Ευρωπαϊκή Αριστερά: Αδύναμη αλλά ευέλικτη - Free Sunday
Ευρωπαϊκή Αριστερά: Αδύναμη αλλά ευέλικτη
Υποχωρούν οι δυνάμεις της. Εντυπωσιακή η εξαφάνισή της στην Ιταλία.

Ευρωπαϊκή Αριστερά: Αδύναμη αλλά ευέλικτη

Οι δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς βρίσκονται σε φάση γενικής υποχώρησης. Εντύπωση προκαλεί η εξαφάνισή της στην Ιταλία, χώρα με μεγάλη αριστερή, αντιφασιστική παράδοση. Παρά τις περιορισμένες δυνάμεις της, η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει ισχυρή παρουσία σε Ελλάδα και Κύπρο και άμεση ή έμμεση κυβερνητική παρουσία στην Ισπανία και στην Πορτογαλία. Ό,τι χάνει σε δυνάμεις η Ευρωπαϊκή Αριστερά, προσπαθεί να το αναπληρώσει με την πολιτική της ευελιξία, η οποία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μεταφράζεται σε στενή συνεργασία, σε συγκεκριμένα θέματα, με την αριστερή πτέρυγα των Σοσιαλιστών και τους Πράσινους.

Μετρώντας την πτώση

Η υποχώρηση των δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς αντανακλάται και στη σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Την περίοδο 2014-2019 είχε 53 επί συνόλου 751 εδρών. Την περίοδο 2019-2024 οι έδρες της περιορίστηκαν σε 39 επί συνόλου 705.

Η υποχώρηση των δυνάμεών της δεν οφείλεται στο Brexit, την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε., γιατί μόνο ένας ευρωβουλευτής από το Ηνωμένο Βασίλειο ανήκε στις δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Η ονομασία της πολιτικής ομάδας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν μέχρι τις αρχές του 2021 Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά/Βόρεια Πράσινη Αριστερά (European United Left/Nordic Green Left – GUE/NGL).

Τον Ιανουάριο του 2021 μετονομάστηκε σε «Η Αριστερά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο» (The Left). Πρόκειται για μια απλοποίηση του ονόματος, η οποία θέλει να περάσει το μήνυμα της ενότητας, εφόσον οι 39 ευρωβουλευτές προέρχονται από κόμματα με διαφορετικές πολιτικές προτεραιότητες και διαφορετική ιστορία. Άλλα ρέπουν προς τον αριστερό λαϊκισμό, άλλα έχουν σχέση με τον ευρύτερο σοσιαλιστικό χώρο, ενώ άλλα δίνουν προτεραιότητα στη δυναμική έκφραση του ευρωσκεπτικισμού ή σε κομμουνιστικού τύπου παραδόσεις.

Σε σχέση με το προηγούμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σημειώνονται οι εξής σημαντικές διαφορές στη σύνθεση και την ισχύ της Ευρωπαϊκής Αριστεράς:

Την περίοδο 2014-2019 η εκπροσώπηση της γαλλικής Αριστεράς ήταν πολυσυλλεκτική. Το γαλλικό Κ.Κ. είχε δύο ευρωβουλευτές, το Κ.Κ. της Reunion έναν, η Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν έναν, ενώ ένας ακόμα ευρωβουλευτής προερχόταν από το Αριστερό Κίνημα.

Στις ευρωεκλογές του Μαΐου 2019 η Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν εξασφάλισε έξι έδρες επί συνόλου 79 για τη Γαλλία, ενώ όλες οι άλλες αριστερές δυνάμεις έμειναν εκτός Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Ο Μελανσόν είχε συγκρουστεί με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας προτίμηση στην Κωνσταντοπούλου και τον πολιτικό φορέα της, Πλεύση Ελευθερίας. Είχε φτάσει στο σημείο να χαρακτηρίσει τον Τσίπρα ντροπή για την Ευρωπαϊκή Αριστερά, καταγγέλλοντας τη στροφή 180 μοιρών του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της μνημονιακής διαχείρισης της οικονομίας. Ζήτησε μάλιστα την αποπομπή του ΣΥΡΙΖΑ από την πολιτική ομάδα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, θεωρώντας τον δυσφήμηση για τον αγώνα και την ιστορία της.

Έχει επέλθει η προσέγγιση Τσίπρα-Μελανσόν. Ο τελευταίος δεν φαίνεται να έχει την πολιτική δυναμική που είχε στις προεδρικές εκλογές του 2017, όταν εξασφάλισε ένα εντυπωσιακό 19,6% στον πρώτο γύρο και λίγο έλειψε να περάσει στον δεύτερο.

