Το μίσος δεν φέρνει σωτηρία

Στις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους ήταν 9.929.065 πολίτες. Στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 (Μάιος και Ιούνιος) εγγεγραμμένοι ήταν 9.945.859. Στις αντίστοιχες του Ιανουαρίου 2015 εγγεγραμμένοι ήταν 9.900.403 και του Σεπτεμβρίου 2015 9.913.609. Η αναθεώρηση των καταλόγων του 2018 δίνει εκλογικό σώμα της τάξεως των 9.950.000. Προφανώς το 2019 θα προστεθούν οι νέοι που συμπληρώνουν το όριο ηλικίας και οι πολιτογραφημένοι.

Το 2009 η συμμετοχή έφτασε στο 71%, δηλαδή 7.044.000 ψηφοφόροι, από τους οποίους 315.665 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

Τον Μάιο του 2012 η συμμετοχή έφτασε στο 65%, δηλαδή 6.476.818 ψηφοφόροι, από τους οποίους 1.061.928 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Οι αντίστοιχοι αριθμοί τον Ιούνιο είναι: Συμμετοχή 62,49%, 6.216.798 ψηφοφόροι, 1.655.022 οι ψηφίσαντες ΣΥΡΙΖΑ.

Τον Ιανουάριο του 2015 η συμμετοχή διαμορφώθηκε στο 64%. Ψήφισαν 6.330.356, εκ των οποίων 2.245.978 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

Τον Σεπτέμβριο του 2015 η συμμετοχή κατέρρευσε στο 56,16%. Ψήφισαν 5.567.930, εκ των οποίων 1.926.526 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΝΔ είχε λάβει το 2009 2.295.719 ψήφους, τον Μάιο του 2012 1.192.203 ψήφους, τον Ιούνιο του 2012 1.825.497 ψήφους, τον Ιανουάριο του 2015 1.718.694 ψήφους και τον Σεπτέμβριο του 2015 1.526.400 ψήφους.

Το ΠΑΣΟΚ, από τις 3.000.000 ψήφους του 2009, βρέθηκε (χοντρικά) στις 800.000 ψήφους το 2012 και στις 300.000 ψήφους το 2015.

Από τους αριθμούς αυτούς προκύπτει ξεκάθαρα ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ σε αριθμό ψήφων συνοδεύτηκε με μείωση των συμμετεχόντων στις εκλογές. Τούτο του επέτρεψε να εξάγει κάθε φορά αυξημένο ποσοστό και το 2015 να πλησιάσει στην αυτοδυναμία. Η μείωση των ψήφων που έλαβε τον Σεπτέμβριο του 2015 δεν αλλοίωσε το ποσοστό του, διότι αντίστοιχη μείωση υπέστη και η ΝΔ. Η ενδυνάμωση του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε, τεχνικά, και στο υψηλό ποσοστό αποχής.

Όλοι θυμόμαστε ότι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν με φόρα στην εξουσία, στηρίχτηκε σε δύο βασικούς άξονες. Ο πρώτος ήταν η υπόσχεση των πάντων στους πάντες. Από τη σύνταξη των 751 ευρώ μέχρι το σκίσιμο του μνημονίου με έναν νόμο και ένα άρθρο, συνοδευόμενο με τη φοβερή και τρομερή διακήρυξη ότι οι Βρυξέλλες δεν μπορούν να αγνοήσουν την εντολή του ελληνικού λαού, λες και στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν υπάρχουν λαοί. Αυτή, η θετική, ας πούμε, πλευρά των διακηρύξεων του ΣΥΡΙΖΑ εξηγεί την άνοδό του σε αριθμό ψήφων, αλλά δεν εξηγεί το υψηλό ποσοστό αποχής. Είναι πασίγνωστη η ατάκα «ας κάνει το ένα δέκατο από αυτά που υπόσχεται», η οποία δείχνει, σχηματικά, ότι το εκλογικό σώμα ήταν δύσπιστο απέναντι στις εύκολες υποσχέσεις, αλλά δεν έμοιαζε να έχει άλλη επιλογή.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, λογικά, ήταν απαξιωμένα στη συνείδηση των πολλών, έχοντας το καθένα πολλά χρόνια διακυβέρνησης στην πλάτη του και πολλά, μα πολλά σφάλματα. Είχαν όμως και εμπειρία διακυβέρνησης, γεγονός που αποδείχθηκε κυρίως στο διάστημα 2012-2015, πλην όμως ήταν αδύνατο τότε να διαπιστωθεί. Κυριαρχούσε ο δεύτερος άξονας των διακηρύξεων του ΣΥΡΙΖΑ: το μίσος!

