Η εκλογική διαδικασία στο έλεος οργανωμένων μικροομάδων

Στις κάλπες προσέρχονται αύριο οι Θεσσαλονικείς για να εκλέξουν για 12η φορά δήμαρχο στη μεταπολιτευτική περίοδο.

Στις προηγούμενες 11 εκλογές εξέλεξαν 6 δημάρχους, μονο δύο από τους οποίους, εξελέγησαν την πρώτη Κυριακή. Κατά μία αξιοπερίεργη σύμπτωση, η εκλογή από τον πρώτο γύρο, δεν ήταν στην πρώτη υποψηφιότητα, αλλά στην επιδίωξη της επανεκλογής.

Το 1994 ο Ντίνος Κοσμόπουλος είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο με την ομιλία του στο πρώτο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία και το 2002 και εξελέγη με 55% απέναντι στον τότε υπουργό του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ακριτίδη.

Το 2002 ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος κέρδισε με άνεση και διαφορά 20 μονάδων τον Σπύρο Βούγια, στο πρόσωπο του οποίου εκδήλωσαν τη εσωκομματική δυσαρέσκεια τους διάφοροι τότε ΠΑΣΟΚοι της αριστεράς του κόμματος.

Στις πρώτες εκλογές που υπάρχουν επίσημα στοιχεία στον ιστότοπο του Υπουργείου Εσωτερικών, το 1998, τον Δήμο Θεσσαλονίκης, ψήφισαν 175.000 πολίτες. Στις εκλογές του 2002, είχαν ψηφίσει 189.000 με 6 υποψήφιους δημάρχους και καμιά 300 υποψηφίους συνολικά.

Εφέτος, στον πρώτο γύρο, ψήφισαν 129.000 πολίτες με 19 υποψήφιους δημάρχους και πάνω από 1900 υποψηφίους.

Η διαφορά ανάμεσα στο μακρινό 2002 και στο τωρινό 2019 είναι 60.000 ψηφοφόροι.

Προφανώς πλέον η πολιτική δεν κόβει εισιτήρια.

Σήμερα -με τον κ. Ταχιάο και τον κ. Ζέρβα να διεκδικούν στον δεύτερο γύρο τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης, έχοντας πάρει και οι δύο μαζί περίπου 45.000 ψήφους στον πρώτο γύρο- είναι προφανές ότι η τελική εκλογή μπορεί να καθοριστεί από μικρές οργανωμένες ομάδες συμφερόντων, που μπορούν να γείρουν την πλάστιγγα προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Συνήθως όχι άνευ τιμήματος, το οποίο δεν είναι υποχρεωτικά υλικό, αλλά μπορεί να εμπεριέχει προσδοκώμενα οφέλη από την διαχείριση της διοίκησης.

Αυτό είναι κάτι που δεν απέτρεψε αλλά ενίσχυσε ο Κλεισθένης και είναι το πιο επικίνδυνο για τη διαδικασία, δηλαδή για τη δημοκρατία.