Η επομένη των εκλογών ανεξάρτητα από τα ποσοστά των δύο κομμάτων - Free Sunday
Η επομένη των εκλογών ανεξάρτητα από τα ποσοστά των δύο κομμάτων
Αν ο κ. Μητσοτάκης, αργά αλλά σταθερά, διορθώνει πράγματα, δεν θα έχει ορίζοντα τετραετίας αλλά οκταετίας στη διακυβέρνηση της χώρας.

Η επομένη των εκλογών ανεξάρτητα από τα ποσοστά των δύο κομμάτων

Πλήθος πολιτικών αναλυτών συμφωνεί: οι εκλογές της 7ης Ιουλίου έχουν κριθεί ως προς τον νικητή και αυτό που απομένει είναι να δούμε ποια θα είναι η διαφορά μεταξύ της πρώτης ΝΔ και του δεύτερου ΣΥΡΙΖΑ. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι άλλες θα είναι οι εξελίξεις με μια διαφορά από 5% έως 7% και άλλες με ένα διψήφιο ποσοστό.

Όπως εξηγούν, αν έχουμε έναν ισόρροπο δικομματισμό, θα περάσουμε σε μια εποχή εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία και αυτοσυγκράτησης αυτού που θα κυβερνά κάθε φορά.

Αντίθετα, αν η διαφορά είναι μεγάλη, θα περάσουμε αμέσως α) σε μια αυταρχική διακυβέρνηση της χώρας από ένα κόμμα που θα τολμά να υλοποιεί και ακραίες ανεξέλεγκτες αποφάσεις του και β) η αξιωματική αντιπολίτευση θα μπει σε παρατεταμένη κρίση που μπορεί να φτάσει σε αλλαγή ηγεσίας, ή και διασπάσεις, απελευθερώνοντας και χρόνο για το κόμμα που κυβερνά.

Διαφωνώ απολύτως με την παραπάνω συλλογιστική. Δεν είναι τα ποσοστά που θα διαμορφώσουν το επόμενο πολιτικό περιβάλλον στην Ελλάδα αλλά κυρίως οι ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων, δηλαδή τα πρόσωπα. Και ήδη αυτό το ζούμε. Αυτοί καθορίζουν πια τις εξελίξεις.

Τον συντηρητικό χώρο, θέλουμε δεν θέλουμε, είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης που τον αλλάζει. Μόνο όποιος εθελοτυφλεί δεν βλέπει ότι ο αρχηγός της ΝΔ πορεύεται με φοβερή μέθοδο, σχεδιασμούς και πρωτόγνωρη εργατικότητα.

Από τότε που αιφνιδίασε τους πάντες όταν εξελέγη στην ηγεσία μιας κουρασμένης και φθαρμένης ΝΔ, έχει σπουδαίες νίκες, που ξεκινούν από τον προσεκτικό παραγκωνισμό του παλιού μέσα στο κόμμα του, τον περιορισμό της ακροδεξιάς, την καθολική διαχρονική επικράτησή του στις δημοσκοπήσεις και φτάνει στην εκλογική νίκη με διαφορά 9,3% στις ευρωεκλογές.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μοιάζει να «συγυρίζει» τον πολιτικό του χώρο. Δεν χρειάζεται να απαριθμήσω μία μία τις νίκες του, αλλά ας γίνει επιτέλους κατανοητό ότι η «μία πλευρά» έχει έναν ηγέτη με ιδιαίτερα προσόντα που χτίζει μεθοδικά όλη του την πορεία και πλέον εισπράττει οργανωτικά αποτελέσματα και εκλογικούς θριάμβους.

Πάμε τώρα και στην «άλλη πλευρά», αυτήν της κεντροαριστεράς. Εδώ το κεντρικό πρόσωπο, δηλαδή ο κ. Τσίπρας, απομυθοποιείται. Δεν μπόρεσε να μετατρέψει τις δύο μεγάλες νίκες του ΣΥΡΙΖΑ του 2015 σε βάση προκοπής και νέας πορείας για τον τόπο.

Δεν μπόρεσε να ελέγξει το ίδιο του το κόμμα, που ήταν ένας πύργος της Βαβέλ, μα ούτε να το ανανεώσει ή και να ανοίξει αμφίδρομους διαύλους συνεννόησης με την κοινωνία. Δεν σχεδίασε ποτέ τίποτα, πορεύτηκε απολύτως τυχάρπαστα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μόρφωμα όπου συνυπάρχουν πρόσωπα από την ακροδεξιά μέχρι πασόκους της συμφοράς. Μόνο η εξουσία ένωνε αυτή την περίεργη κοινοπραξία. Χωρίς αυτήν, τι απομένει;

Ας δούμε, λοιπόν, την επόμενη μέρα των εκλογών ανεξάρτητα από τα ποσοστά των δύο κομμάτων. Ένας μεθοδικός Μητσοτάκης, εργασιομανής, με σχεδιασμούς και δυνατά επιτελεία. Και ένας Τσίπρας που μάλλον είναι το αντίθετό του. Μη ικανός να διαχειριστεί την εξουσία όταν την πήρε, άρα πολύ περισσότερο το σερί από τις ήττες: ένα κόμμα σε φάση σύγχυσης, χωρίς πυξίδα και σκοπούς.

Φαίνεται, επομένως, πως αν ο κ. Μητσοτάκης, αργά αλλά σταθερά, διορθώνει πράγματα, δεν θα έχει ορίζοντα τετραετίας αλλά οκταετίας στη διακυβέρνηση της χώρας. Και δεν αποκλείω στις επόμενες εκλογές απέναντί του να μην έχει ούτε τον κ. Τσίπρα ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάτι εντελώς νέο, που μπορεί και πρέπει επιτέλους να γεννηθεί στην κεντροαριστερά.

Αν γεννηθεί κάτι, θα οφείλεται στη φοβερή ανικανότητα Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ να είναι αντάξιοι των περιστάσεων. Απέτυχαν.

Τι υποστηρίζω, λοιπόν; Ότι το επόμενο πολιτικό σκηνικό δεν θα το διαμορφώσουν τα εκλογικά ποσοστά της 7ης Ιουλίου αλλά τα πρόσωπα. Μητσοτάκης και Τσίπρας. Όπως ήδη γίνεται.