Όταν οι… επόμενοι «καταστρέφουν τη χώρα»

«Παραλάβαμε καμένη γη» έλεγε κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Στην πραγματικότητα, είχε παραλάβει μια αρκετά στρωμένη χώρα με καλές προοπτικές ανάπτυξης, κυρίως λόγω της επικείμενης εισροής τεράστιων κονδυλίων της τότε ΕΟΚ, στην οποία μόλις μας είχε βάλει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αυτό που κατάφερε βέβαια ο αείμνηστος ήταν να φέρει τη χώρα στα πρόθυρα χρεοκοπίας μέσα σε οκτώ χρόνια, αφού πρώτα δοξάστηκε με το σύνθημα «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα». Η αλαζονεία του τότε ΠΑΣΟΚ, δήθεν αυθεντικού και μοναδικού εκφραστή της προοδευτικότητας, δεν το εμπόδισε να προβλέψει την ήττα. Φρόντισε ο αείμνηστος να ψηφίσει αναλογικό εκλογικό σύστημα, με στόχο να εμποδίσει τη ΝΔ να σχηματίσει κυβέρνηση. Φρόντισε επίσης να καλλιεργήσει ακόμη περισσότερο το μίσος για τον αντίπαλο, αποδίδοντας στον τότε αρχηγό της ΝΔ Κωνσταντίνο Μητσοτάκη τον χαρακτηρισμό του «εφιάλτη» και του συνεργάτη των ναζί.

Μετά από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις η ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έκανε κυβέρνηση με 151 βουλευτές και κατάφερε να κυβερνήσει περίπου τρία χρόνια μια χώρα σχεδόν χρεοκοπημένη. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κυβέρνησε αποκλειστικά με στόχο το ουσιαστικό αποτέλεσμα και επανέφερε τη χώρα. Ακριβώς επειδή δεν υπήρξε λαοπλάνος, ο πατέρας Μητσοτάκης έπεσε γρήγορα και από μέσα, έχοντας όμως αφήσει ουσιαστικό έργο, το οποίο άντεξε μέχρι σχεδόν τις ημέρες μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ασφαλιστικό, το οποίο στη βασική του δομή επέζησε μέχρι την ισοπέδωση από τον νόμο Κατρούγκαλου. Ο πατέρας Μητσοτάκης έπεσε με πρόσχημα το Μακεδονικό, αλλά ουσιαστικά γιατί η οικονομική του πολιτική μπορεί να ωφελούσε τη χώρα, αλλά δεν έφερνε ψήφους. Καθόλου τυχαία, ο Κ. Σημίτης, έστω και δειλά, συνέχισε το έργο εκείνης της κυβέρνησης. Απλώς στο τέλος υποτάχθηκε κι αυτός στο τέρας του λαϊκισμού, με κορυφαία αποτυχία τη μη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού.

Επαναλαμβάνεται σαν φάρσα

Κι επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, «οι προηγούμενοι κατέστρεψαν τη χώρα» διακήρυξε ο Αλέξης Τσίπρας. Στην πραγματικότητα, παρέλαβε μια χώρα σε δύσκολη θέση, αλλά με σοβαρές πιθανότητες ανάκαμψης, αρκεί να συμμάζευε στοιχειωδώς τη διαχείρισή της. Κατάφερε να τη χρεοκοπήσει μέσα σε ένα εξάμηνο. Από το σκίσιμο του μνημονίου με έναν νόμο και ένα άρθρο καταλήξαμε σε τρίτο μνημόνιο και προσπάθεια παιχνιδιού με τον χρόνο, ώστε με τα δανεικά να σταθεί η χώρα στοιχειωδώς στα πόδια της, να συρθεί και να πάμε στις εκλογές με παροχές! Το «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» αντικαταστάθηκε με το «καταργούμε τα μέτρα των μνημονίων». Εννοείται πως ήδη έχει ψηφιστεί απλή αναλογική, με στόχο να εμποδιστεί η ΝΔ να κυβερνήσει. Εννοείται πως τη θέση του «εφιάλτη» πήρε «η ουρά της ακροδεξιάς». Το Μακεδονικό αποτελεί και πάλι την επικεφαλίδα των εξελίξεων. Η κυβέρνηση αδιαφορεί πλήρως για την ουσία του Μακεδονικού. Της είναι χρήσιμο για να συγκαλύψει την οικονομική διάλυση της χώρας.

Ο επόμενος θα κληθεί να διαχειριστεί όχι απλώς τη χρεοκοπία αλλά την πλήρη ανατίναξη της χώρας που πλέον η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, συστηματικά, οργανώνει. «Αν έρθετε στην κυβέρνηση, θα φέρετε μαζί σας το ΔΝΤ» είπε ο πρωθυπουργός απευθυνόμενος στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στο ΔΝΤ, ως γνωστόν, προσφεύγουν οι χώρες που δεν έχουν χρήματα για να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους. Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση έχει το «μαξιλαράκι» για δύο χρόνια, δηλαδή καλύπτει και τον πρώτο χρόνο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Γιατί αυτός να πάει στο ΔΝΤ; Διότι το μαξιλαράκι, σε όποιο μέτρο είναι αληθινό, θα το ξοδέψουν οι σημερινοί ή θα προγραμματίσουν παροχές, ώστε και να το δεσμεύσουν και να μπορούν να κατηγορούν τον επόμενο ότι τις έκοψε.

