Οι κουτόφραγκοι κέρδισαν… πάλι!

«Η ελπίδα έρχεται, η Ελλάδα προχωράει, η Ευρώπη αλλάζει» ήταν το βασικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις πρώτες εκλογές του 2015. Στις 25 Ιανουαρίου 2015, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ με τους πρόθυμους ΑΝΕΛ ανέλαβαν την κυβέρνηση της χώρας. Ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά, άλλαξαν οι ίδιοι. Στις 25 Ιανουαρίου 2019 αποδείχθηκαν πρόθυμοι υπηρέτες της Ευρώπης.

Η επιθυμία των Δυτικών να εντάξουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ ήταν από παλιά γνωστή και είχε εκδηλωθεί και το 2008. Και τότε οι πιέσεις στον Καραμανλή υπήρξαν ισχυρές, αλλά εκείνος τις «απέκρουσε» με σχετική επιτυχία. Απείλησε με βέτο, οι τότε αντιμαχίες των λοιπών Δυτικών με τις ΗΠΑ και ιδίως με τον Πρόεδρο Μπους έφεραν κάποιες συμμαχίες, η χώρα βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση και η ένταξη απετράπη. Όχι όμως χωρίς κάποιες υποχωρήσεις.

Η εθνική γραμμή του 1992 προέβλεπε καμία χρήση του όρου «Μακεδονία». Ο Κώστας Καραμανλής τη μαλάκωσε, θέτοντας ως πλαίσιο διαπραγμάτευσης τη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και χρήση έναντι πάντων. Το «χρήση έναντι πάντων» υπέκρυπτε απαίτηση αλλαγής Συντάγματος, η σύνθετη ονομασία αποσκοπούσε στο να μην αναγνωριστεί καθαρή μακεδονική ταυτότητα και έθνος. Η διαφοροποίηση του Καραμανλή ήταν σαφής, λογική και έθετε τις βάσεις για νέες, πιο παραγωγικές διαπραγματεύσεις στα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Στο εσωτερικό, το πράγμα σκεπάστηκε από τη «νίκη» της αποτροπής ένταξης. Είναι όμως αδιαμφισβήτητο πως η συγκεκριμένη διαφοροποίηση του Καραμανλή ελάχιστα ενόχλησε τον κόσμο, διότι έφερε τη στήριξη, φανερή ή σιωπηρή, όλων των κομμάτων, τα οποία είχαν ενημερωθεί προκαταβολικά.

Η διακυβέρνηση Γκρούεφσκι υπήρξε απολύτως αδιάλλακτη. Όταν όμως έγινε φανερό στην Ελλάδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται στην εξουσία, το παράθυρο ευκαιρίας φάνηκε να ανοίγει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν στην εξουσία με λευκή επιταγή από την πλευρά του κόσμου και με μια πολιτική που ήταν απολύτως προφανές ότι ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί στο παραμικρό. Ήταν βέβαιο ότι θα σπάσει τα μούτρα του στο οικονομικό πεδίο, όπως και έγινε. Ήταν επίσης βέβαιο ότι η χώρα θα εξαρτηθεί ακόμη περισσότερο από τα μνημόνια, όπως και έγινε. Ήταν όμως απολύτως βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάντοτε θεωρούσε δικαίωμα των Σκοπιανών να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες. Στην Ελλάδα τούτο δεν απασχόλησε κανέναν, αλλά η διεθνής διπλωματία αυτά τα σημειώνει.

Ταυτόχρονα σχεδόν με την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ εντάθηκε η προσπάθεια αποκαθήλωσης του καθεστώτος Γκρούεφσκι στα Σκόπια. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης και σημερινός πρωθυπουργός άρχισε να κυκλοφορεί μαγνητοφωνημένες συνδιαλέξεις του Γκρούεφσκι και των στελεχών του, από τις οποίες προέκυπτε διαφθορά. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι τις υποκλοπές δεν τις έκαναν… οι μυστικές υπηρεσίες των Σκοπίων. Οι δικαστικές διώξεις συνέβαλαν (και διά της αμνηστεύσεως ορισμένων στον κατάλληλο χρόνο) και στη διαμόρφωση της αναγκαίας πλειοψηφίας για την αλλαγή του Συντάγματος και την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Ο Γκρούεφσκι κατέληξε φυγάς, αφού πρώτα ο αδιάλλακτος Πρόεδρος των Σκοπίων πιέστηκε αφόρητα από τον διεθνή παράγοντα και συναίνεσε στον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού με συμμετοχή των αλβανικών κομμάτων, τα οποία βρίσκονταν και βρίσκονται φανερά σε απευθείας συνεννόηση με τα Τίρανα. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ. Τηλεφώνησε στους δύο ηγέτες το 2017 και σε μέσα σε έναν χρόνο το ζήτημα… λύθηκε!

