Όχι δάκρυα για τον Λάνθιμο

Ο κανιβαλισμός σε κάποια media και σε όλα τα social media για το γεγονός πως η υποψήφια για δέκα Όσκαρ ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, The Favorite, τελικά απέσπασε ένα, αυτό για τον Α’ Γυναικείο Ρόλο για την υπέροχη Ολίβια Κόλμαν (δείτε εδώ τον ευχαριστήριο λόγο της), ήταν αναμενόμενος.

Όχι γιατί είμαστε κράτος ανάδελφον, αλλά γιατί αυτός είναι ο ορισμός ύπαρξης των social. Και δεν είναι δα και κάτι σπουδαίο να μην σε εγκρίνει η WonderWoman ή να σε αποδοκιμάζει ο KlaiMan. Και εκείνοι εξάλλου γνωρίζουν πως δεν κάνουν κάτι σπουδαίο.

Όσοι, όμως, παρακολουθούν τα κινηματογραφικά φεστιβάλ και βλέπουν τις διακρίσεις που έχει σε αυτά ο Έλληνας δημιουργός είναι σίγουροι πως στην πραγματικότητα ο Λάνθιμος έχει ήδη πάρει Όσκαρ. Γιατί πραγματική νίκη είναι η διαρκής παρουσία ενός σκηνοθέτη στα βραβεία. Η συνέχεια και η συνέπεια.

Ρωτήστε και τον Μάρτιν Σκορσέζε. Το 1973 οι «Κακόφημοι Δρόμοι» (του) δεν πήραν καν υποψηφιότητα. Μιλάμε για μια ταινία που έχει σημαδέψει τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Ξέρετε πόσα έχει πάρει συνολικά σαν σκηνοθέτης ο Μάρτιν ο Σκορσέζε; Ένα, όσα δηλαδή έχουν πάρει ως σκηνοθέτες ο Κέβιν Κόστνερ και ο Μελ Γκίμπσον. Κι αυτό το ένα το πήρε μόλις το 2007 για τον «Πληροφοριοδότη». Κι, όμως, μιλάμε για τον σπουδαιότερο σκηνοθέτη της γενιάς του.  Τον μεγαλύτερο εν ζωή σκηνοθέτης…

Δεν σας κάνει ο Σκορσέζε; Θέλετε να μιλήσουμε για τον Άλφερντ Χίτσκοκ..; Ε, αυτός δεν πήρε κανένα. Ούτε και ο Ταραντίνο (και τα δύο που βρίσκονται στην τροπαιοθήκη του αφορούν εκείνο Καλύτερου Σεναρίου).

Και όχι πως κάνουν ουρά οι υποψηφιότητες καλύτερης σκηνοθεσίας για τον Ταραντίνο. Δύο είχε όλες κι όλες. Αλλά και εύκολες να είναι, όπως π.χ για τον Γούντι Άλεν που έχε επτά, η νίκη δεν έχει να κάνει. Για αυτό και ο Άλεν δεν έχει ούτε ένα..

Αλλά και οι πολλές υποψηφιότητες για μια ταινία δεν είναι εγγύηση πως θα γυρίσει με 5-6 αγαλματίδια σπίτι. Το “The Favorite” δεν είναι η μόνη ταινία που την «πάτησε» έτσι. Στο παρελθόν είχε συμβεί το ίδιο με το αριστουργηματικό «Τσάιναταουν» του Ρόμαν Πολάνσκι. Όπου κατέκτησε μόνο ένα Όσκαρ, από τις έντεκα υποψηφιότητες. Κι αυτό για το καλύτερο σενάριο.

Από το 2016 που ο Γιώργος Λάνθιμος, με τον «Αστακό» άνοιξε τα φτερά του για νέες πατρίδες δίνει ταινίες που τις προσέχουν στα φεστιβάλ.

Τι σημασία έχει, όμως. Τις βλέπουν οι Έλληνες; Κι αν τις βλέπουν τις καταλαβαίνουν; Τα Όσκαρ και τις υποψηφιότητες μετράμε. Τους διάσημους που κάθονται δίπλα του…

Κι αν λέτε τον Γιώργο δύσκολο την ταινία εκείνου που πήρε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, του Αλφόνσο Κουαρόν, το «Roma», το είδατε;

ΥΓ: Φαντάζομαι τον Λάνθιμο να κέρδιζε Όσκαρ, να ανέβαινε στο πόντιουμ να το παραλάβει και στον ευχαριστήριο λόγο του να μην έλεγε κάτι για την μάνα γη, την Μακεδονία ή τους Έλληνες. Ω ρε γλέντια…