Πέντε στόχοι για την Ελλάδα - Free Sunday
Πέντε στόχοι για την Ελλάδα
Πώς θα βγούμε από το οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο.

Πέντε στόχοι για την Ελλάδα

Η συμμετοχή μου στις επιτροπές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως, για παράδειγμα, στην Επιτροπή Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων, μου επιτρέπει να συγκρίνω την πορεία της πατρίδας μας με την πορεία των άλλων κρατών-μελών.

Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι την τελευταία τετραετία χάσαμε πολύτιμο έδαφος έναντι των εταίρων, που είναι και ανταγωνιστές – χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Ιρλανδίας, η οποία πέρασε από τη δοκιμασία του προγράμματος-μνημονίου και σήμερα «καλπάζει» οικονομικά με κατά κεφαλήν ΑΕΠ περίπου διπλάσιο του δικού μας.

Στη διάρκεια της τελευταίας τετραετίας πολλές πρώην ανατολικές χώρες μάς έφτασαν σε επίπεδο ανάπτυξης και βιοτικό επίπεδο, ενώ εμφανίζουν πολύ καλύτερη οικονομική δυναμική και έχουν μικρό ή ελάχιστο δημόσιο χρέος.

Οι προεκλογικές περιοδείες που κάνω ως υποψήφιος ευρωβουλευτής σε πολλές πόλεις και περιοχές της Ελλάδας μου δίνουν τη δυνατότητα να καταγράψω τα προβλήματα και τις εκκρεμότητες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, αλλά και τα πλεονεκτήματα που πρέπει να αξιοποιήσουμε. Κατά την άποψή μου, η επανεκκίνηση που χρειάζεται η πατρίδα μας περνάει μέσα από τις ακόλουθες πρωτοβουλίες.

Οικονομία - επιχειρηματικότητα

Πρέπει επιτέλους να ασχοληθούμε με την πραγματική οικονομία και να αρχίσουμε να λύνουμε τα προβλήματα.

Είναι κωμικοτραγικό το θέαμα μιας χώρας που προσπαθεί να ανακάμψει οικονομικά με φορολογικό συντελεστή 29%, που θα αρχίσει να μειώνεται σταδιακά… μία μονάδα τον χρόνο, όταν ο φορολογικός συντελεστής σε Βουλγαρία, Κύπρο και Ιρλανδία –για να αναφέρουμε σχετικά συγκρίσιμα κράτη– κινείται μεταξύ 10% και 12%.

Η μείωση των φορολογικών συντελεστών δεν επαρκεί για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα, είναι όμως αναγκαία προϋπόθεση.

Πρέπει να γίνουν πολλά βήματα για τη βελτίωση του επιχειρηματικού, επενδυτικού πλαισίου και τη στροφή της οικονομίας προς τη βιομηχανία, η οποία εξασφαλίζει θέσεις πλήρους απασχόλησης, σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, με αξιοπρεπείς αμοιβές.

Το ποσοστό συμμετοχής της βιομηχανίας στο ΑΕΠ είναι στη χώρα μας της τάξης του 8,5%, ενώ στη Γερμανία ξεπερνάει το 20%. Θα πρέπει να φτάσουμε σε ένα ποσοστό συμμετοχής 11% έως 12% για να αρχίσουμε να βλέπουμε θετικές οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές.

Το ανθρώπινο δυναμικό

Η δεκαετία της κρίσης έχει οδηγήσει σε μια φοβερή σπατάλη του ανθρώπινου δυναμικού.

Έχουν φύγει από τη χώρα μας 460.000 Έλληνες, κυρίως νέοι, και 180.000 μετανάστες, οι περισσότεροι προερχόμενοι από την Αλβανία.

Έχουμε την εικόνα μιας χώρας που δεν μπορεί να κρατήσει τους πιο παραγωγικούς και δημιουργικούς. Αυτή η κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά θα πρέπει να πάρουμε όλα τα αναγκαία μέτρα, σε οικονομικό, κοινωνικό και διοικητικό επίπεδο, για να περιοριστεί και στη συνέχεια να ανασταλεί η φυγή του πληθυσμού.

Για να γίνει αυτό, πρέπει να βάλουμε τέλος στη λεγόμενη γενιά των 360 ευρώ, συνδέοντας τα ΑΕΙ με την πραγματική οικονομία και δημιουργώντας τις φορολογικές και ασφαλιστικές προϋποθέσεις για να δίνουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι πολύ μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις αξιοπρεπείς αμοιβές.

Μέχρι σήμερα, η αναγκαία οικονομική προσαρμογή στηρίχτηκε κυρίως στην ισοπέδωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Πρόκειται για συνταγή οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, την οποία πρέπει να εγκαταλείψουμε το συντομότερο δυνατόν. Αυτό μπορεί να γίνει με τη βοήθεια της μείωσης των φορολογικών και ασφαλιστικών βαρών για τις επιχειρήσεις και ειδικά μέτρα, όπως η χορήγηση μπόνους στους εργαζόμενους χωρίς ασφαλιστικές και φορολογικές κρατήσεις για τους ίδιους και τις επιχειρήσεις.

Η δεύτερη ευκαιρία

Η δεκαετούς διάρκειας οικονομική κρίση οδήγησε γύρω στο 1 εκατομμύριο εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, πολλοί από αυτούς επιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες, στο επαγγελματικό και κοινωνικό περιθώριο.

Αυτοί είναι τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης, γιατί ουσιαστικά πλήρωσαν τη χρεοκοπία του Δημοσίου χωρίς να έχουν συμβάλει σε αυτήν.

