Ελλάδα-Κύπρος-Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει - Free Sunday
Ελλάδα-Κύπρος-Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει

Ελλάδα-Κύπρος-Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει

Μια στροφή στη στάση της  ελληνικής κοινής γνώμης σε πιο φιλικές αποχρώσεις απέναντι στο Ισραήλ παρατηρείται τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τη σύρραξη ανάμεσα στο Ισραήλ και την Χαμάς.

Είναι μια στάση που έχει ενδιαφέρον λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ελλάδα ήταν μια παραδοσιακά φιλοαραβικη χωρα. Τόσο παραδοσιακά που το 1947 στον ΟΗΕ, δεν είχε ψηφίσει την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και γαλούχησε γενιές με το σύνθημα "Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει".

Μετά την απόφαση της ΓΣ του ΟΗΕ, χρειαστηκε δυο χρόνια να αναγνωρίσει de facto την ίδρυση του Ισραήλ, πράγμα που έκανε το 1949 ενώ ο εμφύλιος στην Ελλάδα όδευε στο τέλος του με ήττα των κομμουνιστών. 

Στη συνέχεια χρειάστηκε άλλα 40 χρόνια για τη de jure αναγνώριση, του Ισραήλ που έγινε μόλις το 1990 από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κατά σύμπτωση όταν κατέρρεε η σοβιετική αυτοκρατορία κι αφού στο μεταξύ για δεκαετίες η Αθήνα είχε γίνει το καφενείο όπου οι αραβικές μυστικές υπηρεσίες, έκαναν ευχάριστα διαλείμματα στα υπηρεσιακά τους καθήκοντα. 

 

Δηλαδή και στις δύο περιπτώσεις, τα πολιτικά ανοίγματα προς το Ισραήλ δηλαδή, συνέπεσαν με την υποχώρηση της πολιτικής επιρροής της αριστεράς στο εσωτερικό της χώρας και της σοβιετικής επιρροής στην ελληνική αριστερά.

Διότι οι σοβιετικοί  ήθελαν να εξασφαλίσουν οτι "Αμερικάνος δεν θα μείνει".

Και συγχρόνως δρούσαν σε μια πολιτική συμπτωση με όσους φοβόντουσαν τα "φαντάσματα" που θα ξυπνούσαν από την αναμοχλευση όσων έγιναν σε πολλές ελληνικές πόλεις, όπου οι εβραϊκές κοινότητες εξολοθρεύτηκαν από τους Ναζι στην περίοδο της κατοχής.

Το μνημείο του ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη έγινε το 1996, εγκαινιάστηκε από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και επί μήνες είχε διαρκή αστυνομική φύλαξη.

 

Η διεύρυνση δε της ελληνοισραηλινης συνεργασίας ήλθε όταν στα μέσα της δεκαετίας του 2010, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έψαχνε απεγνωσμένα για διεθνή ερείσματα που θα μπορούσαν να εξισορροπήσουν την πλήρη υποταγή στα μνημόνια και την ΕΕ. Τότε, επίσης σε μια φαση πολιτικής υποχώρησης για την αριστερα, με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ, ο κ Τσίπρας, διαπρύσιος μέχρι τοτε κήρυκας της ελληνοαραβικης συμπόρευσης, ανακάλυψε το Ισραήλ και τη συνεργασία μαζί του.

 

Ουσιαστικά σήμερα, η ελληνική  επιφυλακτικότητα απέναντι στην Χαμάς είναι η επιφυλακτικότητα που άφησε πίσω της, μια πολιτική που ενοχοποιούσε οτιδήποτε δεν ήταν απολύτως φιλοαραβικό.

Και μάλιστα σε στρεβλωτικες βάσεις, όπως αυτές που ο Δημήτρης Κουφοντινας περιέγραφε στο βιβλίο του για τη γεωπολιτική της 17Ν, σύμφωνα με την οποία "το σύστημα Ελλάδα- Κύπρος- Τουρκία αποτελεί το βασικό στήριγμα του Ισραήλ, το κύριο προγεφύρωμα των ΗΠΑ στην περιοχή".

 

Προφανώς η "συμμαχία των καλών και αδικημένων", δηλαδή η συμπόρευση Ελλήνων και Αράβων κατά της σταυροφορικης δύσης που θα διασφαλίζει ότι  "Αμερικανός δεν μείνει", χρειάστηκε πολλά χρόνια για να αμφισβητηθεί και δεν είναι ακόμη βέβαιο ότι έχει γίνει σαφες ότι αλλά συμφέροντα εξυπηρετούσε. 

Αλλά την πήρε μαζί της η κατάρρευση του αφηγήματος της αριστεράς, για την ανάλυση του κόσμου.

Όμως η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να κόψει τους δεσμούς της με τους Άραβες. 

Άλλωστε ούτε το Ισραήλ τους κόβει…

Παλαιστίνιοι δεν είναι μόνο η Χαμάς