Της καθαρίστριας!

Ο περίφημος νόμος 1608/1950 περί καταχραστών του δημοσίου προβλέπει ότι εφόσον ορισμένα αδικήματα όπως, ενδεικτικά, η κλοπή, η απάτη, η πλαστογραφία, στρέφονται κατά του δημοσίου και διαρκούν για μεγάλο διάστημα και παράλληλα αποφέρουν στο δράστη όφελος ή ζημία στο Δημόσιο πάνω από 146.000 € (50 εκατομμύρια δραχμές), τιμωρούνται με μία και μοναδική ποινή: ισόβια. Αν αναγνωριστεί ελαφρυντικό, το ελάχιστο όριο είναι 10 έτη και το μέγιστο 20 έτη.

Ο συγκεκριμένος νόμος, από μόνος του δεν περιγράφει το αδίκημα, απλώς αυξάνει τις ποινές.

Εάν η γνωστή καθαρίστρια του Βόλου παραπέμφθηκε για πλαστογραφία (η οποία είναι ομολογημένη) τότε ο συγκεκριμένος νόμος οδηγεί υποχρεωτικά ή σε ισόβια ή σε δεκαετή κάθειρξη, η οποία βέβαια εκτίεται υποχρεωτικά. Η πλαστογραφία επέτρεψε στην καθαρίστρια να ωφεληθεί τους μισθούς, έστω και ως αντάλλαγμα για την εργασία της. Αν παραπέμφθηκε για απάτη, το ίδιο.

Τα χέρια του Δικαστή είναι δεμένα. Ή ισόβια ή δέκα χρόνια.

Ο νόμος περί καταχραστών ψηφίστηκε το 1959 για να προστατεύσει το μεταπολεμικό καθημαγμένο ελληνικό κράτος από τους καταχραστές μέχρι αυτό να οργανωθεί.

Η προβληματικότητα του νόμου αυτού έχει επισημανθεί από δεκαετιών και οι διατάξεις του έχουν κατακριθεί ιδιαίτερα μεταξύ των νομικών. Είναι αδιανόητο σε σύγχρονο κράτος δικαίου να προβλέπεται μονοσήμαντα μία και μόνη ποινή και να μην αφήνεται περιθώριο στο Δικαστή να σταθμίσει τις ιδιαίτερες περιστάσεις κάθε υπόθεσης και να προσαρμόσει ανάλογα την ποινή. 

Σε όλες τις ποινικές διατάξεις προβλέπεται πλαίσιο ποινών (ελάχιστη - μέγιστη) και κριτήρια επιμέτρησης, ώστε να υπάρχει εξατομικευμένη κρίση από το Δικαστή. Ο νόμος περί καταχραστών επιβάλει μία και μόνη ποινή (με αντίβαρο τα 10 χρόνια σε περίπτωση ελαφρυντικού).

Βεβαίως και ο νόμος αυτός πρέπει να καταργηθεί ως βάρβαρος. Οι κοινές διατάξεις είναι αρκούντως αυστηρές για να τιμωρήσουν και τους καταχραστές του Δημοσίου.

Το ζήτημα όμως είναι ότι με αφορμή την καθαρίστρια του Βόλου η κοινή γνώμη συνειδητοποίησε (;) ότι οι κραυγές της πλήττουν την ίδια !

Με το νόμο περί καταχραστών καταδικάστηκαν και επώνυμοι της πολιτικής και επιχειρηματικής ζωής. Τότε υπήρξαν κραυγές χαράς και ουδείς, πλην ημών των νομικών, ασχολήθηκε με το παράλογο των διατάξεων. Ξέραμε, οι νομικοί, ότι μέσα σε αυτό το κλίμα με τα ουρλιαχτά, θα ερχόταν και η ώρα του απλού πολίτη.

Ο Α. Τσοχατζόπουλος καταδικάστηκε για ξέπλυμα (ολίγον πατέντα, επιτρέψτε μου να σημειώσω), μιας και όλα τα άλλα είχαν παραγραφεί. Λίγο αργότερα εμφανίστηκαν, με τις ίδιες διατάξεις διώξεις κατά μικρομεσαίων επιχειρηματιών για ξέπλυμα. Έκπληξη !

Η απονομή της δικαιοσύνης προϋποθέτει νηφαλιότητα. Προϋποθέτει η άσκηση ποινικών διώξεων να μη γίνεται πρωτοσέλιδο. Προϋποθέτει μόνο η αμετάκλητη καταδίκη να επιφέρει κοινωνική απαξία.

Σε αποτυχημένα κράτη όπως το δικό μας, το πειθαρχικό δίκαιο σε όλους του κλάδους, δημόσιους και ιδιωτικούς, είναι περίπου ανενεργό. Η Διοίκηση είναι ένα κλειστό αυτοπροστατευόμενο "σωματείο". Στην πολιτική, κεντρική ή αυτοδιοικητική, η παραίτηση για λόγους ευθιξίας ή δεοντολογίας είναι αδιανόητη. Ο Εισαγγελέας είναι αυτός που καλείται κάθε φορά να λύσει τα προβλήματα της καθημερινής μας αποτυχίας. Και φυσικά δεν τα καταφέρνει γιατί δεν είναι αυτή η αποστολή του.

Τα ουρλιαχτά, η τυφλή κριτική, στέλνουν και τον Τσοχατζόπουλο και την καθαρίστρια στη φυλακή.

Επειδή το ζήτησε ο λαός. Μας αρέσει;