Μετά τις εκλογές θα διαπιστωθεί το πραγματικό μέγεθος του κ. Τσίπρα

Ακυβέρνητο είναι ένα πλοίο όταν λείπει ο κυβερνήτης του, όχι ο λοστρόμος. Ακυβέρνητη είναι μια χώρα όταν «λείπει» ο πρωθυπουργός της, όχι οποιοσδήποτε άλλος. Και ακυβέρνητο ένα κόμμα είναι όταν «λείπει» ο αρχηγός του.

Ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι απουσιάζει εμφανώς και από τις δύο θέσεις. Πολιτικοί αναλυτές ισχυρίζονται ότι ο κ. Τσίπρας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς αυτόν το κόμμα του θα είχε αποδομηθεί. Άποψή μου είναι ότι ο πραγματικός ηγέτης-κυβερνήτης του ΣΥΡΙΖΑ είναι η εξουσία και χωρίς αυτήν θα αποδομηθεί γοργά. Αυτό μένει να το αποδείξει ο χρόνος. Ας περιμένουμε. Ωστόσο, μπορούμε να κάνουμε μια πρώτη εκτίμηση.

Ο κ. Τσίπρας εντυπωσιάζει με την καθολική απάθειά του απέναντι σε οτιδήποτε. Είναι ένας θεατής σε καθετί και τίποτε περισσότερο.

Κ. Καραμανλής, Α. Παπανδρέου, Κ. Μητσοτάκης αλλά και μεταγενέστεροι πρωθυπουργοί είχαν ασφυκτικό έλεγχο της πολιτικής καθημερινότητας και δεν επέτρεπαν σε κανέναν καμία απολύτως παρεκτροπή. Η δημόσια εικόνα της εκάστοτε κυβέρνησής τους ήταν αυστηρά δικό τους θέμα, κανείς δεν μπορούσε να την υπονομεύσει και να μη διαγραφεί με συνοπτικές διαδικασίες.

Ο νυν πρωθυπουργός είναι φανερό ότι αδυνατεί να κυβερνήσει. Αδυνατεί να ενώσει την κοινωνία. Αδυνατεί να σχεδιάσει. Αδυνατεί να περιορίσει ακόμη και στελέχη του που μέσα σε ένα τοξικό και παρακμιακό κλίμα που δημιουργούν αλληλοδιασύρονται.

Ο κ. Τσίπρας δεν μπορούσε να σταματήσει το επί 20 λεπτά υβρεολόγιο Καμμένου κατά Κοτζιά σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, στο οποίο –μπροστά στις κάμερες– ήταν ένας αμήχανος θεατής. Μάλιστα, στο τέλος αναγκάστηκε να υποταχθεί και… έδιωξε τον Κοτζιά από το υπουργείο Εξωτερικών.

Δεν μπορεί π.χ. να περιορίσει το φαινόμενο Πολάκη, που κινείται συνεχώς παράνομα και εξωθεσμικά, πλήττει την εικόνα της κυβέρνησης και διώχνει αξιοπρεπείς πολίτες προς άλλα κόμματα.

Δεν πιστεύω ότι είναι πολιτική του επιλογή αυτός ο καθημερινός κατήφορος. Πιστεύω ότι δεν έχει το μέγεθος να τον διαχειριστεί και να τον μηδενίσει.

Η αδυναμία του πρωθυπουργού να κυβερνήσει φάνηκε και στις περιφερειακές συσκέψεις που οργανώθηκαν κομματικά και εντελώς προσχηματικά, ώστε να περιγραφούν, υποτίθεται, τα κυβερνητικά σχέδια ανά περιοχή της επικράτειας.

Τελικά δεν υπήρχε –ούτε φυσικά υπάρχει– κανένα σχέδιο για καμία περιοχή της χώρας, όπως δεν υπάρχει σχέδιο για ολόκληρη τη χώρα (σχεδόν πέντε χρόνια τώρα). Ένας άνθρωπος που επί χρόνια δεν έχει σχέδιο για τίποτε δεν είναι ηγέτης αλλά θεατής. Δεν ενεργεί, απλώς παρίσταται.

Τέλος, ο νυν πρωθυπουργός δεν έχει ποτέ επέμβει για να διορθώσει οτιδήποτε (να επιταχύνει ένα έργο, να διακόψει μια κακή συμφωνία, να επιβάλει μια απόφαση κ.ο.κ.). Παραμένει πάντα ένας αμήχανος θεατής.

Σε αυτή την περίοδο είναι βέβαια χρήσιμος για να βγάζει κούφιους λόγους και να περιγράφει με ψεύδη εικονικές πραγματικότητες. Ωστόσο, όταν χαθεί η εξουσία για τον ΣΥΡΙΖΑ, το πιθανότερο είναι να αποδειχθεί ότι ο ίδιος σαν βασιλιάς ήταν γυμνός. Ότι καπετάνιος ποτέ δεν υπήρξε.

Είναι δηλαδή πολύ πιθανό μετά την εκλογική (και στρατηγική αλά Βενιζέλο) ήττα ΣΥΡΙΖΑ να έχουμε ισχυρές τάσεις αποσυσπείρωσης σε ένα κόμμα που μετά από τόσα χρόνια στην εξουσία δεν μπόρεσε να βρει διαύλους επικοινωνίας με την κοινωνία παρά μόνο μέσω του κομματικού-πελατειακού κράτους. Όπως προείπα, ας περιμένουμε.

(ΥΓ.: Τέλος, ας μιλήσουμε ειλικρινά και για τον ανυπόστατο ισχυρισμό ότι ο κ. Τσίπρας πήρε ένα κόμμα του 3% και το πήγε στο 36%. Φεβρουάριος 2012. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν ΔΗΜΑΡ 16% και ΣΥΡΙΖΑ 3,5%.

Ο κ. Παπαδημούλης εκλιπαρούσε τηλεοπτικά για κοινή συνεργασία. Ο κ. Κουβέλης δηλώνει ότι ΔΕΝ θα δεχτεί το παλιό ΠΑΣΟΚ στη ΔΗΜΑΡ – που ήδη τον έχει επιλέξει και έχει προσέλθει σε αυτόν γι’ αυτό και το 16%.

Δημοσκοπήσεις τρεις εβδομάδες μετά: ΣΥΡΙΖΑ 15,5% - ΔΗΜΑΡ 6%. Ο κ. Τσίπρας κοιμήθηκε ένα βράδυ με 3,5% και το πρωί ξύπνησε αξιωματική αντιπολίτευση χωρίς να κάνει τίποτε απολύτως, χάρη στην… οξυδέρκεια Κουβέλη).