Τα πίτουρα και οι κότες

Η διαχείριση του θέματος της απόφασης της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού δε διεκδικεί δάφνες πολιτικής πρωτοτυπίας. Αν είναι όμως το υπόδειγμα για το πώς κλείνουν μέτωπα, είναι κακό. Το βασικό ζήτημα της ιστορίας, όμως, είναι ότι η εξέλιξη ήταν lose – lose για την κυβέρνηση. Διότι ούτε ο ΠΑΟΚ είναι ικανοποιημένος --απλώς μετατίθεται στο μέλλον η διαμαρτυρία του, ούτε ο Ολυμπιακός είναι ικανοποιημένος.

Όμως, αυτό είναι το λιγότερο, καθώς υπάρχουν ακόμη χειρότερες συνέπειες από τη δυσαρέσκεια των δύο ομάδων.

Η μία αφορά στο ότι η ρύθμιση δεν πρόκειται να έχει καλή υποδοχή στα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά όργανα. Διότι η πολυιδιοκτησία υπονομεύει τον υγιή ανταγωνισμό, ο οποίος για τους Ευρωπαίους είναι απαράβατη αρχή.

Αλλά δυστυχέστερα υπάρχει και τέταρτη, ακόμη χειρότερη: Ο κάθε πικραμένος θα ζητά ακύρωση της παρανομίας που του έχει καταλογισθεί, επικαλούμενος πολιτική δύναμη. Όπως εκείνο το αλήστου μνήμης 1988 που οι Λαρισαίοι έκλεισαν την εθνική, διότι ένας παίκτης τους είχε βρεθεί να έχει κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών κι έχαναν το πρωτάθλημα.

Διότι η ρύθμιση στέλνει το μήνυμα ότι το αδίκημα στην Ελλάδα τιμωρείται με βάση την ισχύ αυτού που το διέπραξε.

Η νομοθετική παρέμβαση της κυβέρνησης ενισχύει ουσιαστικά τους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ στους οποίους δίνει επιχειρήματα δια “πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν” που θα έλεγε και ο Θουκυδίδης. Όλους τους ιδιοκτήτες.