Ένας πιστός υπηρέτης της αριστερής εξουσίας

Η χθεσινή ημέρα είχε δύο ευχάριστες εκπλήξεις. Ειδικά για τον χώρο της πολιτικής, όπου η ιδιοτέλεια είναι εξαιρετικά διαδεδομένη και οι αρχές πολύ ελαστικές.

Δυο άνθρωποι από τον χώρο της πολιτικής, προτίμησαν να υπερασπιστούν τις επιλογές τους με το βαρύ κόστος που αυτές είχαν.

Η κυρία Μαρίνα Χρυσοβελώνη είπε ότι δεν βλέπει κανέναν λόγο να επιστρέψει τα χρήματα που πήρε για επιδότηση ενοικίου, γιατί έκανε κάτι νόμιμο. Είχαν κουράσει οι μετανοούσες Μαγδαληνές που μόλις τις έπιασαν, προσφέρονταν να γυρίσουν πίσω τα λεφτά ή μας ενημέρωναν ότι πήγαν στο ταμείο για να εισπράξουν ένα πενηντάρικο. Η κυρία Χρυσοβελώνη δεν έφτυσε αυτά που έκανε η ίδια.

Η άλλη περίπτωση ήταν ο Φώτης Κουβέλης. Από το 2014, που αρνήθηκε να είναι υποψήφιος πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχει τάξει εαυτόν στην υπηρεσία του στόχου της εξουσίας στην Αριστερά. Με ένα τρομακτικό προσωπικό πολιτικό κόστος.

Τότε υπηρέτησε τον στόχο, αρνούμενος να είναι υποψήφιος πρόεδρος. Τώρα πηγαίνοντας αναπληρωτής του Καμμένου. Δεν τον ενδιαφέρει η προσωπική του ταπείνωση, τον ενδιαφέρει η εξουσία της Αριστεράς για την οποία αυτός θυσίασε τις προσωπικές του φιλοδοξίες και δέκα εκατομμύρια Έλληνες τις προσωπικές τους αντοχές. Αλλά αυτό δεν επηρέασε την βαθιά αριστερή στοχοπροσήλωσή του.

Τέτοιου είδους γενναιότητες έχει πολλές να επιδείξει η Αριστερά. Κάποιοι φώναζαν “ζήτω ο Στάλιν”, την ώρα που τους εκτελούσαν μετά από την καταδίκη τους στις δίκες της Μόσχας, επειδή αμφισβητούσαν τον Στάλιν.

Νόμιζαν ότι έτσι διέσωζαν την προσωπική τους αξιοπρέπεια. Η διαφορά είναι ότι εκείνοι ήταν τυχεροί, διότι δεν είδαν την απαξίωση του ολοκληρωτικού οικοδομήματος για το οποίο θυσιάστηκαν. Ο Φώτης Κουβέλης θα το δει πολύ σύντομα.