Αντισυστημική κανονικότητα - Free Sunday
Αντισυστημική κανονικότητα

Αντισυστημική κανονικότητα

Μετά από πέντε μήνες μετεκλογικής αβεβαιότητας, εκπλήξεων και ψυχοδραμάτων, η Γερμανία απέκτησε κυβέρνηση, τον τρίτο μετά το 2005 Μεγάλο Συνασπισμό Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών.

Όλες οι φάσεις του μετεκλογικού θρίλερ στο Βερολίνο σε ό,τι αφορά τόσο τη CDU-CSU όσο και το SPD είχαν συνεχείς αναφορές στον κίνδυνο που συνιστά η ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) τόσο για τη δημοκρατική ομαλότητα στη χώρα όσο και για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Το βράδυ των εκλογών ο Σουλτς ανακοίνωσε με αδιαπραγμάτευτη αποφασιστικότητα ότι το SPD περνά στην αντιπολίτευση, κυρίως για να μην επιτρέψει στην Εναλλακτική να ασκήσει αυτόν τον ρόλο. Λίγες εβδομάδες μετά, όταν ο Λίντνερ και οι Φιλελεύθεροι τίναξαν στον αέρα τη συγκρότηση του τρικομματικού συνασπισμού Τζαμάικα με τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Πράσινους, ο ίδιος ο Σουλτς άρχισε να επιχειρηματολογεί ότι ένας νέος Μεγάλος Συνασπισμός είναι μονόδρομος, ώστε να αποτραπεί περαιτέρω διόγκωση της Εναλλακτικής σε ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές.

Τα γεγονότα όμως στην Ε.Ε. των «27» και στην Ευρωζώνη των «19» τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Μέρκελ και του Σουλτς –ή μάλλον του Σολτς, περιμένοντας την εκλογή της Νάλες– και εκτός συνόρων του Μακρόν, αρχίζει να διαγράφεται στον ορίζοντα της Ευρώπης η προοπτική ένταξης των κάθε λογής αντισυστημικών λαϊκισμών στην πολιτική και δημοκρατική κανονικότητα και ορθότητα της πολιτικής σκηνής πολλών κρατών-μελών.

Το δεύτερο σοκ και οι επιπτώσεις του

Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία την ίδια μέρα με τη δημοσιοποίηση του αποτελέσματος του εσωκομματικού δημοψηφίσματος του SPD στο Βερολίνο ήταν το δεύτερο μετά την Αυστρία σοκ.

Τόσο η κυβέρνηση Μέρκελ-Σολτς (ο σοσιαλδημοκράτης δήμαρχος του Αμβούργου και σε λίγες μέρες αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομικών) όσο και ο Μακρόν θα έχουν ως συνομιλητή στη Ρώμη ένα κυβερνητικό σχήμα στο οποίο θα ηγείται είτε το Κίνημα Πέντε Αστέρων είτε η Λέγκα του Βορρά, που θα συγκυβερνούν με το Δημοκρατικό Κόμμα ως ήσσονα εταίρο είτε θα συγκυβερνούν σε Μεγάλο Συνασπισμό αλά ιταλικά!

Είναι αυτονόητο ότι η ιταλική παρεκτροπή από την ευρωπαϊκή κανονικότητα –παρόλο που τα Πέντε Αστέρια και η Λέγκα εγκατέλειψαν το αίτημα για δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της χώρας στην Ευρωζώνη– δυσχεραίνει την ούτως ή άλλως δύσκολη προσπάθεια των Μέρκελ-Μακρόν για γαλλογερμανική σύγκλιση ως προς την πρόταση μεταρρύθμισης της Ευρωζώνης, αλλά κυρίως δυσκολεύει, αν δεν ακυρώνει, την προσπάθεια του Γάλλου Προέδρου για μέτωπο κατά του αντιευρωπαϊκού λαϊκισμού σε πανευρωπαϊκή κλίμακα στον ορίζοντα των ευρωεκλογών της άνοιξης του 2019.

Απειλή για το Βερολίνο, κανονικότητα για τη Βιέννη

Της θυελλώδους έναρξης της ρωμαϊκής άνοιξης του 2018 προηγήθηκε η δεύτερη μετά το 2000 εκτροπή της Βιέννης από την ευρωπαϊκή κανονικότητα.

Την ώρα που στο Βερολίνο υπήρχε αμηχανία για το πώς η πολιτική ελίτ θα φράξει τον δρόμο της Εναλλακτικής, μια γειτονική, και μάλιστα γερμανόφωνη, χώρα, η Αυστρία, νομιμοποιούσε το Κόμμα της Ελευθερίας του Χάιντερ ως πολιτικά ορθό κυβερνητικό εταίρο!

Ό,τι στο Βερολίνο προσλαμβάνεται ως απειλή είναι κανονικότητα στη Βιέννη, με τους Βαυαρούς Χριστιανοσοσιαλιστές στο Μόναχο να μην τολμούν να προσκαλέσουν τον δεξιό καγκελάριο Κουρτς και τον ακροδεξιό εταίρο του Στράχε και να αρκούνται να καλέσουν στο συνέδριό τους τον απερίγραπτο λαϊκιστή πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν ή Βικτείτορ, για να θυμηθούμε το μαύρο χιούμορ του Γιούνκερ.

Αν χθες στη Βιέννη και σήμερα στη Ρώμη οι λαϊκιστές ακροδεξιοί και αντισυστημικοί κάθε κοπής, αφού δηλώσουν προσχηματικά ευρωπαϊστές, χωράνε σε μια νέα πολιτική ορθότητα μεταβλητής γεωμετρίας, αν η τετράδα του Βίζεγκραντ παραπέμπει στους μεγάλους Ευρωπαίους του Μεσοπολέμου, στον Πολωνό δικτάτορα Πιλσούδσκι και στον Ούγγρο ομόλογό του, τον Χόρτι, ποιος πιστεύει στα σοβαρά ότι αρκεί μια νέα γαλλογερμανική ατμομηχανή για να ξεκινήσει ξανά ο συρμός της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Το σαλόνι της πρώτης θέσης του Τιτανικού

Με τα σημερινά δεδομένα, μόνο ένα θαύμα –και στην πολιτική δεν υπάρχουν θαύματα– μπορεί να αποτρέψει μια εκτίναξη των ποσοστών του ακροδεξιού και του αντισυστημικού αντιευρωπαϊκού λαϊκισμού στις ευρωεκλογές της άνοιξης του 2019.

Και εννοείται ότι μετά την άνοιξη του 2019 θα χρειαστούν αλλά δύο θύματα, το ένα στη Γερμανία και το άλλο στη Γαλλία, για να ανακόψουν τη δυναμική τόσο της Εναλλακτικής όσο και του Εθνικού Μετώπου αντίστοιχα.

Οι εισοδηματικές αποκλίσεις τόσο εντός των κρατών-μελών της Ε.Ε. όσο και μεταξύ τους τροφοδοτούν τη δυσαρέσκεια, σημειώνει η Παγκόσμια Τράπεζα σε πρόσφατη έκθεσή της.

Και όμως, η πολιτική ελίτ της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης θυμίζει το σαλόνι της πρώτης θέσης του Τιτανικού, όπου η ορχήστρα έπαιζε και μετά την πρόσκρουση στο παγόβουνο. Την ώρα που οι ανισότητες τροφοδοτούν τον λαϊκισμό, οι ρεαλιστές της πολιτικής ελίτ μιλούν για δημοσιονομική πειθαρχία και ανταγωνιστικότητα.