Στις Ευρωεκλογές ψηφίζουμε το αυτονόητο.

Στις 28 Μαΐου 2019, δύο ημέρες μετά τις Ευρωεκλογές, συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την υπογραφή στο Ζάππειο Μέγαρο των Αθηνών της συμφωνίας ένταξης της Ελλάδας στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, η οποία τέθηκε σε πλήρη ισχύ την 1.1.1981.

Όπως αναφέρεται στον ιστότοπο του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών οι λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα επέλεξε την πλήρη ένταξη στην Κοινότητα μπορούν να συνοψισθούν στους εξής:

• •    Θεώρησε την Κοινότητα ως το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούσε να εδραιώσει το δημοκρατικό πολιτικό της σύστημα και τους δημοκρατικούς θεσμούς.
• •    Επεδίωκε την ενίσχυση της ανεξαρτησίας και της θέσης της στο περιφερειακό και διεθνές σύστημα,  με την ανάπτυξη των σχέσεών της και με άλλους διεθνείς δρώντες πέραν των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
• •    Θεώρησε την ένταξη στην Κοινότητα ως ισχυρό παράγοντα που θα συνέβαλε στην ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
• •    Επιθυμούσε, ως ευρωπαϊκή χώρα, να είναι «παρούσα» και να επηρεάζει τις διεργασίες για την ευρωπαϊκή ενοποίηση και το πρότυπο της Ευρώπης.

Ο πρωτεργάτης της ένταξης Κωνσταντίνος Καραμανλής επεδίωκε μέσω αυτής, να εμπεδώσει το δημοκρατικό πολίτευμα στη χώρα, η οποία είχε μόλις βγει από την επτάχρονη δικτατορία, να τη θωρακίσει απέναντι στον ανατολικό γείτονα, να ενισχύσει την οικονομία εντάσσοντάς την στην μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά, να συμμετάσχει ισότιμα στη λήψη των αποφάσεων του παγκόσμιου γίγνεσθαι. Για όλα αυτά βέβαια χρειάζονταν και προσαρμογές από εμάς.

Κάποιος που γεννήθηκε εκείνη την ημερομηνία δεν έζησε ως ενεργός πολίτης την κατάσταση στην οποία για να περάσει τα σύνορα χρειαζόταν διαβατήριο, ότι του έψαχναν τις αποσκευές, ότι δεν επιτρεπόταν να φέρει από το εξωτερικό προϊόντα αξίας μεγαλύτερης των σημερινών πενήντα ευρώ. Ότι υπήρχε περιορισμός στα χρήματα που παίρνει μαζί του. Σήμερα θεωρείται αυτονόητο ότι με την ταυτότητα στην τσέπη, μπαίνεις στο αεροπλάνο, με όσα χρήματα θέλεις και πας όπου θέλεις είτε για εκδρομή είτε για δουλειά. Ελεύθερη διακίνηση αγαθών και υπηρεσιών. Και ταυτόχρονα ελεύθερη διακίνηση ιδεών, επιστημονικών γνώσεων, πολιτιστικών αγαθών. Δεν ήταν έτσι (όχι πολύ) παλιότερα. Μέσω των συμφωνιών σύνδεσης το καθεστώς αυτό πρακτικά διευρύνθηκε στις σχέσεις της ΕΟΚ και της Ελλάδας με πολλές τρίτες χώρες, πρώτη και καλύτερη την Τουρκία, τον "προαιώνιο εχθρό" στην οποία μπαινοβγαίνουμε με την ταυτότητα και υποτυπώδεις ελέγχους.

Η κατάσταση διευκολύνθηκε ακόμη περισσότερο με την μετεξέλιξη το 1992 σε Ευρωπαϊκή Ένωση (όχι απλώς οικονομική) και με τη δημιουργία του ευρώ και την υιοθέτηση του νομίσματος από τη χώρα μας την 1.1.2002. Ενιαίο νόμισμα, ισχυρό και σε ρόλο παγκόσμιου αποθεματικού, συνδυαζόμενο με την παγκόσμια έκρηξη της ψηφιακής τεχνολογίας, η οποία με τη σειρά της απογείωσε τις επικοινωνίες και τις μεταφορές, δημιούργησαν έναν εντελώς άλλο κόσμο για μας. Ελεύθερη μετακίνηση πρακτικά σε όλη την Ευρώπη, σε συνδυασμό με τις απεριόριστες δυνατότητες των υπολογιστών και του διαδικτύου, όπως και με τις πυκνές και εξαιρετικά φτηνές μεταφορές, άνοιξαν νέους ορίζοντες στη χώρα και διαμόρφωσαν ένα εντελώς άλλο περιβάλλον.

Αυτά τα πράγματα θεωρούνται δεδομένα για τον σημερινό έλληνα, αλλά αποτέλεσαν μικρά θαύματα για τους πενηντάρηδες και άνω. Σχολική εκδρομή στη Ρώμη, ήταν απλώς αδιανόητη για όσους από εμάς θεωρήσαμε κατάκτηση την εκδρομή στη Ρόδο, τότε. Για την οικονομία, τις ευκαιρίες εργασίας, τις εκπαιδευτικές ανταλλαγές, τον εκσυγχρονισμό θεσμών και διαδικασιών, την τυποποίηση και πιστοποίηση προϊόντων και διαδικασιών, τον εκσυγχρονισμό και ενοποίηση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, με ότι αυτό συνεπάγεται, ο καθένας μας πια έχει μια στοιχειώδη εικόνα. Το σήμα CE σημαίνει για όλους μας τήρηση ελάχιστων προδιαγραφών, τις οποίες, ενστικτωδώς, ουδείς αμφισβητεί, αλλά αντίθετα επιζητεί ως όρο αξιοπιστίας προκειμένου να αισθάνεται ασφαλής στις συναλλαγές του.

