Υπόθεση Γεωργίου: Μια πολιτική φάρσα με τεράστιο κόστος για την Ελλάδα - Free Sunday
Υπόθεση Γεωργίου: Μια πολιτική φάρσα με τεράστιο κόστος για την Ελλάδα

Υπόθεση Γεωργίου: Μια πολιτική φάρσα με τεράστιο κόστος για την Ελλάδα

Αυτοί που την κρατάνε σκόπιμα ανοιχτή παίζουν πολιτικά παιχνίδια.

Με τον κ. Γεωργίου συναντήθηκαν οι δρόμοι μας σε συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Θέμα της συγκεκριμένης συνεδρίασης ήταν η αξιοπιστία των στατιστικών στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ, από την οποία εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό η σωστή εφαρμογή του ελληνικού προγράμματος. Γενική ήταν η εκτίμηση ότι η Ελλάδα έχει αφήσει πίσω της από το 2010 την περίοδο των greek statistics και πως εφαρμόζονται πλήρως οι κανόνες της Eurostat για τον σωστό υπολογισμό και την εκτίμηση βασικών οικονομικών στοιχείων.

Στη διάρκεια της συνεδρίασης παρενέβη, με τηλεδιάσκεψη, ο κ. Γεωργίου, στέλεχος του ΔΝΤ που ανέλαβε τη διοίκηση της ΕΛΣΤΑΤ λίγο πριν από το πέρασμα στη φάση των προγραμμάτων-μνημονίων, για να υποστηρίξει ότι είναι θύμα πολιτικών-δικαστικών διώξεων και κινδυνεύει με πολυετή φυλάκιση στην Ελλάδα.

Οι θέσεις των θεσμών

Αισθάνθηκα, ως μέλος της Επιτροπής, την ανάγκη να στηρίξω, στο μέτρο του δυνατού, την εικόνα της Ελλάδας, πήρα τον λόγο και εξήγησα ότι αν και οι διώξεις σε βάρος του κ. Γεωργίου είναι απαράδεκτες, οι πιθανότητες να καταλήξει σε κάποια ελληνική φυλακή είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Η παρέμβασή μου ηρέμησε κάπως τα πράγματα αλλά και σε αυτή τη συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων υπογραμμίστηκαν οι βασικές θέσεις των ευρωπαϊκών θεσμών για το ζήτημα.

Πρώτον, ο κ. Γεωργίου έκανε πολύ καλή δουλειά ως επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ. Δεύτερον, τα βασικά στατιστικά στοιχεία είναι από το 2010 απόλυτα αξιόπιστα και η συλλογή και εκτίμησή τους γίνεται με βάση τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές και τη Eurostat. Τρίτον, η ελληνική Δικαιοσύνη και η κυβέρνηση πρέπει να παρέμβουν για να ενισχυθούν η ανεξαρτησία της ΕΛΣΤΑΤ και η εμπιστοσύνη των ευρωπαϊκών θεσμών στις ελληνικές αρχές σε ό,τι αφορά τη σωστή εφαρμογή του τρίτου προγράμματος-μνημονίου.

Στην πορεία προς το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου προγράμματος-μνημονίου υπήρξε νέα παρέμβαση των ευρωπαϊκών θεσμών υπέρ του κ. Γεωργίου και ζητήθηκε να αναλάβει το ελληνικό Δημόσιο τα δικαστικά του έξοδα, με το σκεπτικό ότι, εφόσον βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα δικομανές σύστημα εξουσίας και ζει και εργάζεται στις ΗΠΑ, μπορεί τελικά να οδηγηθεί σε επαγγελματικό και οικονομικό αδιέξοδο εξαιτίας της διαδικασίας που ακολουθείται.

Πρόκειται για μία ταπεινωτική για την ελληνική κυβέρνηση παρέμβαση, η οποία θα μπορούσε να έχει αποτραπεί εάν είχε ρυθμιστεί το ζήτημα, για να βγει από τα… προαπαιτούμενα της ολοκλήρωσης της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου προγράμματος-μνημονίου.

Πολιτικός διχασμός

Εκεί που φάνηκε ότι η εκκρεμότητα με τον κ. Γεωργίου πήγαινε προς τακτοποίηση, ήρθε η πρωτοβουλία της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου κ. Δημητρίου να αναπαραγάγει το αδιέξοδο. Η κ. Δημητρίου επαναφέρει ενώπιον της Δικαιοσύνης το θέμα για επανεξέταση, ασκώντας αναίρεση κατά του απαλλακτικού βουλεύματος με το οποίο είχε κριθεί ότι ο πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ δεν βαρύνεται με το κακούργημα της ψευδούς βεβαίωσης. Υποτίθεται ότι ο κ. Γεωργίου μεθόδευσε τη διόγκωση του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009, διευκολύνοντας έτσι την αναγκαστική ένταξη της Ελλάδας στο πρώτο πρόγραμμα-μνημόνιο.

Πρόκειται για τη δεύτερη αναίρεση που ασκείται από την εισαγγελία του ανώτατου δικαστηρίου για την υπόθεση και έτσι το ζήτημα της υποτιθέμενης σκόπιμης διόγκωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος από τον κ. Γεωργίου θα επανακριθεί από το Εφετείο Αθηνών.

Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζονται διάφοροι αρμόδιοι την περίπτωση του κ. Γεωργίου αναδεικνύει τον πολιτικό διχασμό της μνημονιακής περιόδου. Από τη μια θεωρούμε αναγκαία την εφαρμογή των προγραμμάτων-μνημονίων, γι’ αυτό και τα υπογράφουν όλες οι κυβερνήσεις ανεξάρτητα από τα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά τους, και από την άλλη έχει επικρατήσει η άποψη σε ένα σημαντικό τμήμα των στελεχών του χώρου της πολιτικής, της διοίκησης και της Δικαιοσύνης ότι μπορεί να είμαστε θύματα μιας διεθνούς συνωμοσίας που προκάλεσε χωρίς ουσιαστικό λόγο την ένταξή μας στο πρώτο πρόγραμμα-μνημόνιο και στην οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο ο εκ του ΔΝΤ προερχόμενος κ. Γεωργίου.

Η σκληρή αλήθεια

Η αλήθεια είναι σκληρή σε ό,τι αφορά την ένταξή μας στο πρόγραμμα-μνημόνιο τον Μάιο του 2010 και οι θεωρίες συνωμοσίας καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα.

Πρώτον, σε πρόγραμμα-μνημόνιο εντάχθηκαν η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Κύπρος και άτυπα η Ισπανία, παρά το γεγονός ότι είχαν πολύ μικρότερο πρόβλημα δημοσιονομικού ελλείμματος, ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και υπερχρέωσης του Δημοσίου απ’ ό,τι η Ελλάδα. Εξαιτίας των συνεπειών της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 έγινε πρακτικά αδύνατη η χρηματοδότησή τους από τις αγορές και γι’ αυτό χρειάστηκε να καλυφθεί το κενό με ειδικά δανειακά προγράμματα, τα οποία συνόδευαν αυστηροί όροι, διατυπωμένοι σε μνημόνια.

Δεύτερον, το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας είχε χαρακτηριστεί υπερβολικό και είχε υπολογιστεί γύρω στα επίπεδα-ρεκόρ του 15% του ΑΕΠ για το 2009, προτού αναλάβει ο κ. Γεωργίου τις αρμοδιότητές του στην ΕΛΣΤΑΤ και ασχοληθεί με το θέμα. Είναι γεγονός ότι άρχισαν να εφαρμόζονται με μεγαλύτερη αυστηρότητα οι κανόνες για τον υπολογισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος και του χρέους του ελληνικού Δημοσίου και αυτή ήταν μία απόλυτα φυσική εξέλιξη μετά από μια περίοδο κατά την οποία κυριάρχησαν τα λεγόμενα greek statistics. Οι Ευρωπαίοι αρμόδιοι, μεταξύ των οποίων και ο τότε πρόεδρος του Eurogroup και σημερινός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Γιούνκερ, πέρασαν από τη χαλαρότητα στην αυστηρότητα, για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και να προστατεύσουν, στο μέτρο του δυνατού, την αξιοπιστία των ευρωπαϊκών θεσμών.

Τρίτον, οι υπολογισμοί της ΕΛΣΤΑΤ πριν, κατά τη διάρκεια της διοίκησης Γεωργίου και μετά ελέγχθηκαν κατ’ επανάληψη από τη Eurostat και θεωρούνται αξιόπιστοι, παρά ορισμένες εκκρεμότητες που παραμένουν σε ό,τι αφορά τη διαδικασία που ακολουθείται και οι οποίες είναι τεχνικής φύσεως. Επομένως, στην αντίληψη των Ευρωπαίων εταίρων το σύστημα εξουσίας που καταδιώκει τον κ. Γεωργίου θέτει σε αμφισβήτηση τους υπολογισμούς στους οποίους στηρίζεται το τρίτο πρόγραμμα-μνημόνιο και υπονομεύει την ευρωπαϊκή αξιοπιστία της Ελλάδας, εφόσον ενισχύονται οι φόβοι ορισμένων Ευρωπαίων εταίρων για διπλό πολιτικό παιχνίδι σε ό,τι αφορά την αναγκαία προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας.

Επομένως, αυτοί που επιμένουν να ταλαιπωρούν τον κ. Γεωργίου ουσιαστικά ταλαιπωρούν την Ελλάδα, ανεβάζοντας το κοινωνικό κόστος των μέτρων που εφαρμόζονται και περιορίζοντας την οικονομική αποτελεσματικότητά τους. Υποτίθεται ότι η μετατροπή της υπόθεσης Γεωργίου σε πολιτικό-δικαστικό σίριαλ με άγνωστη κατάληξη δίνει πολιτικούς πόντους στους «εθνικά υπερήφανους», οι οποίοι αποδίδουν τη χρεοκοπία του ελληνικού Δημοσίου σε διεθνή συνωμοσία εις βάρος μας, και «δικαιώνουν» διάφορους επιτήδειους που προσπαθούν να παντρέψουν την καραμανλική πολιτική παράδοση με τις αντικαραμανλικές επιλογές στις οποίες βασίζεται η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά θα ήταν ίσως διασκεδαστικά από πολιτική άποψη εάν δεν οδηγούσαν στην αντίδραση των Ευρωπαίων εταίρων, στην κατεύθυνση της αυστηρότερης εφαρμογής του τρίτου προγράμματος-μνημονίου, με πρόσθετα μέτρα, τα οποία πηγαίνουν πέρα από τη λήξη του, προκειμένου να υπάρξουν νέες εγγυήσεις που θα αντισταθμίσουν την έλλειψη αξιοπιστίας της ελληνικής πλευράς.