Σε όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. υπάρχει η λεγόμενη «δεύτερη ευκαιρία», η οποία στηρίζεται σε παρεμβάσεις υπέρ όσων οδηγήθηκαν σε επιχειρηματικό, επαγγελματικό αδιέξοδο, με εξαίρεση φυσικά τις δόλιες πτωχεύσεις. Μέσα σε ένα ή δύο χρόνια έχουν τακτοποιηθεί οι εκκρεμότητές τους και τους δίνεται η δυνατότητα για τη μεγάλη επαγγελματική επιστροφή, με το σκεπτικό ότι είναι ώριμοι επαγγελματίες, ικανοί να προσφέρουν πολλά στην οικονομία, και πως έχουν διδαχτεί από την αποτυχία τους.

Στην Ελλάδα τα θύματα της κρίσης έχουν μείνει αβοήθητα για πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί τεράστια προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα.

Πρέπει να βρούμε τρόπους ώστε να δοθεί μια δεύτερη επαγγελματική ευκαιρία σε όσους αντέχουν ακόμα και να ρυθμιστούν με λογικό και κοινωνικά ωφέλιμο τρόπο οι εκκρεμότητες όσων έχασαν την επαγγελματική μάχη στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που δημιούργησε η κρίση.

Το οικονομικό και κοινωνικό άνοιγμα στη νεολαία, η εφαρμογή της πολιτικής της δεύτερης ευκαιρίας έναντι των θυμάτων της κρίσης και μια ολοκληρωμένη πολιτική υπέρ της οικογένειας και για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος της Ελλάδας είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για την καλύτερη αξιοποίηση και την ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας.

Μια ματιά στις προγνώσεις για την αρνητική δημογραφική εξέλιξη συμπεριλαμβάνει την επιταχυνόμενη μείωση του πληθυσμού, που δείχνει ότι τα χρονικά, κοινωνικά περιθώρια τείνουν να εξαντληθούν.

Το ιδιωτικό χρέος

Η Ελλάδα μπήκε στην κρίση γιατί δεν μπόρεσε να ελέγξει το δημόσιο χρέος και, ως αποτέλεσμα της διαχείρισης της κρίσης, βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ανεξέλεγκτο ιδιωτικό χρέος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία, οι οποίες αυξάνονται με ρυθμό 10 έως 11 δισ. τον χρόνο. Έχουμε φτάσει στο σημείο η εκτέλεση του προϋπολογισμού και η επίτευξη των θεαματικών πρωτογενών πλεονασμάτων να οφείλεται και στην είσπραξη οφειλών προηγούμενων ετών με ρυθμό 4-5 δισ.

Ένα άλλο παράδειγμα υπερχρέωσης των νοικοκυριών είναι το τεράστιο ποσοστό κόκκινων στεγαστικών δανείων, που συνδυάζεται με την κατάρρευση της εμπορικής αξίας των περισσότερων ακινήτων. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί δανειολήπτες οι οποίοι εξυπηρετούν κανονικά το δάνειό τους για 10 και 15 χρόνια έχουν υπόλοιπο δανείων που ξεπερνά την εμπορική αξία του ακινήτου.

Με την πολιτική που ακολουθείται, χάνονται οι περιουσίες των Ελλήνων, που αποτελούν τη βάση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων τους. Προ ημερών ο «Ελεύθερος Τύπος» δημοσίευσε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ρεπορτάζ, σύμφωνα με το οποίο υπήρξαν το 2018 150.000 αποποιήσεις κληρονομιών, γιατί τα φορολογικά βάρη και η πτώση της αξίας των ακινήτων συνδυάζονται για να κάνουν ασύμφορη την αποδοχή της κληρονομιάς.

Ανατρέπονται, έτσι, οι βάσεις στις οποίες στηρίχτηκε η μεταπολεμική κοινωνική ανάπτυξη της πατρίδας μας.

Σεβασμός και συνοχή

Η αντιμετώπιση των προβλημάτων δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη στοιχειώδη κοινωνική συνοχή και τον αναγκαίο σεβασμό στον δημόσιο χώρο.

Η κοινωνική διάλυση που παρατηρείται είναι πιο επικίνδυνη και από την οικονομική κρίση, γιατί στέκεται εμπόδιο στην ανασύνταξη των κοινωνικών δυνάμεων.

Είμαστε η μόνη χώρα της Ε.Ε. στην οποία δεν επιδιώκεται μια καλώς εννοούμενη πειθαρχία και υπάρχει απόλυτη περιφρόνηση στον δημόσιο χώρο, από τα ΑΕΙ και τις συγκοινωνίες μέχρι τα πάρκα, τους παιδότοπους και τις γειτονιές.

Η ελληνική κοινωνία παρουσιάζει φαινόμενα αποσύνθεσης, με τον λογαριασμό να τον πληρώνουν κυρίως οι μη προνομιούχοι και φτωχοί συμπολίτες μας, οι οποίοι χρειάζονται περισσότερο απ’ όλους την κοινωνική συνοχή, την αλληλεγγύη και τη βασική κοινωνική υποδομή.

Τα τελευταία χρόνια το κράτος πρόνοιας δέχεται αλλεπάλληλα πλήγματα εξαιτίας ενός συνδυασμού οικονομικής λιτότητας, διοικητικής διάλυσης, προγραμματισμένης μείωσης δημόσιων επενδύσεων και αδιαφορίας. Δεν υπάρχει άλλη χώρα της Ε.Ε. στην οποία να παρατηρείται τέτοιου είδους κοινωνική εγκατάλειψη.