Το Ελληνικό και τα επινοημένα αδιέξοδα του συγκεντρωτικού κρατισμού - Free Sunday
Το Ελληνικό και τα επινοημένα αδιέξοδα του συγκεντρωτικού κρατισμού

Το Ελληνικό και τα επινοημένα αδιέξοδα του συγκεντρωτικού κρατισμού

Την περασμένη Τρίτη το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) εξέτασε, σύμφωνα με το άρθρο 12 του νόμου 3028 περί αρχαιοτήτων, το θέμα του Ελληνικού, γνωρίζοντας καλά ότι, σχετικά με την εξεταζόμενη Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, μια προσωρινή οριοθέτηση πολλών στρεμμάτων μπορεί να προκαλέσει καθυστερήσεις μέχρις ακυρώσεως της επένδυσης.

Η άποψη του ΚΑΣ δεν παύει να είναι παρά μια γνωμοδότηση, την οποία το υπουργείο μπορεί, αν θέλει, να αγνοήσει και να εκδώσει διαφορετική απόφαση. Πάντως, καλού-κακού η υπουργός Πολιτισμού επέλεξε να απουσιάσει την εποχή που τα μέλη του ΚΑΣ ήταν μπροστά σε δυσάρεστα διλήμματα. Τότε που έπρεπε ή να παρανομήσουν για χατίρι της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας ή να εφαρμόσουν αυστηρά τον νόμο, με τις όποιες συνέπειες για την πρόεδρο και τα μέλη. Τελικά προτίμησαν τον τρίτο δρόμο, του συμβιβασμού. Τα αρχικώς 700 στρέμματα διέρρευσε ότι πρέπει να γίνουν «όχι λιγότερα από 300» και στο τέλος περιορίστηκαν στα 280, τα οποία ναι μεν θα προκαλέσουν μια κάποια ζημιά, αλλά, απ’ ό,τι μπορούμε να υποθέσουμε, όχι πολύ σπουδαία.

Όσο για το «δάσος του Ελληνικού» που επί μήνες έδωσε τροφή για καλαμπούρια στα social media, θυμίζουμε ότι μόλις προ ημερών η δευτεροβάθμια επιτροπή της αποκεντρωμένης διοίκησης απεφάνθη ότι τα 37 επίμαχα στρέμματα δεν είναι δασικά, όπως νόμιζε ο δασάρχης διαβάζοντας τον δασικό νόμο 998 του 1978. Επίμαχα, γιατί η συγκεκριμένη έκταση, ενώ αφορούσε μόλις το 0,6% του συνολικού ακινήτου, βρισκόταν στο παραλιακό μέτωπο που προορίζεται για το καζίνο.

Συγκεκριμένοι κύκλοι, που και γνώση διαθέτουν αλλά και ενημέρωση, επιδεικνύουν έναν υποκριτικό καημό για την επιχειρηματικότητα, ενώ γνωρίζουν καλά ότι η επιχειρηματικότητα δεν σκαλώνει μόνο στον νόμο 3028 για τις αρχαιότητες ή στον νόμο 998 για τα δάση. Η Βουλή των Ελλήνων έχει ψηφίσει πλήθος εξωφρενικών νομοθετημάτων, διά των οποίων ιδρύθηκαν όχι μόνο το κρατίδιο των αρχαιοτήτων και το κρατίδιο των δασών αλλά και πολλά ακόμη που όταν δείξουν τις δυνάμεις τους, η απογοήτευση για την καταδίωξη της επιχειρηματικότητας και της αποεπένδυσης θα πάρει διαστάσεις ψυχρολουσίας.

