Περί εσωτερικής ασφάλειας - Free Sunday
Περί εσωτερικής ασφάλειας

Περί εσωτερικής ασφάλειας

Γράφει ο Δημητρης Βαρτζόπουλοςβαρτζ1 

Το φαινόμενο να ελέγχουν αναρχικοί αστυνομικούς και αστυνομικοί φρουροί να εγκαταλείπουν τη θέση τους, διευκολύνοντας τους «ακτιβιστές», είναι νέο στην Ελλάδα και φυσικά αδιανόητο για σύγχρονη χώρα. Εξίσου αδιανόητο είναι να θεωρούνται περιοχές, όπως τα Εξάρχεια de facto και τα πανεπιστήμια de facto και de jure, άβατα για την Ελληνική Αστυνομία. Είναι ευτελισμός για τη χώρα να αναφέρει η Deutsche Welle ότι «συμμορίες και διακινητές ναρκωτικών ενεργούν ατιμώρητοι μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια» και να περιγράφει γλαφυρά ότι «χρησιμοποιημένες σύριγγες και άλλα βοηθήματα είναι διάσπαρτα στα μονοπάτια». Θα μπορούσε να είναι κωμικό, αν δεν ήταν απολύτως τραγικό, να μεταδίδονται σκηνές όπου κομμουνιστές συνδικαλιστές προπηλακίζουν αστυνομικό εν υπηρεσία, που αποκαλούν «χαφιέ», επειδή βρέθηκε έξω από αίθουσα συνεδρίασής τους.

Είμαι βέβαιος ότι οι απόγονοι της Ελληνικής Χωροφυλακής δεν δειλιάζουν αίφνης, ούτε έχασαν την αξιοπρέπεια και δεξιότητά τους. Πιθανότερο είναι να υποκύπτουν σε ένα, άνωθεν προερχόμενο, κλίμα ανοχής και «κατανόησης», απόλυτα συνεπές προς τη φιλοσοφική μαρξιστική προσέγγιση του ιστορικού υλισμού. Λέει, λοιπόν, η θεωρία ότι η αντίσταση στις αστικές αρχές και δομές είναι αυτονόητη δράση του συνειδητοποιημένου λαού. Αυτό που η καπιταλιστική κοινωνία θεωρεί παραβατικότητα είναι ένα προϊόν της αδικίας της. Η αδικία αίρεται μόνο στο στάδιο μετάβασης από τη δικτατορία του προλεταριάτου στον κομμουνισμό. Στο ενδιάμεσο πρέπει να κατανοούμε τα αίτια της αντίστασης και να προσπαθούμε να τα διορθώσουμε, εννοείται διά της καταστροφής του αστικού κράτους.

Η αντίσταση αυτή είναι φυσικά πιθανό να είναι κοντύτερα στον ιδεολογικό πόλο, ως αντιεξουσιαστική καταστροφή συμβόλων του κεφαλαίου, αψύχων τε και εμψύχων. Εξίσου δυνατό είναι να εκφράζεται κοντύτερα στον υλικό πόλο που διακατέχει την ιδεολογία του κυβερνώντος κόμματος, τουτέστιν με την πρακτική της «απαλλοτρίωσης», που εμείς οι αστοί συνήθως ονομάζουμε ληστεία. Σε κάθε περίπτωση, η συνέχεια μεταξύ των δύο αυτών προσεγγίσεων είναι συνεχής, η κατανόηση της σύμμειξής τους είναι πλέον σαφής, εξού και η ανοχή της πραγματικής Αριστεράς και προς τις δύο.

Η ανοχή αυτή υπαγορεύεται καθοριστικά από το γεγονός ότι η ελληνική Αριστερά έχει μεν την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία, όπως επιτυχώς και προσφυώς περιγράφει η κ. Μπαζιάνα. Μέχρι, λοιπόν, να την κατακτήσει και αυτήν, οι δολιοφθορείς των αστικών καθεστωτικών υπολειμμάτων είναι όχι απλώς σύντροφοι της νιότης αλλά και πολύτιμοι σύμμαχοι του σήμερα.

Παράδειγμα της αποτελεσματικότητας της δράσης τους: ο καλός δικαστής που σχολιάζοντας σε πρωινή εκπομπή την τοποθέτηση βόμβας έξω από το σπίτι γνωστού συναδέλφου του αποφαίνεται ότι «πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στις αποφάσεις μας», εννοώντας προφανώς ότι θα πρέπει να αποφεύγονται παρεξηγήσεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν την μήνιν των κυρίων που, όταν ενοχλούνται, τοποθετούν βόμβες.

Αυτή δεν είναι η αρχή της κατάληψης της πραγματικής εξουσίας;

Πάντως, ενώ τούτα θα μπορούσαν να θεωρηθούν υποψίες που αφορούν τα μελλούμενα, υπάρχουν και δεδομένα, που αφορούν τα τρεχούμενα. Είναι προφανές ότι υπάρχει μια «θέση μετατροπής» αυτής της πολιτικής ιδεολογίας της Αριστεράς σε επιχειρησιακή πρακτική. Το πρόβλημα εσωτερικής ασφάλειας της χώρας έχει και φυσικούς αυτουργούς. Σε ποιο σημείο της φυσικής ιεραρχίας των σωμάτων ασφαλείας γίνεται αυτό δεν είναι προσώρας ορατό. Είναι επιβεβλημένο να αποτελέσει αντικείμενο σοβαρής διερεύνησης μετά την απομάκρυνση της Αριστεράς από την κυβέρνηση – πριν καταλάβει και την εξουσία.

*Ο Δρ Δημήτρης Βαρτζόπουλος, είναι Ψυχίατρος. Έχει διατελέσει Υφυπουργός Υγείας και Γενικός Γραμματεύς Συντονισμού της Κυβέρνησης Σαμαρά