Παρακμή - Free Sunday
Παρακμή
12 Αυγουστου 2021_Πορεία οπαδών του ΠΑΟΚ εναντίον του υποχρεωτικού εμβολιασμού για εισοδο στα γηπεδα EUROKINISSI

Παρακμή

Πριν από έναν μήνα μόλις, κι ας μην το θυμάται κανείς πια, συγκλονίστηκε (λέμε τώρα) η χώρα από τα επεισόδια στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, στη δυτική Θεσσαλονίκη. Ο συγκλονισμός διήρκεσε μία εβδομάδα, όπως όλα σχεδόν τα θέματα της επικαιρότητας που συγκλονίζουν την κοινή γνώμη και μετά ξεχάστηκε. Ορθόδοξοι κομμουνιστές αρχικά και ακροδεξιές ομάδες αποφάσισαν να κάνουν επίδειξη ισχύος, η μία απέναντι στην άλλη και όλοι μαζί να θυμίσουν στην κοινωνία την ύπαρξή τους, προσπαθώντας να βγουν από το περιθώριο. Φυσικά, στο παιχνίδι μπήκαν και ακροαριστερές ομάδες, απλώς για να μη λείψουν από το πανηγύρι. Σήμερα, όλα αυτά έχουν φυσικά ξεχαστεί. Αν για την υπόλοιπη χώρα το όλο ζήτημα είναι ένα από τα πολλά που εμφανίζονται στην επικαιρότητα και στη συνέχεια σβήνουν σαν πυροτεχνήματα, για τη Θεσσαλονίκη είναι κάτι περισσότερο. Είναι το υπόστρωμα πάνω στο οποίο ζει και (δεν) αναπτύσσεται η πόλη.

Τις μέρες που εξελίσσονταν τα επεισόδια στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, στο Δικαστικό Μέγαρο της Θεσσαλονίκης διεξαγόταν ήδη η δίκη για τα επεισόδια που οδήγησαν στον θάνατο Βούλγαρου οπαδού τον Ιανουάριο του 2020 στο παραλιακό μέτωπο της πόλης. Ο Βούλγαρος, φίλος του Άρη, δέχθηκε επίθεση από οπαδούς του ΠΑΟΚ και στην προσπάθειά του να διαφύγει χτυπήθηκε από αυτοκίνητο. Η δίκη συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ούτε με αυτήν ασχολείται πια κανείς.

Στο πρόσφατο παρελθόν σημειώθηκαν ως και πυροβολισμοί για οπαδικές διαφορές, μέσα στον αστικό ιστό της Θεσσαλονίκης. Επεισόδια και ξυλοδαρμοί μεταξύ οπαδών είναι αν όχι εβδομαδιαίο, σχεδόν μηνιαίο έθιμο στην πόλη. Εδώ και πολλά χρόνια, η οπαδική φυσική βία κυριαρχεί στην πόλη, αλλά ουδείς συγκλονίζεται, όχι απλώς επειδή έχει συνηθίσει, αλλά επειδή την έχει εντάξει στο καθημερινό του πρόγραμμα. Ουδείς στην πόλη απόρησε πραγματικά για το ό,τι συνέβη στη Σταυρούπολη, για τον απλούστατο λόγο ότι τα ίδια συμβαίνουν καθημερινά μεταξύ των οπαδών και ουδείς ενοχλείται.

Εδώ και δεκαετίες οι πάντες στην πόλη χαϊδεύουν «τον υπέροχο λαό» των ομάδων, την ώρα που το υπόστρωμα της βίας συνεχώς διευρύνεται. Η βία αυτή βρίσκει άμεση κάλυψη, έστω και προσχηματική, από τις συνήθεις διαφωνίες των, υποτίθεται, ήσυχων οπαδών, αυτών που απλώς ισχυρίζονται ότι το ποδόσφαιρο διοικείται από κακούργους. Ονομάζοντας κανείς τον πρόεδρο της αντίπαλης ομάδας ως εγκληματία, για να εισπράξει την αντίστοιχη απάντηση από τον αντίπαλο οπαδό, απλώς αναγνωρίζει ότι ο ίδιος ασχολείται με εγκληματικά παιχνίδια. Αν ισχύουν όσα λένε κάθε φορά οι μεν για τους δε, η μόνη λογική αντίδραση θα ήταν η πλήρης απομάκρυνση από τα γήπεδα και τις ομάδες. Βρίζοντας τον αντίπαλο, βρίζει κανείς τον εαυτό του. Πόσοι το αντιλαμβάνονται;

