Και ο λαϊκισμός; - Free Sunday
Και ο λαϊκισμός;

Και ο λαϊκισμός;

Τελειώνει η κρίση μαζί με την υβριδική έξοδο τον Αύγουστο; Και δεν αναφερόμαστε στην οικονομική κρίση που απαιτεί μακροχρόνιο σχεδιασμό, σταθερότητα και πίστη τις μεταρρυθμίσεις αλλά κυρίως κοινή γραμμή γύρω από την στόχευση και τον προσανατολισμό της οικονομικής δραστηριότητας που έχει ανάγκη η πατρίδα μας για να ορθοποδήσει. Αλλά στην βαθύτερη κρίση που βιώνουμε. Κρίση που έχει στον πυρήνα της έναν λαϊκισμό, που δεν ξεκίνησε πριν 3 χρόνια, που διαπερνά όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής μας συμβίωσης από την πολιτική αντιπαράθεση μέχρι και την κοινωνική μας συμβίωση κατά την διάρκεια της καθημερινότητας μας.

Ένας λαϊκισμός που θώπευε ανασφάλειες και κόμπλεξ μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας που αδυνατούσε να συμβιβαστεί με το αυτονόητο: ότι κάθε συμβίωση από την μικρότερη στο επίπεδο της γειτονίας μέχρι την μεγαλύτερη στο επίπεδο της συμμέτοχης της πατρίδας σε διεθνείς θεσμούς απαιτεί πίστη σε κοινούς κανόνες που ισχύουν για όλους και πρέπει να τηρούνται Απαρέγκλιτα από τους πάντες. Είναι ζήτημα αφενός μεν δημοκρατίας αφετέρου μίνιμουμ προϋπόθεση για την συλλογική επιβίωση οποιουδήποτε Θεσμού.

Η καταπάτηση θεσμών και η άρνηση μας να σεβαστούμε κοινούς κανόνες συμβίωσης αλλά κυρίως η στάση του πολιτικού μας συστήματος που όχι μόνο δεν λειτούργησε παιδευτικά αλλά απεναντίας καλλιέργησε έτι περαιτέρω την απαξία αυτή για μικροπολιτικά οφέλη αποτελεί την βασική έκφραση του πολιτισμικού λαϊκισμού που κυριαρχεί σε ένα βαθμό ακόμη και σήμερα στο πολιτικό μας σύστημα. Αν δεν καταφέρουμε με συλλογικό τρόπο κόμματα και κοινωνία να απαιτήσουμε με την ψήφο μας αλλά και την στάση μας στην καθημερινότητα μας να στείλουμε τον λαϊκισμό αυτό στον κάλαθο των αχρήστων η υβριδική έξοδος του Αυγούστου δεν θα μας επιτρέψει πέρα από την πιθανή βελτίωση των αριθμών να υπερβούμε την βαλκανιοποίηση της κοινωνίας μας και να δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα καταστήσουν την κοινή μας συμβίωση όχι μόνο υποφερτή αλλά και μηχανισμό ανάπτυξης της οικονομίας και εξέλιξης της ποιότητας των θεσμών μας.

Θα πρέπει επιτέλους να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη με συναίσθηση των σημαντικών μας προτερημάτων, των λαθών μας, και κυρίως με αναγνώριση  των συλλογικών μας παθογενειών που μας καταδικάζουν σε μια καθημερινότητα διαχείρισης της μιζέριας. Να αντιληφθούμε ότι θα πρέπει να πάψουμε να αναζητούμε τον δρόμο της προόδου και της ανάπτυξης σε έναν ανώφελο μιμητισμό της Δύσης αλλά και να χρησιμοποιούμε ως πανάκεια το ένδοξο παρελθόν και τις κατακτήσεις των προγόνων μας. Πανάκεια για την μη δράση μας και την τάση ομφαλοσκόπησης και ωχαδερφισμού που διακατέχει μια μερίδα της κοινωνίας μας.

Σε περίπτωση που δεν τα καταφέρουμε θα είναι η μεγαλύτερη μας ήττα γιατί δεν θα έχουμε αντιμετωπίσει τις ρίζες της κρίσης που ξεκίνησε πριν σχεδόν 8 χρόνια με αφορμή την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης εστιασμένο στην υπέρμετρη κατανάλωση και την απουσία παραγωγικών δραστηριοτήτων. Ένα μοντέλο που επέφερε την κοινωνική και πολιτισμική χρεοκοπία μιας κοινωνίας και ενός πολιτικού συστήματος που αδυνατούσε εδώ και δεκαετίες να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη και να αντικρίσει τα αρνητικά της αλλά και τα πολλά θετικά της.

Αυτή η έλλειψη αυτογνωσίας και ειλικρινείας με αυτό που αντικρίζουμε στον καθρέφτη αποτελεί και τον μηχανισμό δημιουργίας του κυρίαρχου μοντέλου πολιτικής εξουσίας τις τελευταίες δεκαετίες στην πατρίδα μας, του Λαϊκισμού. Αυτή είναι η μεγαλύτερη μας ευκαιρία, γιατί η περιβόητη οικονομική ανάπτυξη προϋποθέτει και πίστη στους εαυτούς μας ως πολίτες και ως συλλογικότητες και αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο στοίχημα.