Η χρεοκοπία δεν ήταν ποτέ οικονομική - Free Sunday
Η χρεοκοπία δεν ήταν ποτέ οικονομική

Η χρεοκοπία δεν ήταν ποτέ οικονομική

Όταν ο Μητσοτάκης μίλησε προεκλογικά για καλά αμειβόμενη απασχόληση τεχνικών επαγγελμάτων για «παιδιά από το Περιστέρι», η δημόσια συζήτηση περιορίστηκε στο να τον ονομάσει ρατσιστή και ταξικό εχθρό. Κατανοητό μέχρι ενός σημείου, παραμονή εκλογών ήταν. Το θέμα της τεχνικής εκπαίδευσης, ωστόσο, δεν αναλύθηκε ιδιαίτερα. Ελάχιστοι ασχολήθηκαν με την ουσία των εξαγγελιών, πολύ λιγότεροι με την αποτύπωση της κατάστασης στην τεχνική, αλλά και στην υπόλοιπη εκπαίδευση. Η δημόσια συζήτηση, πρακτικά, δεν έγινε. Δεν αναλύθηκε το τι υπάρχει, το τι πρέπει να γίνει, αν και ποιοι στόχοι πρέπει να τεθούν. Μείναμε στη συνήθη ανούσια αντιπαράθεση και αφήσαμε την ουσία.

Με χρονοκαθυστέρηση, ένα βίντεο στο διαδίκτυο έδειξε έναν μαθητή ΕΠΑΛ να καθυβρίζει την καθηγήτριά του για να του σβήσει μια απουσία. Έδειξε και μια ολόκληρη τάξη να χάσκει και να βιντεοσκοπεί το περιστατικό. Ειρωνικά, το βίντεο είναι περσινό, δηλαδή το περιστατικό συνέβη λίγο πριν ο Μητσοτάκης μιλήσει για τον τεχνικό από το Περιστέρι. Είχε προηγηθεί η είδηση ότι παιδάκια έβαλαν, στο πλαίσιο παιχνιδιού, συμμαθητή τους να γλείψει μια τουαλέτα. Και λίγο μετά ήρθε η είδηση ότι ανήλικοι συμμετείχαν στη σύληση τάφων.

Το τι ακριβώς γίνεται στα σχολεία ήρθε στη δημόσια συζήτηση με τους ίδιους όρους που μπαίνει στη δημόσια συζήτηση η ατάκα ενός πολιτικού ή το γκολ μιας ομάδας. Όλοι γνωρίζουμε τι γίνεται στα σχολεία και δεν ασχολούμαστε, παρά με όρους επικαιρότητας. Για την ακρίβεια, αυτό που γίνεται στα σχολεία το έχουμε διαμορφώσει εμείς οι ίδιοι.

Πολλή κουβέντα γίνεται για τον σχολικό εκφοβισμό, αλλά καθόλου για τον εκφοβισμό των γονέων προς τους εκπαιδευτικούς – οι οποίοι απαιτούν τα παιδιά τους να μην τιμωρούνται, να τους δικαιολογούνται οι απουσίες, να τους γίνονται τα χατίρια, να μπαίνουν καλοί βαθμοί. Όλοι οι εκπαιδευτικοί έχουν να διηγηθούν ιστορίες για γονείς που αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν πρόβλημα του παιδιού όταν κλήθηκαν και τους εκτέθηκε, για γονείς που απείλησαν με θεμιτό και αθέμιτο τρόπο όταν επισημάνθηκε κακή συμπεριφορά των παιδιών τους, για γονείς που αρκέστηκαν να χαρακτηρίσουν τις υποδείξεις «υπερβολές». Ακόμη χειρότερα, για παιδιά κατεστραμμένων οικογενειών ή για παιδιά οικογενειών που οι γονείς απλώς «κάνουν τη ζωή τους». Ειδικά στα ΕΠΑΛ, όπου παιδιά παρκάρονται, απλώς και μόνο για να μη βγουν στην ανεργία ή στο μεροκάματο. Όπου τα ίδια παιδιά επιστρέφουν ως ενήλικες, για να καλύψουν είτε τις βλακείες της νιότης είτε τις πληγές που άφησε η προβληματική τους οικογένεια όταν ήταν έφηβοι, για να αποκτήσουν την ύστατη ώρα ένα επαγγελματικό εφόδιο.

Το θέμα είναι ότι το σχολείο δεν έχει πια τη δύναμη να επιβάλει τις απόψεις του. Ακόμη χειρότερα, το σχολείο δεν έχει άποψη. Καλώς ή κακώς, κάποτε το σχολείο επέβαλλε την κρατούσα αντίληψη περί αγωγής και πειθαρχίας. Σήμερα δεν υπάρχει τέτοια αντίληψη. Κάποτε απαγορευόταν η κυκλοφορία μετά τις 7 το απόγευμα χωρίς συνοδεία γονέα, ακόμη και για να πάει ο «μικρός» στο μπακάλικο. Το μέτρο αυτό, όπως και πολλά άλλα «αναχρονιστικά», όπως η ποδιά και οι εξετάσεις (!), καταργήθηκε χωρίς να αντικατασταθεί απ’ οτιδήποτε. Καταλήξαμε να μαζεύουμε ανηλίκους από τα μπαράκια, μοντέρνους και ημίγυμνους.