Ο Μελανσόν έχει ανακοινώσει την υποψηφιότητά του για τις προεδρικές του Μαΐου του 2022, αλλά προς το παρόν κινείται δημοσκοπικά στο 10%-11%.

Η γαλλική Αριστερά πάσχει από πολυδιάσπαση δυνάμεων. Εκτός από τον Μελανσόν, την προεδρία θα διεκδικήσει το γαλλικό Κ.Κ. με τον γενικό γραμματέα του, Φαμπιάν Ρουσέλ, οι Οικολόγοι με τον Γιανίκ Ζαντό, ενώ το Σοσιαλιστικό Κόμμα δείχνει να προωθεί την υποψηφιότητα της δημάρχου του Παρισιού, Αν Ινταλγκό.

Ο προεδρικός υποψήφιος των Κομμουνιστών προβλέπεται να περάσει απαρατήρητος. Ο υποψήφιος των Οικολόγων θα συγκεντρώσει, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ένα ποσοστό 6%-7%, ενώ οι Οικολόγοι τα πήγαν πολύ καλά στις ευρωεκλογές του 2019 και στις δημοτικές εκλογές. Η δήμαρχος του Παρισιού δύσκολα θα ξεπεράσει το 10% στην περίπτωση που τελικά διεκδικήσει την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Επομένως, ο Μελανσόν παραμένει ο ισχυρότερος υποψήφιος της Αριστεράς σε έναν πολυδιασπασμένο ευρύτερο αριστερό χώρο.

Από το πανίσχυρο γαλλικό Κ.Κ. της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου και την κυριαρχία των Σοσιαλιστών στη βάση μιας πολιτικής της «Αλλαγής» επί Μιτεράν, η γαλλική Αριστερά –σοσιαλιστική, ριζοσπαστική ή κομμουνιστική– έχει περάσει σε φάση αδυναμίας και πολυδιάσπασης.

Σε υποχώρηση είναι οι δυνάμεις της και στη Γερμανία, με βάση τη σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Από οκτώ ευρωβουλευτές που είχε την περίοδο 2014-2019, περιορίστηκε στους πέντε μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου 2019.

Την Αριστερά στη Γερμανία εκφράζει το κόμμα DIE LiNKE, που αποτελεί μια σύνθεση της πρώην αριστερής πτέρυγας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και των δυνάμεων του Κ.Κ. της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Με το πέρασμα του χρόνου αποδυναμώνεται η δυτική διάσταση της γερμανικής Αριστεράς, ενώ παραμένουν συμπαγείς οι δυνάμεις που προέρχονται από την πρώην Ανατολική Γερμανία, ένα είδος ΚΚΕ.

Η πολιτική ομάδα της Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο λειτουργεί με δύο συμπροέδρους, μία από τη Γαλλία και έναν από τη Γερμανία.

Στην Ολλανδία, οι ευρωεκλογές του 2019 εξαφάνισαν τις δύο έδρες του αριστερού Σοσιαλιστικού Κόμματος κι έτσι έμεινε μόνο ένας ευρωβουλευτής στην ομάδα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ο οποίος εκφράζει το Κόμμα για τα Ζώα.

Το Κ.Κ. Βοημίας-Μοραβίας είδε κι αυτό να περιορίζονται οι έδρες του από τρεις σε μία, επί συνόλου 21 που αναλογούν στην Τσεχία.

Τέλος, σε ό,τι αφορά την Ιρλανδία, στο προηγούμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχαμε τρεις εκπροσώπους του Sinn Féin και έναν ανεξάρτητο ευρωβουλευτή, ενώ για την περίοδο 2019-2024 έχουμε τρεις ανεξάρτητους ευρωβουλευτές και μόνο έναν εκπρόσωπο του Sinn Féin.

Η μεγάλη απουσία

Η μεγαλύτερη απουσία στη σύνθεση της πολιτικής ομάδας της Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει να κάνει με την εξαφάνιση της εκπροσώπησης της ιταλικής Αριστεράς.

Στο προηγούμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχαμε τρεις αριστερούς ευρωβουλευτές επί συνόλου 73 που αναλογούσαν στην Ιταλία. Έναν από την Ιταλική Αριστερά, έναν από την Κομμουνιστική Επανίδρυση και την ανεξάρτητη, συνεργαζόμενη με την Αριστερά, Μπάρμπαρα Σπινέλι.

