Η λύση της μη - λύσης

Μετά το συλλαλητήριο της Κυριακής στην Θεσσαλονίκη και στην παρούσα φάση των διαπραγματεύσεων για την ονομασία της ΠΓΔΜ, θα ήταν φρόνιμο να εξεταστεί και το σενάριο της μη - λύσης . Αφενός οι φωνές που είναι κατά της χρήσης του όρου ‘Μακεδονία’ είναι αδιάλλακτες και αφετέρου αυτές που είναι υπέρ ενός απαραίτητου συμβιβασμού εκφράζονται με αόριστα επιχειρήματα . Επιπλέον, η πόλωση που έχει επέλθει στην κοινωνία και το αποτέλεσμα της μαζικής προσέλευσης στο συλλαλητήριο της Κυριακής, αποδεικνύει πως όταν έχεις αντίθετη άποψη επί του θέματος δεν μπορείς να χαρακτηρίζεις αυτόματα έναν πολίτη ως ακροδεξιό, χρυσαυγίτη, ή φασίστα διότι αυτό φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Με τον μέσο Έλληνα ηθικά ταπεινωμένο από την χρόνια οικονομική κρίση και την Ελληνική κοινωνία να ψάχνει μια αχτίδα αισιοδοξίας, η χώρα έχει φτάσει στο σημείο να μην έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Η ταπείνωση που νιώθει ο Ελληνικός λαός λόγω των μνημονίων έχει οδηγήσει σε μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας να πιστεύει ότι έχουμε χάσει την εθνική μας αξιοπρέπεια ειδικά δε μετά τις τελευταίες επισκέψεις Τσίπρα στην Ουάσιγκτον και Ερντογάν στην Αθήνα. Στις τελευταίες εξελίξεις αν προστεθεί και η χρόνια αδυναμία της Ελλάδας να υποστηρίξει διεθνώς τις δίκαιες θέσεις της για το Μακεδονικό, τότε καταλαβαίνει κανείς πως ο δρόμος προς την όποια επιλογή ονομασίας από τους διαπραγματευτές δεν θα έχει εύκολα τις ευλογίες της Ελληνικής κοινωνίας.

Στην ουσία, πέραν της μακροχρόνιας αδυναμίας επίλυσης του ζητήματος, έχουμε φτάσει στο σημείο όπου στο εξωτερικό εμφανίζεται αναίτια η Ελλάδα ως θύτης και η ΠΓΔΜ ως θύμα. Εντούτοις, το 2008, και παρά την καλή πρόθεση της κυβέρνησης Καραμανλή να αποδεχτεί τον όρο “Μακεδονία” σε μια ενδεχόμενη λύση με γεωγραφικό προσδιορισμό, η τότε κυβέρνηση Γκρουέφσκι, έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να προκαλέσει την Ελλάδα (μετονομασία αεροδρομίου, κεντρικών οδικών αξόνων, ανέγερση αγαλμάτων κλπ), ενώ εξέφραζε σε όλους τους τόνους πως αυτή είναι η μοναδική κληρονόμος της Αρχαίας Μακεδονίας.

Σε αντίθεση με όσα υποστηρίζονται, στο Βουκουρέστι το 2008 δεν ετέθη “βέτο”, αλλά αναβολή της ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ έως ότου επιλυθεί το ζήτημα της ονομασίας. Για του λόγου το αληθές, το τελικό κοινό ανακοινωθέν της συμμαχίας στο Βουκουρέστι έδωσε τις κατευθυντήριες οδηγίες προς την τότε κυβέρνηση Γκρουέφσκι, αλλά σε αντίθεση με τις καλές προθέσεις της Αθήνας, η ΠΓΔΜ αποφάσισε να βάλει τον μανδύα του θύματος, οικοδομώντας έτσι ένα μυθοπλαστικό αφήγημα που επηρέασε μια ολόκληρη γενιά.

Το συμπέρασμα που βγάζει κανείς από τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις, είναι ότι η Ελλάδα πάει να καλύψει τις ανάγκες της ΠΓΔΜ χωρίς ανταλλάγματα μιας και η τελευταία επιθυμεί διακαώς να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή οικογένεια και στο ΝΑΤΟ χωρίς καμία ένδειξη μεταμέλειας όσον αφορά στην προκλητική καπήλευση της ιστορίας της Μακεδονίας. Επιπλέον, η τωρινή κυβέρνηση Ζάεφ δεν επικρίνει τις ενέργειες αλυτρωτισμού της προηγούμενης κυβέρνησης Γκρουέφσκι, τονίζει πως η ιστορία της χώρας του αποτελεί μέρος της ιστορικής κληρονομιάς της Μακεδονίας (πράγμα το οποίο είναι ιστορικά αβάσιμο) ενώ ο νυν Υπουργός Εξωτερικών της ΠΓΔΜ έχει εκφράσει ανοιχτά την άποψη ότι δεν χρειάζεται απαραίτητα η επίλυση του ζητήματος της ονομασίας για να ενταχθεί η γείτονα χώρα στους διεθνείς οργανισμούς σε περίπτωση αδιεξόδου.

Η Ελλάδα μπροστά στο αδιέξοδο της όποιας λύσης έχει άλλες προτεραιότητες οι οποίες είναι πολύ πιο σοβαρές από το ζήτημα της ονομασίας. Εν προκειμένω, η μη - λύση πρέπει να εξεταστεί ως μια σοβαρή επιλογή από την στιγμή που η γείτονα δεν έχει δείξει σημάδια οικοδόμησης εμπιστοσύνης και δεν κάνει απτές ενέργειές προς την επίλυση το ζητήματος. Η λέξη “συμβιβασμός” έχει ακουστεί από τις κυβερνήσεις των τελευταίων 10 χρόνων πάμπολλες φορές και η Ελληνική κοινωνία το τελευταίο πράγμα που θέλει είναι να αισθανθεί αυτή την στιγμή είναι άλλη μια ήττα. Παρόλο που υπάρχει η πίεση του διεθνούς παράγοντα για επίλυση του θέματος, η πολιτική ηγεσία πρέπει να αφήσει το Μακεδονικό στην άκρη. Δεν είναι μόνο η χρονική συγκυρία που δεν επιτρέπει μια συμφέρουσα λύση για την Ελλάδα αλλά και το γεγονός πως η όποια λύση, μπορεί να παράγει περισσότερα αρνητικά αποτελέσματα από το ενδεχόμενο της μη - λύσης.