικά και άλλα. Ετοιμάζεται και το περιουσιολόγιο για διασταύρωση στοιχείων εισοδήματος και πλούτου. Η πάταξη της φοροδιαφυγής πρέπει να αφορά το μέλλον και να έχει αποτρεπτικό χαρακτήρα. Δεν χρειάζεται κυνήγι μαγισσών προς τα πίσω, σε μια Ελλάδα όπου το 35% φοροδιαφεύγει.

Οι ιδιωτικές επενδύσεις γίνονται μόνο όταν υπάρχει κέρδος για τον επενδυτή. Για να έρθουν επενδυτικά κεφάλαια, η χώρα πρέπει να διαθέτει ένα φιλικό προς την επιχειρηματικότητα περιβάλλον (αδειοδοτικό, χωροταξικό, ανταγωνιστικό, ταχείας απονομής δικαιοσύνης, σταθερού φορολογικού και ρυθμιστικού πλαισίου κ.ο.κ.). Επίσης, ένα υπερβολικά κεντροποιημένο πλαίσιο συλλογικών διαπραγματεύσεων και ένα σύστημα μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία που δεν λαμβάνει υπόψη τις διεθνείς συμβάσεις εργασίας παρεμποδίζουν τις επιχειρήσεις να εκσυγχρονίζονται και να προσαρμόζονται στις ανταγωνιστικές συνθήκες που επικρατούν διεθνώς στον κλάδο τους.

Σήμερα υπάρχουν τεράστιες επενδυτικές δυνατότητες και ευκαιρίες σε μια Ελλάδα φιλική προς την επιχειρηματικότητα. Κατ’ αρχάς, δεν χρειάζεται να περιμένουμε να ολοκληρωθούν οι μεταρρυθμίσεις που γίνονται με μισή καρδιά. Πρέπει συν Αθηνά και χείρα κίνει.

Η κυβέρνηση, σε συνεργασία με διεθνείς και εγχώριους επιχειρηματίες και συμβουλευτικές εταιρείες/επενδυτικές τράπεζες, μπορούν να διαμορφώσουν και να προκρίνουν 5-10 εμβληματικά αναπτυξιακά έργα. Τα έργα αυτά θα πρέπει να προετοιμαστούν (νομικά, αδειοδοτικά, χωροταξικά, περιβαλλοντικά κ.ο.κ.), ώστε να παρουσιαστούν στους ιδιώτες επενδυτές που επιθυμούν να τα χρηματοδοτήσουν. Ευκαιρίες υπάρχουν παντού.

Παραδείγματα έργων σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ή αποκλειστικά ιδιωτικών επενδύσεων, θα μπορούσαν, μεταξύ άλλων, να περιλαμβάνουν: λιμάνια, μαρίνες, αεροδρόμια, υδατοδρόμια, σιδηροδρόμους, διασύνδεση ηλεκτρικών δικτύων, ελληνικό ψηφιακό κόμβο για την ανάλυση δεδομένων μεγάλου όγκου σε υγεία, ενέργεια, μεταφορές-logistics, παιδεία κ.λπ., ενεργειακά πάρκα, δίκτυα οπτικών ινών, βιομηχανικά πάρκα θεματικού χαρακτήρα, πάρκα εφοδιαστικής αλυσίδας, ψηφιακές υπηρεσίες παντού, τεχνοπόλεις για την εγκατάσταση εταιρειών υψηλής τεχνολογίας και ερευνητικών κέντρων ιατρικής τεχνολογίας και φαρμάκου, επενδύσεις σε ύδρευση - αποχέτευση - άρδευση - διαχείριση αποβλήτων - επεξεργασία λυμάτων, αξιοποίηση ορυκτού πλούτου και υδρογονανθράκων, αξιοποίηση του αρχαιολογικού πλούτου της χώρας (Μουσείο Δημοκρατίας, Εμπορίου, Μεταποίησης, Μουσικής, Ιατρικής, Φιλοσοφίας κ.λπ.), ευρείας κλίμακας αναπλάσεις των ιστορικών κέντρων Αθήνας και Θεσσαλονίκης και ανάπλαση αστικών οικιστικών και εμπορικών περιοχών σε παρακμή, αξιοποίηση παραλιακών περιοχών υψηλής εμπορικής αξίας, παραθεριστική κατοικία, υποδομές εναλλακτικού τουρισμού, οικιστικά χωριά για συνταξιούχους κ.ο.κ.

Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ακόμη και τη μεταφορά της ακτοπλοΐας από τον Πειραιά στο λιμάνι του Λαυρίου και επέκταση του εμπορικού λιμανιού του Πειραιά στα Μέγαρα, αλλά και την ανάπτυξη του Πειραιά ως διεθνούς ναυτιλιακού/χρηματοοικονομικού κέντρου διαμετακομιστικού εμπορίου, ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας κ.ο.κ. Να γίνει ο Πειραιάς η Σιγκαπούρη της Μεσογείου.

Τα έργα αυτά δημιουργούν ζήτηση για τις ελληνικές επιχειρήσεις, για την ελληνική βιομηχανία, δουλειές και εισοδήματα για όλους μας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να βλέπουμε τα τρένα να περνούν. Πρέπει να δράσουμε.