Η Μπάρμπαρα Σπινέλι είναι κόρη του Αλτιέρο Σπινέλι, ο οποίος θεωρείται από τους ιδρυτές της Ε.Ε. Στα νιάτα του ήταν κομμουνιστής. Πλήρωσε την αντιφασιστική του δράση με δεκαετή φυλάκιση, σε σκληρές συνθήκες, από το καθεστώς Μουσολίνι.

Τον Ιούνιο του 1941 ο φασισμός θριάμβευε. Οι ναζί είχαν καταλάβει το σύνολο σχεδόν της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης και εξαπέλυαν από θέση ισχύος επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Τότε ο φυλακισμένος Σπινέλι έγραψε το σχέδιο μανιφέστου για μια Ελεύθερη και Ενωμένη Ευρώπη.

Βασική του θέση ήταν ότι έπρεπε να δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία κρατών τα οποία θα ήταν τόσο δεμένα μεταξύ τους, ώστε δεν θα μπορούσαν να στραφούν ξανά το ένα εναντίον του άλλου.

Η πρότασή του για ευρωπαϊκή ομοσπονδία ήταν η απάντηση στον καταστροφικό εθνικισμό και αποδείχθηκε, σε μεγάλο βαθμό, προφητική.

Ο Σπινέλι παντρεύτηκε το 1945 τη Γερμανοεβραία αντιφασίστρια Ούρσουλα Χίρσμαν, με την οποία απέκτησε τρεις κόρες. Η Χίρσμαν ήταν παντρεμένη, σε προηγούμενο γάμο, με τον Ιταλό αντιφασίστα Ευγένιο Κολόρνι, ο οποίος σκοτώθηκε από τους ναζί στη Ρώμη το 1944. Είχε αποκτήσει μαζί του τρεις κόρες, τις οποίες υιοθέτησε ο Σπινέλι.

Το 1943 ο Σπινέλι προχώρησε στην ίδρυση του Κινήματος Ευρωπαίων Φεντεραλιστών, σε συνθήκες παρανομίας, στο Μιλάνο.

Την περίοδο 1970-1976 ο Σπινέλι ήταν επίτροπος της ΕΟΚ για θέματα βιομηχανικής πολιτικής, ενώ από το 1979 μέχρι τον θάνατό του, το 1986, ήταν μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Τον Φεβρουάριο του 1984 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθέτησε με ψήφους 237 υπέρ, 31 κατά και 43 αποχές την έκθεση Σπινέλι για Σχέδιο Ιδρυτικής Συνθήκης της Ε.Ε.

Στις κινήσεις του ο Σπινέλι είχε την πολιτική υποστήριξη του σοσιαλιστή προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν. Αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε «μεγάλη πορεία μέσα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς» συνέβαλε στη μελλοντική μετατροπή της ΕΟΚ σε Ε.Ε., παρά το γεγονός ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ψαλίδισε τις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της έκθεσης Σπινέλι.

Η Ιταλία –με πρωταγωνιστικό ρόλο στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση–, έχοντας δημιουργήσει μια αντιφασιστική παράδοση την οποία εξέφραζε και ο Σπινέλι και έχοντας αναπτύξει με επιτυχία το φαινόμενο του ευρωκομμουνισμού, κατέληξε να είναι η μεγάλη απούσα από την Ευρωπαϊκή Αριστερά.

Επιρροή στον Νότο

Παρά την ουσιαστική εξαφάνισή της στην Ιταλία και τον περιορισμό των δυνάμεών της στη Γαλλία, η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει ισχυρή παρουσία σε Κύπρο και Ελλάδα και συμμετέχει άμεσα ή έμμεσα στις κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.

Στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ εξέλεξε έξι ευρωβουλευτές, όσους είχε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την περίοδο 2014-2019. Η σημερινή ευρωβουλευτική του ομάδα έχει μεγαλύτερη συνοχή από την προηγούμενη, η οποία περιορίστηκε σταδιακά σε τρεις ευρωβουλευτές, εφόσον η Σακοράφα προσχώρησε στο ΜέΡΑ25, ο Χρυσόγονος εντάχθηκε στην ομάδα των ανεξάρτητων ευρωβουλευτών και ο Χουντής δεν ακολούθησε τη στροφή των 180 μοιρών το 2015 και προσχώρησε στη Λαϊκή Ενότητα. Ισχυρό είναι και το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού (ΑΚΕΛ) στην Κύπρο, το οποίο έχει δύο έδρες στην Ευρωβουλή επί συνόλου έξι που αναλογούν στην Κύπρο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΑΚΕΛ έχουν ασκήσει εξουσία και είναι κόμματα αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΚΚΕ αποχώρησε από την πολιτική ομάδα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, θεωρώντας ότι έχει μετακινηθεί προς τα δεξιά και για να αποφύγει τη συγκατοίκηση με τον ενισχυμένο ΣΥΡΙΖΑ. Οι δύο ευρωβουλευτές του ΚΚΕ έχουν ενταχθεί στην ομάδα των ανεξάρτητων, αλλά στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κάθονται σε απόσταση από αυτήν, γιατί τα περισσότερα μέλη τους ανήκουν στη σκληρή ή την άκρα Δεξιά.

