Είναι πρότυπο ο Μαραντόνα; - Free Sunday
Είναι πρότυπο ο  Μαραντόνα;

Είναι πρότυπο ο Μαραντόνα;

Το αν ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, ίσως το απαντήσει κάποια στιγμή η ιστορία. Όμως το ότι υπήρξε θρύλος έχει απαντηθεί ήδη.

Όμως το ζήτημα είναι αν ο θρύλος Μαραντόνα, μπορεί να είναι και πρότυπο.

Αυτά που έκανε μέσα στο γήπεδο, είναι βέβαιο ότι δεν μπορούμε να τα κάνουμε, έχουμε όμως λόγο να κάνουμε αυτά έκανε εκτός γηπέδων;

Σύμφωνα με όσα είπε ο ίδιος, αν δεν ήταν χρήστης κόκας, θα είχαμε γνωρίσει έναν πολύ διαφορετικό Ντιέγκο μέσα στο γήπεδο.

Στην Αμερική, δόθηκε μία μεγάλη μάχη για να απομακρυνθεί η κόκα από το NBA. Ακριβώς για να μην βλέπουμε “άλλους” παίκτες στο γήπεδο. Για να μην εξαρτάται η αθλητική έμπνευση από τις εξαρτήσεις.

Διότι η αθλητική έμπνευση παράγει πλούτο. Και στην έναρξη της παραγωγής του πλούτου πρέπει να μπαίνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο διαχείρισης του μυαλού τους.

Προσωπικά προτιμώ τον αθλητισμό χωρίς ναρκωτικά. Και τη ζωή χωρίς ναρκωτικά. Την προτίμησε κι ο Μαραντόνα, όταν πήγε να κάνει αποτοξίνωση στην Κούβα μετά τη λήξη της καριέρας του.

Επίσης δεν προσεγγίζω τον αθλητισμό ως προέκταση της εθνικής πολιτικής. Αν ήταν ετσι, o Αργύρης Καμπούρης το 1987 θα είχε αναχθεί σε ισότιμο του Θρασυβούλου Τσακαλώτου ως στρατηγός της νίκης επί των κομμουνιστών.

Διότι όταν ο Αργύρης έβαζε τους δύο κρίσιμους πόντους, στον τελικό του Ευρωμπάσκετ  του 1987, η ΕΣΣΔ ήταν κομμουνιστική.

Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1986, η νίκη της Αργεντινής επί της Αγγλίας, έργο Μαραντόνα, για πολλούς ηταν περίπου η ρεβάνς της ήττας της Αργεντινής από τη Βρετανία στον πόλεμο των Φόκλαντς.

Μας κερδίσατε στα Φόκλαντς, σας κερδίσαμε στο ποδόσφαιρο.

Θα πρέπει να είναι ανόητος κάποιος για να θεωρήσει ότι η ποδοσφαιρική νίκη εξισορρόπησε την στρατιωτική ήττα την οποία η Αργεντινή πλήρωσε ακριβά σε ανθρώπους και χρήμα, ότι έδωσε πίσω την χαμένη περηφάνεια των Αργεντινών

Εκείνη η μέρα ήταν η μέρα του Μαραντόνα αλλα η νίκη στο ποδόσφαιρο δεν άλλαξε την κατεστραμμένη Αργεντινή.

Όποιος αγαπάει την πατρίδα του τη θέλει δυνατή και ισχυρή. Κι η Αργεντινή δεν ήταν. Και δεν έγινε επειδή κέρδισε την Αγγλία στο ποδόσφαιρο.

Αλλά ούτε ο Μαραντόνα ήταν ισχυρός. Γιατί εκείνη τη μέρα είχε μια χρυσή ευκαιρία να δώσει μιαν άλλη εικόνα.

Να παραδεχτεί ο ίδιος όσο ο αγώνας παιζόταν ότι είχε βάλει το γκολ με το χέρι, αυτό που μετά είπε ότι είχε βάλει «ο  Θεός».

Να παραδεχτεί αυτό που δεν είχε καταλάβει ο διαιτητής.

Ο Μαραντόνα προτίμησε να σιωπήσει. Προφανώς δεν ήταν βέβαιος ότι αν το παραδεχόταν μέσα στο παιχνίδι, θα είχε κερδίσει στο τέλος.

Εκείνη την ημέρα κέρδισε ένα παιχνίδι, αλλά έχασε την ευκαιρία να γίνει τόσο μεγάλος άνθρωπος, όσο ικανός ήταν ποδοσφαιριστής.

Προφανώς ούτε η εξάρτηση, ούτε η σιωπή τον έκανε αριστερό, ούτε το tatoο με τον Τσε, ούτε η σύγκρουση του με τη διοίκηση της FIFA, ούτε η φιλία του με τον Φιντέλ  Κάστρο.  Ουτε η συμπάθεια του στους φτωχούς.

Ούτε η ανάδειξη της Νάπολι σε κορυφαία ομάδα της Ιταλίας, τον έκανε έναν αντίστροφο Σαλβίνι της δεκαετίας του '80.

Στην Νάπολη δεν πήγε να καθοδηγησει την επανάσταση κατά του πλούσιου ιταλικού βορρά, αλλά να παίξει ποδόσφαιρο σε μια ομάδα, όπου είχε την χαρά να τον θαυμάζει και να τον χειροκροτεί η ηγεσία της τοπικής μαφίας η οποία μετά διέρρεε ότι για να πάρει κόκα μπορούσε να κάνει τα πάντα.

Από τα γήπεδα έφυγε δυσφημισμένος. Ο θρύλος του ηττήθηκε όταν απομακρύνθηκε από την εθνική ομάδα της Αργεντινής.

Είναι ένας δραματικός ήρωας που έζησε μια συναρπαστική και πολυτάραχη  ζωή ικανή να γεμίσει βιβλία και ταινίες.

Αλλά ποιο είναι το πολιτικό μήνυμα που έχει δώσει και συγκινεί;

Ποιος τον προτείνει στην κοινωνία ως πρότυπο;