Κάνοντας business με τον Τραμπ
Την διευκρίνιση ότι δεν πρόκειται για ευχολόγιο αλλά για συμφωνία που έχει κλείσει, είχε δώσει στις 17 Οκτωβρίου 2017, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ στην κοινή συνέντευξή τύπου με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στον Λευκό Οίκο, αναφερόμενος στην αναβάθμιση των ελληνικών F16.
Μάλιστα είχε χαιρετίσει την ύψους 2,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων συμφωνία επισημαίνοντας με χαρά ότι θα δώσει δουλειές στις ΗΠΑ.
Από τότε πέρασαν ακριβώς έξι μήνες και η συμφωνία όχι μόνο δεν έχει κλείσει, αλλά είναι αμφίβολο αν θα προχωρήσει.
Μόλις χθες, όπως ανακοίνωσε το γραφείο τύπου του πρωθυπουργού, “κατά την συνεδρίαση, το ΚΥΣΕΑ συζήτησε διεξοδικά τις τελευταίες εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το θέμα της αναβάθμισης των F-16 και αποφάσισε την ενεργοποίηση υποπρογράμματος για την υποστήριξη των αεροσκαφών C-27”.
Μόνο που τα περιθώρια πλέον στενεύουν. Διότι στις 30 Απριλίου, σε λιγότερο από μία εβδομάδα δηλαδή, λήγει η μηνιαία παράταση της προθεσμίας που έχει ζητήσει η ελληνική πλευρά για να απαντήσει στο letter of authorization (LOA), επιστολή εξουσιοδότησης της αμερικανικής κυβέρνησης για να προχωρήσει η συμφωνία.
Το θέμα έχει οικονομικές διαστάσεις, διότι η αναγγελία της συμφωνίας, είχε προκαλέσει αντιδράσεις στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι οποίες θεώρησαν πολύ μεγάλο το ποσό για εποχή κρίσης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα διάφοροι υποστηρικτές της κυβέρνησης, που τότε ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο με τις συνέπειες της ανακοίνωσης για τη συμφωνία, να επιτίθενται κακόβουλα και με κακοήθεια σε όσους είχαν αναδείξει το πρόβλημα.
Αμέσως μετά, οι ελληνικοί κύκλοι κατέβασαν στο 1,2 δισ. τη συμφωνία, αδειάζοντας τον πρόεδρο Τραμπ.
Όμως σε τέτοιου είδους συμφωνίες, το χρήμα, μπορεί να είναι σημαντικό αλλά δεν είναι η μόνη παράμετρος.
Στο θέμα όμως υπάρχουν σοβαρότερες διπλωματικές προεκτάσεις. Είτε με την προώθηση της συμφωνίας, όπως έγινε τότε, είτε με το πάγωμα της συμφωνίας, όπως απειλείται τώρα.
Προφανώς η συμφωνία ήταν πρόχειρη και δεν είχαν ληφθεί υπόψη όλες οι παράμετροι, ούτε είχαν δέσει οι αμερικανικές θέσεις σε διάφορα θέματα που ενδιαφέρουν την Ελλάδα.
Αμέσως μετά η αμερικανική κυβέρνηση προώθησε την υπόθεση της λύσης του προβλήματος του ονόματος της πΓΔΜ για να διευκολυνθεί η ένταξη της γείτονος στο ΝΑΤΟ, ενώ στα ελληνοτουρκικά πήρε ίσες αποστάσεις και από τις δύο χώρες και στην “έξοδο από τα μνημόνια”, δεν έδειξε κανέναν ενθουσιασμό ενώ αυτοί που κάνουν κουμάντο στην Ουάσιγκτον δεν διακρίνονται για τη μεγαλοψυχία τους στους φίλους των Ρώσων.
Η καθυστέρηση από πλευράς της Αθήνας, μπορεί στις ΗΠΑ να εκληφθεί και ως πίεση. Αν υπάρξει μία τέτοια διάσταση, η διαχείριση της είναι εξαιρετικά ριψοκίνδυνη. Και θέλει παίκτες πολύ καλούς στην μπλόφα, αλλά και με καλά χαρτιά στο χέρι. Αν δεν συντρέχουν, η παρτίδα οδηγείται σε πολύ άσχημο τέλος.