Η ισπανική Αριστερά εκπροσωπείται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από τρεις βουλευτές των Podemos, δύο της Ενωμένης Αριστεράς και έναν από τη Χώρα των Βάσκων. Συνολικά η ισπανική Αριστερά έχει έξι έδρες στην Ευρωβουλή επί συνόλου 59 που αναλογούν στην Ισπανία. Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές Podemos και Ενωμένη Αριστερά μαζί είδαν τις δυνάμεις τους να υποχωρούν στο 11%. Παρ’ όλα αυτά, οι πολιτικά κυρίαρχοι Σοσιαλιστές χρειάζονται τη συνεργασία Podemos, Ενωμένης Αριστεράς για να εξασφαλίσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Έτσι, η ισπανική Αριστερά, αν και εκλογικά αποδυναμωμένη, συμμετέχει σε κυβέρνηση συνασπισμού με πρωθυπουργό τον ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Πέδρο Σάντσεθ.

Η πορτογαλική Αριστερά εκπροσωπείται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με δύο ευρωβουλευτές του Αριστερού Μπλόκου και δύο του πορτογαλικού Κ.Κ., επί συνόλου 21 που αναλογούν στην Πορτογαλία. Το Μπλόκο και το Κ.Κ. δεν συμμετέχουν στη σοσιαλιστική κυβέρνηση, αλλά τη στηρίζουν κοινοβουλευτικά, με αντάλλαγμα την υιοθέτηση πολλών προτάσεών τους για την οικονομική και κοινωνική πολιτική.

Η Αριστερά του Βελγίου εκπροσωπείται από έναν ευρωβουλευτή του Εργατικού Κόμματος του Βελγίου, της Δανίας από έναν ευρωβουλευτή της ΚοκκινοΠράσινης Συμμαχίας. Τέλος, έναν ευρωβουλευτή έχει η Αριστερή Συμμαχία της Φινλανδίας και άλλον έναν το Αριστερό Κόμμα της Σουηδίας.

Συνοψίζοντας την εικόνα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, μπορούμε να πούμε ότι έχει περιορισμένες δυνάμεις στη Γερμανία και στη Γαλλία, εξαφανίστηκε στην Ιταλία και περιθωριοποιήθηκε στα περισσότερα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Εξαίρεση στον κανόνα της αποδυνάμωσης αποτελούν ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το ΑΚΕΛ στην Κύπρο, ενώ, παρά τις περιορισμένες δυνάμεις της, η Αριστερά βρήκε τρόπο να συμμετέχει στην κυβέρνηση της Ισπανίας με τους Σοσιαλιστές και να στηρίζει έναντι πολιτικών ανταλλαγμάτων τη σοσιαλιστική κυβέρνηση της Πορτογαλίας.

Από τον δογματισμό στην ευελιξία

Μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής μνημονιακής προσαρμογής τα περισσότερα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς υιοθέτησαν δογματικές, αντιευρωπαϊκές θέσεις.

Θυμάμαι τους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να επιτίθενται την περίοδο 2014-2019 στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην «Ευρώπη της λιτότητας, στην Ευρώπη των τραπεζιτών και στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη».

Οι βίαιες πολιτικές επιθέσεις τους είχαν χαρακτηριστικά ευρωσκεπτικισμού, ακόμη και αντιευρωπαϊσμού, και βοήθησαν στην ανάπτυξη των δυνάμεων της σκληρής και της άκρας Δεξιάς, που χρησιμοποιούσε την ίδια επιχειρηματολογία με μεγαλύτερη πειθώ και αποτελεσματικότητα.

Όπως το γαλλικό Κ.Κ. μετατράπηκε τις προηγούμενες δεκαετίες σε αιμοδότη του Εθνικού Μετώπου του πατέρα και της κόρης Λεπέν, έτσι και η Ευρωπαϊκή Αριστερά με τον δογματισμό και τον αρνητισμό της έπαιξε, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το παιχνίδι της σκληρής και της άκρας Δεξιάς.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά πώς η Λεπέν ενθάρρυνε τους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων κομμάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην κριτική τους σε βάρος της Ε.Ε. και πώς κατήγγειλε, με όρους Μελανσόν, τη στροφή 180 μοιρών που πραγματοποίησε η κυβέρνηση Τσίπρα το 2015.

