Τα βασικά του βίου μας

Υπάρχει μια κατηγορία ανδρών που αφού διασταυρωθεί με μια γυναίκα στο δρόμο, γυρνά, ως και επιδεικτικά, το κεφάλι για να δει και την πίσω όψη. Υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι σε ανάλογη περίπτωση θα προτρέψουν το διπλανό τους φωναχτά να "δει". Δικαιολογούν οι καιροί μας τέτοια "πείνα" για θεάματα; Ο δρόμος είναι γεμάτος με "θεάματα", το δε διαδίκτυο μας παρέχει σε αφθονία όσα ο δρόμος δεν αποκαλύπτει. Τι είναι αυτό που εκτοξεύει την πείνα για "θεάματα" και θεάματα που βρίσκονται γύρω μας σε αφθονία;

Μια δύσκολη απάντηση, είναι η ίδια η αφθονία. Τα θεάματα δημιουργούν μια αίσθηση ευκολίας και ενστικτωδώς μια "δίψα", αλλά η πραγματικότητα λέει ότι τα "θεάματα" είναι άνθρωποι, τους οποίους πρέπει να συναναστραφείς ουσιαστικά και αφού κερδίσεις το σεβασμό τους να προχωρήσεις σε πολύ πιο ιδιωτικές στιγμές. Οι καιροί όμως δεν ευνοούν. Πλέον και οι άνδρες έχουν προσχωρήσει σε μεγάλο βαθμό στη λογική του θεάματος και επιδεικνύουν εξωτερικά χαρακτηριστικά, μόδες και κορμιά. Αμφότερα τα φύλλα, παρασύρονται και προβάλουν πρώτο εκείνο το χαρακτηριστικό, τη σεξουαλικότητα, που θα έπρεπε να έχουν κρατήσει τελευταίο για την όποια σχέση θέλουν να δημιουργήσουν. Έχουμε παρανοήσει. Απελευθέρωση δεν σημαίνει λάθος μηνύματα προς τους άλλους.

Ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες και ο κώδικας ατομικής συμπεριφοράς έχει τεράστια σημασία για τον τρόπο με τον οποίο ενσωματωνόμαστε στο σύνολο και για το τι θέλουμε να επιδείξουμε στους τρίτους για να αισθανθούμε αποδεκτοί. Με μια πιο ωμή διατύπωση, αν αρσενικοί και θηλυκοί, επιλέγουμε να επιδεικνύουμε κορμιά, μόδα και σεξουαλικότητα, θεωρούμε αναπόφευκτα ότι αυτό είναι το δυνατό μας σημείο όχι μόνο για να γίνουμε αποδεκτοί, αλλά και για να επιβληθούμε σε ένα κοινωνικό κύκλο. Και έτσι αδικούμε τον εαυτό μας. Ο κάθε άνθρωπος έχει και μπορεί να επιδείξει ευγένεια, συντροφικότητα, μόρφωση, αλληλεγγύη και χίλια δυο χαρακτηριστικά που θα του επιτρέψουν να αλληλεπιδράσει ουσιαστικά με τους υπόλοιπους και να γίνει αποδεκτός. Τα "κορμιά" είναι ο εύκολος, αλλά αδιέξοδος, δρόμος. Η ζωή δεν είναι βιτρίνα και η σεξουαλικότητα, η μόδα και το φαίνεσθαι δεν αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα. Δεν υπάρχει λογική εξήγηση για τα μπότοξ των εικοσάχρονων κοριτσιών και τις αποτριχώσεις των αγοριών. Μόνο η αφελής επιθυμία να αρνηθούν τη φύση τους, πράγμα που όμως δεν είναι εφικτό. Στην πραγματικότητα είναι άρνηση του εαυτού τους.

Αυτή η ευκολία με την οποία βάλαμε μπροστά τα οπίσθιά μας για να "αρέσουμε", έριξε πολύ πίσω τα ζητήματα παιδείας και κοινωνικής συμπεριφοράς και δημιούργησε γενιές συμπλεγματικών και ατελών ανθρώπων. Τις τελευταίες δεκαετίες διαμορφώσαμε και μια αντίληψη η οποία υποδεικνύει ότι η ζωή είναι ή θα έπρεπε να είναι ένα ατελείωτο πανηγύρι, με κύριο σκοπό τον ευδαιμονισμό. Αγοράζουμε στα τέκνα μας αυτοκίνητο επειδή πέρασαν στο πανεπιστήμιο, ξεχνώντας ότι εμείς χρειάστηκε να δουλέψουμε κάποια χρόνια για να πάρουμε ένα μεταχειρισμένο και δεν πάθαμε και τίποτα. Θεωρούμε αυτονόητο ότι μεγαλώνοντας κάποιος θα μας εξασφαλίσει, όχι απλώς δουλειά, αλλά τεράστιο μισθό. Απαιτούμε (ονειρευόμαστε) τριήμερα διακοπών και γλέντι όπου και όποτε θελήσουμε. Καθόλου τυχαία, η πανδημία μας τσάκισε, διότι ουσιαστικά μας έκοψε το (ότι νομίζουμε ως) γλέντι. Αν δεν είχε προηγηθεί η χρεωκοπία, η συλλογική κατάθλιψη μετά την πανδημία θα ήταν ακόμη χειρότερη.