Χωρίς να το συνειδητοποιούμε, όλη μας η ζωή κατευθύνεται πλέον από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γκρινιάζουμε βέβαια πολύ τον τελευταίο καιρό, διότι οι εταίροι απέκτησαν (εμείς το ζητήσαμε ...) και το ρόλο του δανειστή. Μας ενόχλησαν οι προσαρμογές που μας ζήτησαν να κάνουμε (και) με αυτή τους την ιδιότητα. Η αλήθεια, είναι ότι πολλές από αυτές έπρεπε να τις είχαμε κάνει τα προηγούμενα χρόνια ως απλά μέλη στην προσπάθεια σύγκλισης με τις λοιπές χώρες. Αν το είχαμε κάνει ίσως να μην είχαμε χρεωκοπήσει. Από την άλλη, δεν βλέπουμε ότι αν δεν μας δάνειζαν οι εταίροι, τα ποσά που χρειαστήκαμε ήταν αδύνατο να τα πάρουμε από το ΔΝΤ. Ακόμη και σε καθεστώς χρεωκοπίας το βιοτικό μας επίπεδο, παραμένει ψηλά χάρη στην ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ, νυν Ευρωπαϊκή Ένωση και τη ζώνη του ευρώ. Ψηλά δεν σημαίνει βέβαια, μόνο ονομαστικό ύψος εισοδημάτων, αλλά και ευκαιρίες που παρέχονται σε ατομικό επίπεδο στην εκπαίδευση, τον πολιτισμό, την εργασία και σε κρατικό επίπεδο στην άμυνα και την εξωτερική πολιτική.

Οι Η.Π.Α. και η Ρωσία είναι αυτές που είναι. Οι κινέζοι προσεγγίζουν το 1,4 δισεκατομμύριο πληθυσμού. Οι Ινδοί το ένα 1,3. Η Αφρική, έστω και δύσκολα , έστω και επώδυνα, ανεβαίνει. Η τεχνολογία δουλεύει για όλους. Στην εποχή του διαδικτύου και των μεταφορών, απομόνωση, πρακτικά δεν υπάρχει. Το "χωριό" είναι ένα και είναι παγκόσμιο. Είναι αφελές να νομίζουμε ότι βγαίνοντας από την Ένωση θα διαπρέψουμε. Εκτός αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να αγοράσουμε υπολογιστή, σπέρνοντας τα χωράφια με τα χέρια. Πετρέλαιο δεν έχουμε, ούτε θα βγάλουμε με τα λόγια και την επιθετική επαιτεία των τελευταίων χρόνων της κρίσης. Ανανεώσιμες που θα μπορούσαμε, δεν τις κάνουμε για τα "μάτια της υπό χρεωκοπία ΔΕΗ"

Πρέπει να αποφασίσουμε θετικά ότι ως μέλη της Ένωσης θα προχωρήσουμε στην δική της κατεύθυνση και θα επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο μας στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία. Οι Κύπριοι αποφάσισαν, και το υπηρετούν με συνέπεια, ότι θα αποτελέσουν χώρα παροχής υπηρεσιών. Το έκαναν στα χρηματοοικονομικά, τα κάνουν τελευταία με επιτυχία και στην εκπαίδευση. Εμείς εδώ ακόμη παλεύουμε με το άρθρο 16 του Συντάγματος που απαγορεύει ιδιωτικά πανεπιστήμια. Εμείς εδώ είμαστε ακόμη στο "πρώτα οι άνθρωποι και μετά οι αριθμοί"

Το 1981 το ΠΑΣΟΚ είχε έρθει στην εξουσία με το σύνθημα "Έξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων". Εννοείται πως δεν βγήκαμε, απλά φροντίσαμε να "τους" πάρουμε περισσότερα λεφτά για καλύτερη σύγκλιση και εκσυγχρονισμό. Δεν κάναμε κανένα εκσυγχρονισμό, αλλά βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε σπατάλες. Ακόμη και σήμερα τα ΕΣΠΑ πληρώνουν θέσεις δημοσίων υπαλλήλων. Το 2015 με ευκολία ψηφίσαμε, χωρίς μυαλό και χωρίς συναίσθηση, ΟΧΙ, μη αντιλαμβανόμενοι τι σήμαινε η έξοδος από την Ένωση και την ευρωζώνη.

Πλέον δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Το μέλλον μας είναι στην Ένωση. Το βιοτικό μας επίπεδο συναρτάται με αυτήν. Δεν έχουμε παρά να ψηφίσουμε πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες αποδέχονται το αυτονόητο και θα παλέψουν στη σωστή κατεύθυνση. Όχι άλλο ΟΧΙ. Δεν θα επιβιώσουμε.