Ένα άλλο λάθος στρατηγικής σημασίας που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ –υποστηριζόμενος από τα περισσότερα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς– ήταν η έλλειψη σοβαρής αντίδρασης στις προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές που οργάνωσε ο Ερντογάν το 2015-2016. Το πέρασμα ενός εκατομμυρίου προσφύγων και μεταναστών από την Τουρκία σε Αυστρία, Γερμανία και Σουηδία μέσω Ελλάδας προκάλεσε μεγάλη κοινωνική αναταραχή και εντυπωσιακή ενίσχυση των δυνάμεων της ευρωπαϊκής σκληρής και άκρας Δεξιάς.

Η απόφαση του πρωθυπουργού Τσίπρα και των συνεργατών του να μην προστατεύσουν τα ελληνικά-ευρωπαϊκά σύνορα και να μην περιορίσουν, στο μέτρο του δυνατού, τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές ενίσχυσε και την πολιτική δυναμική υπέρ του Brexit. Οι υποστηρικτές της αποχώρησης του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε. –με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Φάρατζ– πρόβαλαν με αφίσες την εικόνα μιας Ε.Ε. που είχε πλημμυρίσει από πρόσφυγες και μετανάστες και είχε μετατραπεί σε απειλή για την κοινωνική συνοχή και κοινωνική ηρεμία του Ηνωμένου Βασιλείου.

Στις αρκετά περιορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επικράτησε τελικά η τάση των φιλοευρωπαίων έναντι των ευρωσκεπτικιστών και των αντιευρωπαίων. Οι κυβερνητικές ευθύνες που είχε την περίοδο 2015-2019 ο ΣΥΡΙΖΑ και η συμμετοχή των Podemos σε κυβερνητικό σχηματισμό με σοσιαλιστή πρωθυπουργό επέβαλαν κάποιου είδους ρεαλισμό. Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Αριστερά δέχτηκε στις ευρωεκλογές του 2019 μεγάλο πλήγμα από τους Πράσινους, οι οποίοι ενίσχυσαν τη θέση τους σε βάρος της, δίνοντας προτεραιότητα σε «περισσότερη Ευρώπη», προκειμένου να αντιμετωπιστούν από κοινού τα μεγάλα προβλήματα.

Το «καπέλωμα» της Αριστεράς από τις δυνάμεις της σκληρής και της άκρας Δεξιάς την περίοδο 2014-2017, οι κυβερνητικές ευθύνες που ανέλαβαν ΣΥΡΙΖΑ και Podemos και η πολιτική πίεση από την πλευρά των Πρασίνων οδήγησαν, μέσω των ευρωεκλογών του 2019, σε μια λιγότερο ισχυρή αλλά περισσότερο ευέλικτη πολιτικά Ευρωπαϊκή Αριστερά.

Χρησιμοποιεί τις περιορισμένες δυνάμεις της για τη δημιουργία μετώπου –κυρίως με τους αριστερόστροφους Σοσιαλιστές και τους Πράσινους– για την προώθηση της πολιτικής της. Οι τακτικοί ελιγμοί της Ευρωπαϊκής Αριστεράς διευκολύνονται σε πολλές περιπτώσεις από τον ανταγωνισμό της Κεντροδεξιάς και των Φιλελευθέρων με τους Σοσιαλιστές και τους Πράσινους.

Επιπλέον, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τοποθετείται στα περισσότερα θέματα στα αριστερά των περισσότερων εθνικών Κοινοβουλίων και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, επειδή δεν έχει την πολιτική ισχύ των εθνικών Κοινοβουλίων, ούτε την ίδια άμεση ευθύνη έναντι των φορολογούμενων πολιτών που έχουν τα εθνικά Κοινοβούλια –πολύ περισσότερο οι κυβερνήσεις–, έχει την πολυτέλεια να υιοθετεί θέσεις που δεν πρόκειται να μεταφραστούν σε κυβερνητική πολιτική στα κράτη-μέλη.

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, οι οποίοι ειδικεύονται σε προωθημένες παρεμβάσεις για περισσότερη Ευρώπη, περισσότερους ίδιους πόρους, μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή. Ωραία όλα αυτά, αλλά δεν έχουν μεγάλη σχέση με την πολιτική που εφαρμόζει ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Σολτς, ή εφάρμοζε ο Εργατικός υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας και πρόεδρος του Eurogroup κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης, Ντάισελμπλουμ.