Η Μάγκυ του «Master Chef», το mommy shaming και άλλα στερεότυπα

Θα ήθελε να είναι ένας διαγωνισμός μαγειρικής, όπως έτσι κι αλλιώς επιμένουν να τον αποκαλούν οι κριτές του παιχνιδιού αλλά και οι διαγωνιζόμενοι. Και θα μπορούσε. Οι σεφ-κριτές είναι αναγνωρισμένοι, με αξία στον χώρο τους, και οι συμμετέχοντες οι περισσότεροι με σπουδές, προϋπηρεσία και όρεξη. Στην τηλεοπτική αρένα, όμως, καμία εκπομπή δεν πρόκοψε δίχως δάκρυ, ίντριγκα και διχόνοια. Στο «Master Chef» οι παίκτες ζουν κοινοβιακά σε ένα σπίτι και διαγωνίζονται για ένα έπαθλο, συμμετέχοντας σε ένα reality και όχι σε μια ακαδημία. Και στο manual κάθε reality που σέβεται την ύπαρξή του –και την τηλεθέασή του– η διχόνοια πρωταγωνιστεί.

Πριν από κάποιες εβδομάδες στο Twitter η απόφαση μιας διαγωνιζόμενης (Μάγκυ) να αποχωρήσει οικειοθελώς μετά από πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε το παιδί της έγινε trend. Ο λόγος; Οι χρήστες των social media δεν ήταν ευχαριστημένοι που η Μάγκυ δεν ήταν αρκετά αναστατωμένη, που κάθισε να το σκεφτεί, που δεν έφυγε τρέχοντας μέσα στη βροχή να βρει το παιδί της. Όπως λοιδορούνται οι γυναίκες με προφανείς ατελείς αναλογίες που τολμούν να ανεβάσουν φωτογραφίες τους στα social media –το λεγόμενο body shaming–, με τον ίδιο τρόπο «έκραζαν» τη Μάγκυ επειδή δεν ήταν αρκετά δραματική – mommy shaming. Στο ίδιο κλίμα και οι άντρες συμπαίκτες της, οι περισσότεροι και οι ίδιοι γονείς, που δεν έχασαν την ευκαιρία στις προσωπικές τους συνεντεύξεις να την αποκαλέσουν μέσες-άκρες «κακή μητέρα».

Πριν από τέσσερις μέρες οι κανόνες του παιχνιδιού άλλαξαν. Όσοι από τους διαγωνιζόμενους είχαν αποχωρήσει θα μπορούσαν, αν το επιθυμούσαν, μέσα από μια νέα δοκιμασία να παλέψουν για την επιστροφή τους στο παιχνίδι. Ανάμεσά τους και η Μάγκυ. Η υποδοχή που της επιφύλαξαν, όταν η ίδια νίκησε και επέστρεψε στο σπίτι του «Master Chef», ήταν ίδια μ’ εκείνη όταν αποχώρησε. Πώς τολμά μια μάνα να αφήσει το παιδί της για να κυνηγήσει το όνειρό της – όποιο κι αν είναι αυτό; Πώς τολμά να αφήσει το παιδί στον άντρα και πατέρα του παιδιού της; Πώς τολμά να ορίζει την προσωπικότητά της πέρα από τη μητρότητα;

Είναι εύκολα τα στερεότυπα. Βάζουν ταμπέλες, κατατάσσουν τους ανθρώπους, ορίζουν έναν κώδικα ηθικής για να χωράμε όλοι ασφυκτικά, είτε το διαλέξαμε είτε όχι. Κι έτσι κατηγοριοποιημένοι δικάζουμε αυτόκλητα ελέω δικαίου. Ενός δικαίου αυθαίρετου, σκληρού και αναχρονιστικού, που αποκαλεί «τεμπέλη» τον πατέρα που φροντίζει εκείνος τα παιδιά στο σπίτι και όχι η σύζυγός του, «άπονη» τη μητέρα που νοιάζεται για την καριέρα της, «μαγκούφηδες» εκείνους που επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά. Λες και τα ζητήματα οικογενειακής ευτυχίας έχουν κανόνες που μας μοιράστηκαν στο δημοτικό με θεωρήματα και τύπους σαν αυτούς του Νεύτωνα και του Ευκλείδη.

Ίσως είναι ευκολότερο να ασχολούμαστε με τις ζωές των άλλων, για να μην καταναλώνουμε σκέψη για τη δική μας, τα λάθη και τις αστοχίες μας, ώστε να συνεχίζουμε απερίσπαστοι στην καθημερινότητα του μεροδούλι μεροφάι. Μέχρι τουλάχιστον να πέσουμε οι ίδιοι θύματα κριτικής και καταδίκης, κάτι που να είστε σίγουροι ότι θα συμβεί και σ’ εσάς. Εκτός κι αν έχετε εξασκηθεί σε μια άσκηση συνειδητότητας που υπακούει στη δική σας προσωπική ηθική απόλυτου σεβασμού της ζωής των άλλων. Με όποιον τρόπο κι αν έχουν επιλέξει να τη ζήσουν.