Ως παράδειγμα ας αναφέρουμε ότι μόλις την προηγούμενη Δευτέρα δύο οικολογικές οργανώσεις κατέθεσαν στο ΣτΕ προσφυγές κατά της απόφασης για το «δάσος του Ελληνικού», ισχυριζόμενες ότι το μεγαλύτερο μέρος του ακινήτου δεν έχει υπαχθεί στις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας, ούτε έχει ολοκληρωθεί η θεώρηση του δασικού χάρτη της περιοχής. Τολμώ να εκτιμήσω ότι οι οργανώσεις αυτές έχουν σοβαρές πιθανότητες να δικαιωθούν.

Απ’ όλη αυτή την περιπέτεια με την επένδυση στο Ελληνικό αξίζει να συνειδητοποιήσουμε γρήγορα τρεις πικρές αλήθειες, για να μην πέφτει ο κόσμος άδικα απ’ τα σύννεφα:

Πρώτον, οι υπηρεσίες του Δημοσίου δεν αυθαιρετούν ούτε υπερβαίνουν τα καθήκοντά τους όταν «μπλοκάρουν μια επένδυση με αστείες αφορμές», όπως λέγεται. Αντιθέτως, μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους εφαρμόζοντας κατά γράμμα τους νόμους που δημοκρατικότατα και με διευρυμένες πλειοψηφίες ψήφισε η Βουλή.

Δεύτερον, την επόμενη φορά που θα συζητείται ένα αυστηρό σχέδιο νόμου «για να σώσουμε τα δάση μας» ή δεν ξέρω τι άλλο, ο Πρόεδρος της Βουλής να επιμείνει όχι μόνο «η παρούσα να μην προκαλεί δαπάνες στο Δημόσιο» αλλά οι εισηγητές να δεσμεύονται και για το ότι «η παρούσα δεν προκαλεί ούτε περιττές δαπάνες και χάσιμο χρόνου στην κοινωνία». Ο ΠτΒ μπορεί να το ελέγξει αν ανοίξει τον κατάλογο του ΟΤΕ, πάρει τηλέφωνο στην τύχη έναν μηχανικό και τον ρωτήσει τι πιθανολογεί ότι θα συμβεί αν το νομοσχέδιο γίνει νόμος. Θα πληροφορηθεί έτσι το σώμα για τις δαπάνες και τις καθυστερήσεις που πιθανόν να προκληθούν στους πολίτες, κάτι που οι εισηγητές παραλείπουν συστηματικά να αναφέρουν στις εκθέσεις τους.

Τρίτον και σημαντικότερο, η πολιτική ηγεσία οφείλει να παραδεχτεί ότι όταν οι υπηρεσίες φορτώνονται με την τήρηση αφύσικα λεπτομερών και εντυπωσιακά αυστηρών νόμων, αναλαμβάνουν και καθήκοντα για τα οποία ούτε ανθρώπινο δυναμικό διαθέτουν ούτε γνώσεις. Με συνέπεια τις εξωφρενικές καθυστερήσεις στην έκδοση αποφάσεων που συχνά δεν πείθουν ούτε καν τα δικαστήρια.

Η πολιτική ηγεσία οφείλει να αναγνωρίσει ότι τα αδιέξοδα του ορμητικού κρατισμού της Μεταπολίτευσης τη δική της καρέκλα πριονίζουν. Οφείλει κάποτε να καταργήσει τις αλλόκοτες αρμοδιότητες, μαζί με όλα τα απομεινάρια ενός σκοτεινού κρατικού συγκεντρωτισμού. Οφείλει ακόμη να μεταβιβάσει στα οικεία επιστημονικά επιμελητήρια όλες τις εξειδικευμένες υπηρεσίες και γνωμοδοτήσεις τις οποίες οι αρμόδιες υπηρεσίες αδυνατούν ή καθυστερούν να προσφέρουν στους φορολογούμενους.

Έτσι, όχι μόνο θα ξεκουράσει τις υποστελεχωμένες δημόσιες υπηρεσίες αλλά θα συμμαζέψει και τα επινοημένα γραφειοκρατικά αδιέξοδα που αδίκως παιδεύουν τον κόσμο.