Τα θρανία ως γέφυρα - Free Sunday
Τα θρανία ως γέφυρα

Τα θρανία ως γέφυρα

Η κακοκαιρία «Μπάλλος» είχε ως αποτέλεσμα να πέσει στην Αττική μέσα σε δύο ημέρες το ένα τρίτο του νερού που πέφτει κατά μέσο όρο σε ολόκληρο χρόνο. Το φαινόμενο δεν ήταν ακραίο, αλλά δεν ήταν και αμελητέο. Ακραίο, κατά κανόνα, είναι το φαινόμενο που δεν δίνει χρόνο αντίδρασης. Ωστόσο, δεν γεμίζει το κανάλι του Κηφισού κάθε ημέρα.

Από την πρώτη στιγμή διακινήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια φωτογραφία που έδειχνε μαθητές να περπατούν πάνω σε θρανία για να διασχίσουν την πλημυρισμένη αυλή του σχολείου. Το σύνολο των φωτογραφιών που αφορούσαν στο συγκεκριμένο περιστατικό έδειχνε ότι επρόκειτο για μερικά εκατοστά νερού και πως ουδείς κινδύνευε να πνιγεί, απλώς η όλη πατέντα έγινε για να μη βραχούν τα πόδια των μαθητών. Τούτο δεν εμπόδισε αρκετούς να κατακρίνουν τα χάλια του κράτους μας, την ανοργανωσιά και μερικούς, πιο θρασείς, να μιλήσουν για κίνδυνο πνιγμού, κομματικοποιώντας άγρια την κατάσταση και χαϊδεύοντας άχρηστα αυτιά.

Η κακοκαιρία και το φαινόμενο των έντονων βροχοπτώσεων είχε προαναγγελθεί με έμφαση από τους μετεωρολόγους, οι οποίοι συνήθως είναι ακριβείς στις προγνώσεις τους. Παρ’ όλα αυτά, οι μαθητές πήγαν στο σχολείο τους, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, με τα συνηθισμένα φθινοπωρινά ή αθλητικά παπούτσια και τα επίσης συνηθισμένα φούτερ και μπλουζάκια, όπως ακριβώς δεν έπρεπε! Ουδείς στις φωτογραφίες τουλάχιστον φορούσε μπότες ή έστω αδιάβροχο!

Με αυτή την περιβολή δεν χρειαζόταν να είναι το φαινόμενο ακραίο ή έστω έντονο για να υπάρξει πρόβλημα. Ακόμη και μια απλή δυνατή βροχή δεν θα τους επέτρεπε να κινηθούν σε ανοιχτό χώρο και, αν το αποφάσιζαν, θα γινόταν μούσκεμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αναρωτιέται κανείς, ποια ακριβώς είναι η συμβολή των γονέων στη συγκεκριμένη συμπεριφορά ή αν ακόμη οι ίδιοι οι γονείς είναι σε θέση να εκτιμήσουν ανάλογες καταστάσεις, να δράσουν ανάλογα και να κατευθύνουν τα παιδιά τους.

Γεννημένοι, όλοι μας, σε τεχνητά περιβάλλοντα, έχουμε χάσει έως και το βασικό ένστικτο της ικανότητας της επιβίωσης. Μοιραία, ζητούμε από κάποιο κράτος να μας κρατήσει την ομπρέλα για να μη βραχούμε. Όποιος πάει τον Αύγουστο στη θάλασσα με μπότες και παλτό, είναι, προφανώς παλαβός. Το ίδιο και όποιος κυκλοφορεί στα χιόνια με μαγιό. Αυτός που βγαίνει στη βροχή με φούτερ και πάνινα παπούτσια τι ακριβώς είναι; Η λογική απάντηση είναι ανεκπαίδευτος. Ανεκπαίδευτος στην πραγματική ζωή (και όχι στα κοινωνικά δίκτυα) σημαίνει άνθρωπος που θα βρει μπροστά του δυσκολίες που θα φαντάζουν ανυπέρβλητες, χωρίς πραγματικά να είναι. Θα υστερεί, χωρίς λόγο. Ακόμη χειρότερα, θα είναι και παράλογος, αφού περιμένει από το όποιο κράτος να φροντίσει να μη βραχεί. Αυτά τα δύο πάνε μαζί τελικά.