Στο ενδιάμεσο του πρώτου και του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, ένας κάποιος σύνδεσμος φιλάθλων ΠΑΟΚ Κερατσινίου, αν υπάρχει τέτοιο πράμα, εξέδωσε και διακίνησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια εμετική ανακοίνωση εναντίον του Νίκου Ταχιάου, παρεμβαίνοντας ευθέως στις εκλογές. Η ενέργεια αυτή δεν αποδοκιμάστηκε από κανέναν, για ευνόητους, καθόλου κολακευτικούς λόγους. Πολλοί υποθέτουν, όχι εντελώς αβάσιμα, ότι δήμαρχο εξέλεξαν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ.

Στην πόλη της ατελείωτης παραλίας, η εστίαση και τα αναψυκτήρια κατέληξαν να είναι η βαριά βιομηχανία της ή έστω το μεροκάματο για πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Είναι ακόμη και ο τόπος που συχνάζουν ενεργοί και άνεργοι. Οι αποστάσεις δεν είναι απαγορευτικές και η πραγματικότητα της πόλης λέει ότι δεν υπάρχουν στεγανά ανάμεσα στις γειτονιές. Οι πάντες συναντώνται με τους πάντες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στον αλληλοεπηρεασμό. Ως αποτέλεσμα, η κουλτούρα του καφέ και του γηπέδου, έστω και αν είναι άδικο, έχει σε μεγάλο βαθμό καθορίσει τις εξελίξεις τα τελευταία χρόνια. Ας μην ξεχνάμε και τα επεισόδια πυροβολισμών έξω από τα νυχτερινά κέντρα, επεισόδια που σκέπασαν η επέλευση της πανδημίας και το κλείσιμο. Διαμορφώνεται μία πραγματικότητα η οποία απέχει πολύ από ό,τι θα ονομάζαμε ανάπτυξη και πρόοδο.

Στο μεταξύ, τον ρόλο της τοπικής πνευματικής ελίτ απέμεινε να τον παίζει σχεδόν μόνη της η Εκκλησία. Όμως, τα περιθώρια εκεί παραείναι στενά. Αν είσαι καλά διαβασμένος και κοσμοπολίτης, μπορεί να είσαι πιστός και φιλάνθρωπος. Αν όχι, γίνεσαι δεισιδαίμων και μισάνθρωπος. Στη σύγχρονη εποχή, καλά διαβασμένος δεν σημαίνει μόνο ποσότητα και ποιότητα γνώσεων, αλλά και δυνατότητα παρακολούθησης και προσαρμογής στις ραγδαίες τεχνολογικές και πολιτισμικές εξελίξεις.

Πολιτικοί, αυτοδιοικητικοί, τοπικοί σύλλογοι, φορείς, επιμελητήρια περιορίζονται σε μια διαχείριση των πραγμάτων με μεγάλες δόσεις σιωπής, απουσία δυναμικής καθοδήγησης, αρκετή γκρίνια για το «κράτος των Αθηνών» και σίγουρα αποφυγή οποιασδήποτε αντίθεσης με ομάδες, παπάδες και εστίαση. Όταν ουδείς είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί, είναι επόμενο να αφήνει χώρο σε όσους δεν πρέπει. Υποτάσσονται όλοι σε καταστάσεις που δεν αρέσουν, υποτίθεται, σε κανέναν, αλλά βολεύουν πολλούς.

Δύο χρονιές στη σειρά, η πόλη τον Σεπτέμβριο και Οκτώβριο χάιδεψε τις ομάδες, την εστίαση, των συναυλιών περιλαμβανομένων, και την Εκκλησία, με τον εορτασμό του Αγίου Δημητρίου. Την πρώτη χρονιά, η κατάσταση πληρώθηκε με βαρύ τίμημα θανάτων. Τη δεύτερη χρονιά, φέτος, συμβαίνει το ίδιο και θα χειροτερέψει. Ουδείς είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί με τη νοοτροπία της προστασίας των κατεστημένων και των μικροσυμφερόντων, τα οποία, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, σε όχι λίγες περιπτώσεις συνιστούν την ανάγκη για το μεροκάματο. Κι ας πεθαίνει και κανένας. Είναι βέβαιο και είναι ζήτημα βαθιά πολιτισμικό ότι πολλοί δεν ντρέπονται καν γι’ αυτό.

Κατά τα λοιπά, οι εμβολιασμοί παραμένουν χαμηλοί και η πανδημία θερίζει. Περιμένατε κάτι άλλο;