Από τη στοχοποίηση των δημοσιογράφων, στη στοχοποίηση των πολιτικών αντιπάλων, στη στοχοποίηση των τραπεζών, στη δαιμονοποίηση της Ε.Ε., στην εξύβριση, κυριολεκτικά, οποιουδήποτε τολμούσε να αντισταθεί στα ονειρικά και ουτοπικά τσιτάτα της «αριστεράς». «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» και «σεισάχθεια», «πρόθυμοι υπηρέτες των δανειστών» οι οποίοι «δεν θα μπορούν να βγουν από τα σπίτια τους» (ειρωνεία…), καταστροφή της χώρας από τη «γενιά των 700 ευρώ» που δήθεν έφτιαξε ο Σαμαράς και άλλα, που δεν χρειάζεται να γραφτούν. Και φυσικά το κίνημα των αγανακτισμένων. Τα ντου του Φωτόπουλου στη ΔΕΗ, το διώξιμο του Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρέλαση της Θεσσαλονίκης. Όλα αυτά, μαζί με τη συνδυασμένη και απολύτως κατευθυνόμενη υπερπροβολή τους στα κοινωνικά δίκτυα, επέτειναν την απογοήτευση. Και υπέθαλψαν την αποχή στις εκλογές! Ποιος δεν θυμάται τις δεκάδες αναρτήσεις για χιλιάδες αυτοκτονίες λόγω της κρίσης, οι οποίες απλώς δεν υπήρξαν. Καθόλου τυχαία, στατιστικά δεν δημοσιεύονται πια.

Η ίδια στρατηγική του μίσους ήταν αυτή που διέσωσε τον ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 2015. Τότε ειπώθηκε το περίφημο «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Τίποτε άλλο δεν μπορούσε να ειπωθεί μετά το καταστροφικό εξάμηνο και την πρόσκρουση στον τοίχο της πραγματικότητας. Η αποχή αυξήθηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ διασώθηκε, ουσιαστικά κρατώντας το ποσοστό του και ξανασχηματίζοντας κυβέρνηση.

Διανύοντας τον πέμπτο χρόνο στην κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να επιδείξει οποιοδήποτε έργο, πλην της άτσαλης εφαρμογής του δικού του μνημονίου. Κατάπιε όλα, μα όλα όσα έλεγε πριν, μη έχοντας υλοποιήσει ούτε μία λέξη από τις προ του 2015 ουτοπικές του διακηρύξεις. Μα και η καλύτερη κυβέρνηση της χιλιετίας να ήταν, κάποιες ψήφους πρόκειται να χάσει. Έτσι συμβαίνει με όσους κυβερνούν. Τι θα πρέπει να κάνει, λοιπόν, ενόψει τον επερχόμενων εκλογών; Μα φυσικά να μας πείσει να μισήσουμε, πάλι, τους αντιπάλους! Για να μην πάμε να ψηφίσουμε.

Όλες τους οι κινήσεις υπηρετούν αυτόν τον στόχο. Να ξυπνήσει πάλι το θυμικό και να ξεχάσουμε ότι για να κυβερνήσει κανείς πρέπει να έχει κάποιες δυνατότητες και ικανότητες. Να ξεχάσουμε το αυτονόητο. Ότι άνθρωποι πέθαναν και άλλοι γεννήθηκαν. Ότι και τα υπόλοιπα κόμματα δεν είναι ίδια με το παρελθόν τους. Δεν είναι τα ίδια πρόσωπα, δεν είναι ίδιοι μηχανισμοί, έχουν πάθει και σίγουρα κάτι έχουν μάθει. Ότι το «παλιό» σήμερα απλά δεν υπάρχει με τη μορφή που είχε τότε. Ότι ο κάθε άνθρωπος (και τα κόμματα άνθρωποι τα σχηματίζουν) δεν πετιέται στον Καιάδα μόλις κάνει λάθος. Τιμωρείται, και αν έχει τις ικανότητες, επανέρχεται σοφότερος.

Το «παλιό», λοιπόν, τα δάνεια των κομμάτων (όχι του ΣΥΡΙΖΑ), η Novartis (όχι η Siemens), τα δάνεια του Τύπου (όχι τα ελλείμματα της «Αυγής»), το ΚΕΕΛΠΝΟ (όχι οι θάνατοι από γρίπη), τα σκάνδαλα του κρατικοποιημένου ΟΑΣΘ, που όλο ακούγονται και ποτέ δεν βγαίνουν, υπηρετούν αυτή τη λογική. Να ξυπνήσει το μίσος και να ενισχυθεί η αποχή. Ο αξιότιμος αναπληρωτής υπουργός Υγείας μάχεται σκληρά γι’ αυτόν τον υψηλό σκοπό.

Και φυσικά «μακεδονικό». Δεν ενοχλούνται καθόλου που τους ονομάζουν κάποιοι «προδότες». Αυτό θέλουν, για να μπορούν να απαντούν ανάλογα. Για να ταυτίζουν, με το «έτσι θέλω», όλους όσοι αντιδρούν με λογικά επιχειρήματα στη συμφωνία με τους ακροδεξιούς. Διότι τους ακροδεξιούς δεν τους αγαπάει ο μέσος ψηφοφόρος. Ίσως κάποιοι πειστούν να μισήσουν (και) με αυτόν τον τρόπο τη ΝΔ ή το ΚΙΝΑΛ ή ακόμη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Κακά τα ψέματα, τα κυβερνητικά τους πεπραγμένα είναι είτε ανύπαρκτα είτε άθλια. Έσχατη ως τώρα στιγμή αυτοεξευτελισμού, η αλλαγή κατατεθειμένου (περήφανα πάντα) νομοσχεδίου για την πρώτη κατοικία, κατ’ απαίτηση των δανειστών.

Μισήστε τους άλλους! Μην κοιτάτε βιογραφικά, διακηρύξεις, πεπραγμένα, ικανότητες, αριστείες! Είναι απίθανο να υπάρχει έστω και ένας καλός άνθρωπος στην αντιπολίτευση. Μην πάτε να ψηφίσετε!

Θα τους σώσετε.