Και σταλινικός και παπανδρεϊκός και....

Είναι προφανές ότι ο δρόμος του Ανδρέα Παπανδρέου και του Αλέξη Τσίπρα προς την πρωθυπουργία είχε ένα κοινό στοιχείο: Την αμφισβήτηση των σταθερών, που μέχρι τη δική τους εξουσία είχε η χώρα.

Η προσέγγισή τους ήταν αντισυστημική και φόβισε τις καθεστωτικές δυνάμεις. Αδίκως, όπως τουλάχιστον προέκυψε για τον Παπανδρέου, ο οποίος εξελίχθηκε σε μία συστημική δύναμη. Τέτοια θα ήθελε να γίνει και ο Τσίπρας και χρειάζεται άλλοθι.

Ο Τσίπρας θέλει τόσο να είναι συνέχεια του Παπανδρέου, όσο ο Παπανδρέου ήταν συνέχεια του ΕΑΜ.

Όταν ο αείμνηστος μιλούσε για το ΕΑΜ, τα αριστερά κόκαλα έτριζαν σε ζωντανούς ανθρώπους. Όχι σε μνήματα. Το ΚΚΕ βροντοφώναζε ότι δεν μπορεί να είναι συνεχιστής του ΕΑΜ ο γιος του πρωθυπουργού που ήταν στην εξουσία στο μακελειό του Δεκέμβρη του 1944.

Αυτό ακριβώς έκανε ο Τσίπρας προχθές, όταν μίλησε για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Διεκδίκησε απλώς λίγη πολιτική κληρονομιά εξ αδιαθέτου, όπως το σύνολο του πολιτικού κόσμου θέλει κάτι από Λεωνίδα Κύρκο.

Όπως πριν από δύο εβδομάδες μέσω της επιστολής Κοντονή, διεκδίκησε και πολιτική κληρονομιά από τον Στάλιν. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πρόβλημα στο πολιτικό αφήγημα του παρόντος, κι έτσι πλάθει το αφήγημα του παρελθόντος του.

Αυτό που απάντησε η κ. Γεννηματά, είναι αυτό που έκανε το ΚΚΕ στη δεκαετία του 1970.

“Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον μεγάλο ηγέτη των αξιών, τον άνθρωπο που έφερε την εθνική συμφιλίωση και έκανε το αίτημα της Αλλαγής πράξη”, σχολίασε η κ.Γεννηματά.

Ο Τσίπρας δεν έχει λόγο να μπει σε κανέναν ανταγωνισμό ποιος είναι πιο παπανδρεϊκός. Δήλωσε θαυμαστής του Ανδρέα, κι έτσι έβαλε την κ. Γεννηματά στην υπεράσπιση του θρύλου του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.

Θα της τον αφήσει ευελπιστώντας ότι οι αναφορές στον Ανδρέα θα της δημιουργήσουν πρόβλημα στη συνεννόηση με τον Μητσοτάκη.

Ενδεχόμενο να τον διαψεύσει ο Παπανδρέου δεν αντιμετωπίζει ο Τσίπρας. Κι αν δεν του βγει, τι είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ μία αλλαγή γραμμής;