Με αυτήν ως ατομική συμπεριφορά, δεν έχει κανένα νόημα να αναζητήσουμε το πώς τα ποτάμια και τα ρέματα της Αττικής (και σχεδόν όλων των πόλεων της Ελλάδας) κατέληξαν οικόπεδα, όπου χτίστηκαν κτίρια με νόμιμη άδεια. Διακρινόμαστε για τη ροπή μας προς την ευκολία, τον εύκολο πλουτισμό και το ρουσφέτι, ελπίζοντας αφελώς ότι ο βιασμός της κοινής λογικής δεν θα πληρωθεί σε αυτή τη ζωή. Το ότι το κακό μάς βρίσκει όλο και συχνότερα, μονότονα επαναλαμβανόμενο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, δεν σημαίνει ότι φταίει, γενικώς και αορίστως, το κράτος επειδή δεν αντιμετώπισε, κάθε φορά, το συγκεκριμένο συμβάν. Σημαίνει ότι έχουμε βιάσει τη φύση και τη λογική στο παρελθόν τόσο πολύ, που κανένα κράτος δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις συνέπειες σήμερα. Η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Είναι τόσο πολλά το τσιμέντο και η άσφαλτος που ρίξαμε γύρω μας και τόσα πολλά τα εμπόδια στη φυσική ροή του νερού, που δεν υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε τις ζημιές.

Να θυμηθούμε ότι τα σχέδια πόλεων τα εισηγούνται οι δήμοι, αφού προηγηθεί ενημέρωση των δημοτών, τα εγκρίνουν οι νομαρχίες, τα δημοσιεύει στο ΦΕΚ η κυβέρνηση. Εφόσον λοιπόν, επί δεκαετίες, έχουν οικοπεδοποιηθεί τα ρέματα, οι χείμαρροι, τα βουνά και τα λαγκάδια, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει αναμάρτητος. Αναμάρτητος δεν είναι ο πολίτης που δεν αντέδρασε όταν σχεδιάζονταν οικόπεδα σε ρέμα, ούτε ο πολίτης που αγόρασε σπίτι σε κοίτη ποταμού, ούτε φυσικά οι εκάστοτε αρμόδιοι, αιρετοί και μη, οι οποίοι επέλεξαν εύκολες λύσεις οι οποίες έφερναν «πλούτο» στους πολίτες.

Το κράτος είμαστε όλοι εμείς και όλοι εμείς, με την όποια ιδιότητα είχαμε κάθε φορά, συνεργήσαμε στο έγκλημα. Πλημμύρες θα αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα και θα τις αντιμετωπίζαμε και αν δεν υπήρχε η κλιματική αλλαγή ή η κλιματική κρίση, όπως θέλει ας την ορίσει κανείς Πρέπει να αποφασίσουμε να αντιστρέψουμε. Κι επειδή τούτο δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, το απλούστερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να πετάξει τις πλάκες από τις αυλές και τα πεζοδρόμια και να επαναφέρει το χώμα σε σημαντικό αριθμό αστικών επιφανειών. Το νερό χρειάζεται δρόμο για να φύγει, χώμα να το απορροφήσει και κανένα δεντράκι για να συγκρατήσει το χώμα που θα απορροφήσει στη συνέχεια το νερό. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το κάνει κανείς, ούτε πολίτες στον ιδιωτικό χώρο, ούτε δήμαρχοι στον δημόσιο. Θεωρούμε την ανωμαλία κανονικότητα και χρειάζεται να αλλάξουν γενιές για να αλλάξουμε μυαλά.

Τα δεδομένα τα έχουμε, τις συνέπειες τις υφιστάμεθα, συμπεριφορά δεν αλλάζουμε. Εξακολουθούμε να απαιτούμε από κάποιον άλλον να πληρώσει και να μας λύσει το πρόβλημα, αρκεί εμείς να μην αναλάβουμε οποιοδήποτε κόστος. Κάπως έτσι αντιδρούμε σε όλα. Ζητούμε από το κράτος να φροντίσει να μην πεθαίνουμε, αλλά εμείς αρνούμαστε να λάβουμε μέτρα ατομικής προστασίας για την πανδημία. Ζητούμε από το κράτος να πολεμήσει σκληρά στην οριογραμμή, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλουμε να αυξηθεί η θητεία. Ζητούμε συντάξεις, μισθούς, επιδόματα και ταυτόχρονα μείωση της φορολογίας και καθόλου αύξηση ή ένταση της εργασίας.

Η επιβίωση είναι βασικό ένστικτο. Ουδείς πρόκοψε έχοντάς το χαμένο, πολύ περισσότερο διακηρύσσοντας ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να το διατηρήσει χαμένο. Χωρίς υπεύθυνους και ικανούς πολίτες δεν υπάρχει κράτος, ούτε θα υπάρξει ποτέ. Ας θυμόμαστε ότι το κράτος το εκπροσωπούν αυτοί τους οποίους εμείς επιλέγουμε, οι οποίοι σπανίως είναι διαφορετικοί από εμάς.