Η γέννηση σηματοδοτεί την έναρξη ενός αγώνα επιβίωσης και αναπαραγωγής για κάθε είδος πάνω στον πλανήτη. Δεν διαφέρουμε οι άνθρωποι σε αυτό. Αυτό συνεπάγεται προσπάθεια, κούραση, στρίμωγμα, κινδύνους και αγωνίες. Η εξέλιξη του πολιτισμού μας δεν τα άλλαξε αυτά και δεν θα τα αλλάξει. Η κοινωνικοποίηση και η συντροφικότητα βέβαια, μπορεί να τα διευκολύνει, αλλά δεν θα τα κάνει γλέντι. θα παραμείνουν δύσκολα και συχνά σκληρά.

Οι παλιότερες κοινωνίες επιβίωναν μέσα από αυστηρή ιεραρχία, είτε ενδοοικογενειακή, είτε κοινωνική. Η εξέλιξη έφερε άρση αποκλεισμών, ισότητα, κινητικότητα και ευκαιρίες σε όλους. Δεν απέκλεισε την ανάγκη επιβίωσης. Άλλαξε όμως τον βασικό όρο: τον / την σύντροφο στην επιβίωση και την αναπαραγωγή πρέπει κανείς να το βρει μόνος τους και δεν τον επιβάλει ο περίγυρος με προξενιά και ταξικούς ή εθνικούς αποκλεισμούς. Αν το κριτήριο επιλογής είναι το "θέαμα" , όταν έρθει η ώρα να πλυθούν τα πιάτα ή να ξημερωθεί κανείς με το μωρό, θα προκύψει έκρηξη. Και ναι, σεξ κάνουμε πρώτα για να προσφέρουμε και ύστερα για να πάρουμε.

Αν διαλέξει κανείς σύντροφο με κριτήρια (απόλαυσης) θεάματος, τότε είναι βέβαιο ότι θα ζηλεύει μετά, διότι πρώτος αυτός ανήγαγε το θέαμα σε ουσιώδες κριτήριο και θα φοβάται τον ανταγωνισμό. Το ίδιο θα υποστεί και αυτός ή αυτή που θα επιτρέψει να επιλεγεί με κριτήρια θεάματος. Η σεξουαλικότητα, παραμένει ιδιωτική λειτουργία και η αναγωγή της σε δημόσιο θέαμα και κριτήριο επιλογής, απλά φέρνει καταστροφικές συνέπειες. Το ίδιο συμβαίνει και με τις μόδες, τα lifestyle, τις ψεύτικες βιτρίνες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, απλά εκεί οι ζήλιες, είναι συνήθως, μικρότερες ή εκτονώνονται ευκολότερα με ένα διαζύγιο. Όχι χωρίς συνέπειες βέβαια.

Κάποια στιγμή πρέπει να αναθεωρήσουμε και να αποφασίσουμε ότι ο σεβασμός του ανθρώπου, η κατανόηση ότι έχει ανάγκες και προβλήματα όπως και εμείς, η διάθεση συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης, αποτελούν τα θεμελιώδη για τη σύναψη των σχέσεών μας και κυρίως για την επιλογή συζύγου ή συντρόφου. Αυτά είναι που θα επιτρέψουν τη σχέση να ανταποκριθεί στις ανάγκες επιβίωσης και αναπαραγωγής, κοινώς να αντιμετωπίσει και τις δυσκολίες της ζωής και τους "ανταγωνισμούς".

Ο σεβασμός του ενός φύλλου προς το άλλο προϋποθέτει ότι αξιοποίησε κανείς τα (λίγα ή πολλά) γράμματα που έμαθε, ότι σέβεται πρώτα από όλα τον ίδιο του τον εαυτό και ότι αισθάνεται ικανοποιημένος επειδή ο άλλος / άλλη βρίσκεται δίπλα του με ελεύθερη βούληση. Το να κρατήσεις κάποιον δίπλα σου με καταναγκασμό και φυσική ή ψυχολογική βία, αποτελεί την πλήρη απόδειξη ανυπαρξίας προσωπικής αξίας και αυτοεκτίμησης. Είναι προσωπική ανεπάρκεια και απελπισμένη προσπάθεια να πάρει κανείς αξία από το σύντροφό του. Αξία που θα ήταν πολλή μεγαλύτερη και πολύ πιο ουσιαστική αν είχε επιδείξει σεβασμό και είχε κερδίσει την συντροφικότητα, προσφέροντας.

Σε αυτόν το "πόλεμο" δεν υπάρχει αμέτοχος και αθώος. Αμφότερα τα φύλλα φέρουν τις ευθύνες τους. Άλλωστε οι γενιές του θεάματος και της καλοπέρασης πολλαπλασιάστηκαν και τα στρεβλά μοντέλα αναπαράγονται πλέον ως "παράδοση". Μέχρι που άρχισαν να σαπίζουν φανερά.

Το πρόβλημά μας δεν είναι αν οι "γυναικοκτονίες" πρέπει να διακρίνονται από τις ανθρωποκτονίες. Το ουσιαστικό μας πρόβλημα είναι να ντυθούμε, να προσανατολιστούμε στην επιβίωσή μας, να μάθουμε γράμματα και να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο. Να διαμορφώσουμε χαρακτήρα.