Κι όμως ο Ιγκλέσιας έφυγε μετά από νίκη
Χθες Τετάρτη, το πρωι, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχαν κατακλύσει αισθήματα χαράς και ικανοποίησης διότι ο Πάμπλο Ιγκλεσιας, ο επικεφαλής του ισπανικού κόμματος των Podemos, ανακοίνωσε ότι παραιτείται κι εγκαταλείπει την πολιτική, διότι το κόμμα του είχε υποστεί μια συντριπτική ηττα στις περιφερειακές εκλογές της Μαδρίτης.
Όμως, υπήρχε μια λεπτή διαχωριστική γραμμή. Ο Ιγκλέσιας αποχώρησε αφού ο
ο ίδιος είχε παραιτηθεί από αντιπρόεδρος της κυβέρνησης για να είναι υποψήφιος περιφερειάρχης στις εκλογές, στις οποίες αύξησε το ποσοστό του κόμματος του κατά περίπου 30% και τις έδρες στο περιφερειακό συμβουλιο από επτά στις δέκα.
Ήταν πραγματικά μια εξαιρετική έξοδος για τον Ιγκλέσιας. Η καλύτερη που θα μπορούσε να έχει κάποιος που αισθάνεται, όπως είπε ο ίδιος, αισθάνεται «σαν αποδιοπομπαίος τράγος που κινητοποιεί τα πιο σκοτεινά, τα πιο αντιδημοκρατικά συναισθήματα».
Ο Ιγκλέσιας έφυγε νικητής.
Προς τι λοιπόν οι πανηγυρισμοί για την ταπείνωση του; Κατά πάσα πιθανότητα ήταν η προβολή της επιθυμίας να συμβεί κάτι ανάλογο στην ελληνική εκδοχή του, δηλαδή στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα.
Είναι αλήθεια ότι έχουν πολλά κοινά οι δυο τους. Μια παρόμοια οπτική στην πολιτική και στη ζωή. Και μια σύμπτωση που ο κ Τσίπρας δεν αναγνωρίζει στο τι κινητοποιεί η παρουσία του.
Θα είναι λυτρωτικό για τον ίδιο να το κατανοήσει.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του όμως είναι ότι δεν δείχνει πιθανό να έχει την ευκαιρία να έχει τη δυνατότητα διαφυγής του Ιγκλέσιας.
Τη δυνατότητα να φύγει ως νικητής. Εστω και με μικρή νίκη.