Προσλήψεις υλοποιούνται και άλλες τόσες «προγραμματίζονται» σε βάθος τριετίας, νέες πανεπιστημιακές σχολές ιδρύονται, αυξήσεις μισθών θεσμοθετούνται, επιδόματα, βοηθήματα και πάσης φύσεως ελεημοσύνες μοιράζονται σήμερα, τρώγοντας το μαξιλαράκι. Αποκλειστικός στόχος των σημερινών είναι να μην μπορεί ο επόμενος να ελέγξει στοιχειωδώς την κατάσταση. Κυρίως όμως να υπάρχει μια εύπεπτη δικαιολογία να προκληθούν εκλογές (… ξανά …) με αφορμή την προεδρική εκλογή του 2020 και πρόσχημα την αντιστροφή των σημερινών παροχών. Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 παρέγραψαν το πρώτο καταστροφικό εξάμηνο, οι εκλογές για την προεδρική εκλογή θα παραγράψουν τα πεπραγμένα της δεύτερης τετραετούς θητείας.

Το δημόσιο χρέος της χώρας αυξήθηκε, τα capital controls παραμένουν, οι αγορές δεν μας δανείζουν, οι δημόσιες δαπάνες αυξάνονται, τα φορολογικά έσοδα κάμπτονται. Επιχειρήσεις μετακομίζουν, εργαζόμενοι μεταναστεύουν. Είμαστε εδώ και καιρό ένα φθίνον κλειστό οικονομικό κύκλωμα. Ουδείς απέξω επενδύει εδώ και τα βασικά έσοδα από τον τουρισμό απλά δεν εισέρχονται στη χώρα, κατατιθέμενα απευθείας σε τράπεζες εξωτερικού. Σε αυτό το κλειστό κύκλωμα, εάν κάποιος πάρει περισσότερα, είναι αυταπόδεικτο ότι κάποιος άλλος θα τα στερηθεί. Απλό, απλοϊκό και αυτονόητο.

Τον τόνο δίνουν οι δικαστές

Σε αυτές τις συνθήκες, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε σκόπιμο να κηρύξει όλες σχεδόν τις συνταξιοδοτικές και μισθολογικές περικοπές του δημόσιου τομέα παράνομες. Οι δικαστικές ενώσεις είχαν ήδη από το 2012 τοποθετηθεί και είχαν διακηρύξει ότι για την κρίση φταίνε τα μνημόνια. Οι δικαστές κατέβηκαν, παραβιάζοντας το Σύνταγμα, σε απεργία για να μη γίνουν οι περικοπές στις αποδοχές τους. Ακύρωσαν με τη σειρά πρώτα τις δικές τους περικοπές μισθών, ύστερα τις περικοπές των συντάξεων και τέλος των μισθών των υπολοίπων. «Ο νομοθέτης δεν δικαιολογείτο πλέον να προχωρήσει στην υιοθέτηση του καταργητικού μέτρου (των δώρων των εν ενεργεία) χωρίς προηγουμένως να έχει εκτιμήσει την προσφορά του μέτρου ενόψει και της διαπίστωσης ότι τα αντίστοιχα μέτρα που είχε λάβει ως τότε δεν είχαν αποδώσει τα αναμενόμενα και ότι η οικονομική ύφεση είχε ενταθεί με ρυθμούς που είχαν ανατρέψει τις αρχικές προβλέψεις». Σε απλά ελληνικά: για την κρίση φταίνε τα μνημόνια! Ας μας εξηγήσει κάποιος ποια ήταν τα αναμενόμενα και ποιου ευθύνη είναι να το καθορίσει. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι κυβερνητική πολιτική και δεν ελέγχεται δικαστικά. Το αναμενόμενο αποτέλεσμα των περικοπών και η εκτίμηση της απόδοσής τους ελέγχεται; «Λεφτά υπάρχουν»; Αντέχει ο ιδιωτικός τομέας να πληρώσει κι άλλους φόρους, ώστε ο δημόσιος τομέας να βρεθεί στα προ κρίσης μισθολογικά επίπεδα; Είναι σωστό;

Οι περικοπές, σημείωσε το ΣτΕ για τους δημοσίους υπαλλήλους, δεν πρέπει να οδηγούν σε ανεπίτρεπτη μείωση του επιπέδου ζωής κάτω από το επίπεδο της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Ο αυτοαπασχολούμενος και επιχειρηματίας φορολογούμενος του ιδιωτικού τομέα καταβάλλει επίσημα το 80% των εσόδων του για να συντηρηθεί το ακόμη τεράστιο, και μη αξιολογούμενο, Δημόσιο και πλέον καλείται να πληρώσει το 100% για να αντιστραφούν και οι περικοπές των μισθών του Δημοσίου. Ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα έχει ως βασικό μισθό τον μισό από τον αντίστοιχο του Δημοσίου. Δεν έχει μονιμότητα, δεν έχει πάντοτε ασφάλιση και περίθαλψη.

Άγιος Βασίλης έρχεται και φέρνει δώρα!

Όλοι γνωρίζουμε όμως πως τα δώρα του Αϊ-Βασίλη τα πληρώνουμε, πάντα, εμείς οι ίδιοι!

Εφόσον το «ευτυχές νέο και εκλογικό έτος 2019» αποφασίσουμε να ψηφίσουμε πάλι(!) τον Αϊ-Βασίλη, τότε… καλό μας Πάσχα!