Το ατέλειωτο comeback του Καβαλιέρε… - Free Sunday
Το ατέλειωτο comeback του Καβαλιέρε…

Το ατέλειωτο comeback του Καβαλιέρε…

Τον Νοέμβριο του 2011 Μέρκελ και Σαρκοζί, χωρίς προσχήματα, στην κοινή συνέντευξη Τύπου μετά τη σύνοδο κορυφής της G-20 στις Κάννες κάλεσαν τον Μπερλουσκόνι να παραιτηθεί, για να αποφύγει η Ιταλία την απώλεια πρόσβασης στις αγορές και να μη γίνει η τέταρτη –μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία– χώρα που προσφεύγει στον Μηχανισμό Στήριξης.

Ο Μπερλουσκόνι παραχώρησε τη θέση του στον τεχνοκράτη Μόντι και δύο χρόνια αργότερα καταδικάστηκε για φοροδιαφυγή και απόπειρα δωροδοκίας σε στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων. Έτσι άδοξα έμοιαζε να κλείνει μία εικοσαετία προσωπικής πολιτικής κυριαρχίας του Καβαλιέρε, που, αν και ενσάρκωση της διαπλοκής, μπήκε στην πολιτική σκηνή για να καλύψει το κενό που είχε αφήσει η επιχείρηση «Καθαρά Χέρια» στην οποία πρωταγωνίστησε ο δικαστής Ντι Πιέτρο.

Αντιφατικοί ρόλοι

Το comeback του Μπερλουσκόνι είναι απόλυτο: Ο πολιτικός ο οποίος με την πελατειακή διαχείριση, τη λαϊκιστική ρητορική και την καρναβαλική ελαφρότητα της ιδιωτικής του ζωής πρόβαλλε ως ασύμβατος με την παραμονή της Ιταλίας στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, ο Καβαλιέρε που μιλούσε για παράλληλο νόμισμα, για επιστροφή στη λιρέτα, που δεν δίσταζε να καλέσει τη Γερμανία να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, παρουσιάζεται τώρα ως ο εγγυητής του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας.

Πριν από μερικές εβδομάδες στις Βρυξέλλες έδινε εγγυήσεις ότι για να αποφευχθεί η μετεκλογική ακυβερνησία στην τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης δεν θα διστάσει να συνεργαστεί με το Δημοκρατικό Κόμμα του Ρέντσι, την ίδια στιγμή όμως δεσμευόταν για μετεκλογική συνεργασία με την ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά του Σαλβίνι, που εξακολουθεί να μιλά για έξοδο από την Ευρωζώνη.

Σε μια εντυπωσιακή επικοινωνιακή κίνηση, ο Μπερλουσκόνι, για να προβάλει ως η επιλογή ευρωπαϊκής σταθερότητας απέναντι στον Γκρίλο και στο αντισυστημικό Κίνημα Πέντε Αστέρων, ανακοίνωσε ότι θα προτείνει ως πρωθυπουργό τον παλαιό του συνεργάτη και νυν πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ταγιάνι.

Το comeback είναι απόλυτο, έχει παρακάμψει και απονευρώσει τη δικαστική απαγόρευση πολιτικής δράσης και αφορά όχι μόνο την αδιαμφισβήτητη προσωπική του κυριαρχία στον χώρο της Δεξιάς αλλά αυτή την ίδια τη συνταγή συμμαχιών που τον ανέδειξε για πρώτη φορά πρωθυπουργό το 1994, για δεύτερη το 2001 και για τρίτη το 2008: Η δεξιά Φόρτσα Ιτάλια, η ακροδεξιά και ρατσιστική Λέγκα του Βορρά και η νεοφασίζουσα «Ιταλοί Αδελφοί».

Οι αποτυχίες των άλλων

Για εικοσιπέντε χρόνια σταθερά ο Μπερλουσκόνι ξέρει να επανέρχεται, καθώς αξιοποιεί στο έπακρο τα λάθη και τις αποτυχίες των αντιπάλων του.

Το 2001, στο τέλος της πενταετίας της κεντροαριστερής διακυβέρνησης, ο Καβαλιέρε επανήλθε ως εναλλακτική επιλογή σταθερότητας μετά την αποπομπή του Πρόντι τον Οκτώβριο του 1998 και τη διαδοχή του Ντ’ Αλέμα από τον Αμάτο τον Μάιο του 2000.

Ίδιο σκηνικό και το 2008, όταν η δεύτερη κυβέρνηση Πρόντι είδε την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία να αποσαθρώνεται και υποχρεώθηκε να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές.

Αναφερόμενος στη στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων –για την οποία εκκρεμεί προσφυγή του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο–, ο Μπερλουσκόνι αρέσκεται να μιλά για πολιτική δίωξη σε βάρος του τελευταίου εκλεγμένου πρωθυπουργού της Ιταλίας: Ο Μόντι, που τον διαδέχτηκε, ήταν τεχνοκράτης και μετά τις εκλογές του 2013 παρακάμφθηκε ο τότε ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος Μπερσάνι από τον Λέτα, τον οποίο ανέτρεψε έναν χρόνο αργότερα, την άνοιξη του 2014, ο Ρέντσι με εσωκομματικό πραξικόπημα, για να παραμείνει στην εξουσία μέχρι την ήττα του στο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου του 2016, οπότε παραχώρησε τη θέση του στον Τζεντιλόνι.

Ούτε ο τεχνοκράτης πρώην επίτροπος Μόντι ούτε οι Λέτα, Ρέντσι και Τζεντιλόνι, παρά τη ρητορική και το νομοθετικό τους έργο, μπόρεσαν να βελτιώσουν την οριακή δημοσιονομική κατάσταση της Ιταλίας, ούτε να διαπραγματευτούν με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο μια πιο ελαστική ερμηνεία του Συμφώνου Σταθερότητας.

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Σήμερα το δημόσιο χρέος της Ιταλίας ανέρχεται σε 2,29 τρισ. ευρώ, δηλαδή το 132% του ετήσιου ΑΕΠ της τρίτης οικονομίας της Ευρωζώνης!

Με άλλα λόγια, η Ιταλία είναι ένα πολλαπλό ενδεχόμενο ατύχημα σε αναμονή: χρηματοπιστωτικό, δημοσιονομικό και πολιτικό.

Ένα επερχόμενο ατύχημα που μπορεί να αποβεί μοιραίο για την εν μέσω δυσκολιών επιχειρούμενη απόπειρα του Μακρόν να βρει κοινό παρονομαστή με το Βερολίνο για μια συνολική μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης που να συνδυάζει την τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας με πολιτικές στήριξης της ανάπτυξης.

Στις εκλογές της 4ης Μαρτίου οι ψηφοφόροι στην Ιταλία έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στον Ρέντσι, που αποδοκιμάστηκε στο δημοψήφισμα στα τέλη του 2016, καθώς είχε συνδέσει την παραμονή του στην πρωθυπουργία με το αποτέλεσμα, τον υποψήφιο πρωθυπουργό του Κινήματος Πέντε Αστέρων του Γκρίλο, Ντι Μάτζιο, ο οποίος προσπαθεί να πείσει ότι μπορούν να συνδυαστούν η αντισυστημική ανατροπή με τη σταθερότητα, και τον Μπερλουσκόνι, που ανετράπη από το ζεύγος Μερκοζί στα τέλη του 2011, στο όνομα μιας εξυγίανσης και ανασύνταξης που δεν υλοποιήθηκε με ευθύνη τόσο της Ρώμης όσο και των Βρυξελλών και του Βερολίνου.