Το περίφημο πρώτο εξάμηνο του 2015 στραπατσάρισε κυριολεκτικά την κυβέρνηση και την κατέστησε όμηρο του πορτοφολιού και των διαθέσεων των ξένων. Ήταν υποχρεωμένη να φέρει σε πέρας το μνημόνιο, για να μην καταρρεύσει η χώρα. Χρησίμευσε ως ζωντανό παράδειγμα για την υπόλοιπη Ευρωζώνη του τι σημαίνει εφαρμοσμένος ευρωσκεπτικισμός, αλλά ταυτόχρονα αποτέλεσε κι έναν πρόσθετο καλό λόγο να στηριχτεί η χώρα, διότι δινόταν η ευκαιρία επίλυσης του ζητήματος ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Στη Γερμανία καταλογίστηκε, διά του κ. Σόιμπλε, ότι ήθελε να μας διώξει από την Ευρωζώνη, στην ίδια, ταυτόχρονα, καταλογίζεται η πρεμούρα να λυθεί το Σκοπιανό. Απλά, στο δεύτερο ζήτημα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειαζόταν να πιεστεί. Ήταν διακηρυγμένη του θέση.

Μετά από τέσσερα χρόνια αποτυχημένης θητείας, ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε μπροστά του μια νίκη, διά της υλοποίησης δικής του προγραμματικής θέσης. Χρειάστηκε βέβαια να κάνουν κωλοτούμπα καμιά δεκαριά Έλληνες βουλευτές, ορισμένοι εξ αυτών Συριζαίοι και πρωτεργάτες των συλλαλητηρίων του 2002, αλλά τούτο δεν χρειάστηκε να το ζητήσουν οι ξένοι. Οι ίδιοι που θα έσκιζαν το μνημόνιο, υποθήκευσαν και την Κνωσό για 99 χρόνια. Είναι λογικό να θεωρούν, ή έστω να ελπίζουν, πως στο θέμα των Σκοπίων πέτυχαν μεγάλη νίκη…

Εάν ο Αλέξης Τσίπρας ενεργούσε όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 2008 και ενημέρωνε την αντιπολίτευση, είχε σοβαρές πιθανότητες να δρομολογήσει λύση στο θέμα με τη συνεργασία όλων. Δεν θα το έλυνε όμως αμέσως και δεν θα το έλυνε μέσα στη δική του θητεία. Η διαπραγμάτευση θα διαρκούσε πολύ περισσότερο και θα ήταν πολύ πιο σκληρή. Είναι βέβαιο ότι η ελληνική αντιπολίτευση θα έβαζε πιο σκληρούς όρους στη διαπραγμάτευση.

Ο πρωθυπουργός ακολούθησε τη δική του γραμμή, της μυστικής δήθεν διαπραγμάτευσης, με εμφανή στόχο τη διάσπαση των κομμάτων της αντιπολίτευσης και όχι τη δημιουργία εθνικού μετώπου. Είχε ανάγκη από μια «νίκη», πολύ περισσότερο εάν αυτή του έδινε και διεθνείς περγαμηνές και τον αποκαθιστούσε στο διεθνές στερέωμα, μετά την τραυματική εμπειρία της δεκαεπτάωρης διαπραγμάτευσης. Είχε και έναν ακόμη λόγο να μην προσπαθήσει να συνεννοηθεί με την αντιπολίτευση. Πόνταρε σωστά στο ότι θα ξεσηκωθούν στη βάση εθνικιστικά ανακλαστικά, τα οποία θα σπρώξουν ψήφους προς την ακροδεξιά, κόβοντας από τη ΝΔ. Ήλπιζε ίσως και στο ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα έπραττε αναλόγως με το 2002.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η ΝΔ παρέμεινε ακέραιη, το ΠΑΣΟΚ (σκέτο) το ίδιο, τα λοιπά ούτως ή άλλως θνησιγενή ενδιάμεσα μορφώματα (και το ΚΙΝΑΛ ας θεωρηθεί τέτοιο) διαλύθηκαν, όπως ούτως ή άλλως επρόκειτο να συμβεί. Τα παραδείγματα πολλών ανάλογων κομμάτων στο παρελθόν αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα. Ειδικώς το Ποτάμι, που ιδρύθηκε ως μεταρρυθμιστικό κόμμα όταν η ΝΔ φυλλορροούσε, επέλεξε να στρίψει αριστερά τη στιγμή της κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ, καθιστώντας προκαταβολικά βέβαιο ότι θα βρει σε τοίχο.

Τα παλιό διπολικό πολιτικό σκηνικό, συνεπώς, επανήλθε. Ρίσκο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μοναδική οδός για την όποια μελλοντική του επιβίωση.

Κι ενώ εμείς κυνηγούσαμε την ουρά μας, νομίζοντας ότι είμαστε σπουδαίοι στον κόσμο, περιμένοντας ταυτόχρονα κανένα επίδομα καταπολέμησης της φτώχειας, ο διεθνής παράγοντας, με μέθοδο, πρόβλεψη και προγραμματισμό, αξιοποίησε τη χρήσιμη (γι’ αυτόν) ηλιθιότητά μας και έκανε απλώς τη δουλειά του. Η συριζαϊκή χρεοκοπία αποτέλεσε το εργαλείο των ξένων και στο Σκοπιανό.

Εάν τώρα, μετά τα «δεν πληρώνω» και τα σκισίματα του μνημονίου είμαστε ακόμη αφελείς και εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι τα άκρα θα δώσουν λύσεις στα χρονίζοντα προβλήματά μας, δεν μένει παρά να θυμηθούμε ότι ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή είχαν από το 2010 και μετά το ίδιο οικονομικό όνειρο: δραχμή!

Και μετά, μετρήστε τα νησιά.