Αν κανείς εντυπωσιάστηκε (όσο εντυπωσιάστηκε) από την ακρότητα της συμπεριφοράς του νεαρού στο βίντεο, αλλά και από το γεγονός ότι ο μαθητής (μάθαμε) βρίσκεται ακόμη στο σχολείο, θα πρέπει να τρόμαξε από το γεγονός ότι, μετά τη δημοσιότητα που δόθηκε στο βίντεο, οι συμμαθητές του έκαναν κατάληψη συμπαράστασης. Με απλά λόγια, η όποια κατακραυγή δεν πτόησε τους ενδιαφερομένους.

Η επιβεβαίωση των καταληψιών ήρθε, κατά άλλη μια ειρωνική σύμπτωση, από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Προέκυψε το ζήτημα του υποβιβασμού του ΠΑΟΚ και αμέσως κινητοποιήθηκαν οι συνήθεις μηχανισμοί: διαδήλωση έξω από τα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος, όργιο πληροφόρησης ή παραπληροφόρησης, υβρεολόγιο χωρίς όρια σε όλα τα δημόσια μέσα, και όχι μόνο αυτά της κοινωνικής δικτύωσης, και ευθεία διατύπωση απειλής εθνικού διχασμού.

Εδώ και χρόνια αυτό που ονομάζουμε επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι πλήρως αναξιόπιστο, πλην όμως εκλέγει βουλευτές και δημάρχους. Και διακινεί όχι λίγα λεφτά. Πρόκειται για μια καθαρά ζημιογόνο επιχειρηματική δραστηριότητα, η οποία μαγεύει τις μάζες. Οι οποίες είναι πρόθυμες να πιστέψουν οποιαδήποτε τερατολογία ειπωθεί. Για τις οποίες αξιολογικό κριτήριο είναι η κατάκτηση του «τίτλου» με κάθε τρόπο και μέσο ως μαγκιά απέναντι στον αντίπαλο. Όπου όλοι δηλώνουν αδικημένοι και όλοι κατηγορούν τους άλλους ως εγκληματίες. Και όλο αυτό θεωρείται ιδέα.

Όταν οι οπαδοί μιας ομάδας θεωρούν αυτονόητο ότι η ποδοσφαιρική «αδικία» δημιουργεί «εθνικό διχασμό», τότε δικαίως και ο μαθητής του ΕΠΑΛ καθυβρίζει την καθηγήτριά του, διότι έχει αποδειχθεί πως ο θρασύτερος κερδίζει.

Όταν η κυβέρνηση έρχεται και δικαιώνει τον όχλο, αλλάζοντας τη νομοθεσία, δίνει και το επιχείρημα στον νεαρό μαθητή να συμπεριφερθεί με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε. Ανεβάζει τον βαθμό δυσπιστίας απέναντί της και επιβεβαιώνει τους απαισιόδοξους που θεωρούν ότι αυτός ο τόπος δεν σώζεται με τίποτα. Πήγαν περίπατο και τα επιτελικά κράτη και οι κανόνες καλής νομοθέτησης και το σπάσιμο της διαπλοκής και όλα τα βαρύγδουπα.

Οι ίδιοι που σήκωσαν τον κόσμο για το Μακεδονικό απειλούν τώρα με εθνικό διχασμό για χάρη μιας ομάδας. Πόσο περισσότερο υποκριτές και ψεύτικοι μπορεί να γίνουμε άραγε; Ο νεκρός της οπαδικής βίας στη Θεσσαλονίκη είναι πρόσφατος. Ωστόσο, όλοι οι τοπικοί παράγοντες θεώρησαν σκόπιμο να δηλώσουν συμπαράσταση στους επαναστατημένους οπαδούς, χωρίς όρους.

Στο μεταξύ, οι σχέσεις μας με την Τουρκία χειροτερεύουν και αναμένεται να χειροτερέψουν κι άλλο. Αντί να μιλούμε για εθνικό διχασμό με αφορμή το ποδόσφαιρο και κατάληψη συμπαράστασης στον υβριστή μαθητή, θα έπρεπε, λογικά, να συζητάμε πώς θα στήσουμε τη χώρα όρθια και πώς θα αντιμετωπίσουμε τον γείτονα, ο οποίος μας χτύπησε την πόρτα.

Αφελείς και ανέμελοι, αναλωνόμαστε σε απαξιωτικές και ντροπιαστικές δραστηριότητες, δεν διστάζουμε να βρίσουμε ο ένας τον άλλον και, όταν έρθει η ώρα, θα αποδειχθεί ότι δεν έχουμε τη δυνατότητα να υπερασπιστούμε τη χώρα μας. Γιατί δεν μάθαμε να την τιμούμε στην καθημερινότητά μας, δεν αξιολογούμε, δεν αυτοπεριοριζόμαστε και θεωρούμε προσόν το να γίνουμε χειρότεροι από τον διπλανό μας.

Το μέλλον είναι σκοτεινό και τούτο δεν έχει να κάνει με το αν ο (κάθε) ΠΑΟΚ έχει δίκιο, αλλά με το τι αξιολογούμε ως σημαντικό στη ζωή μας.