"Να κάνετε ότι κοιμάστε!"

Ο πατέρας μου διηγείται μια ιστορία: Κάποιοι χουντικοί είχαν πάει για κυνήγι στο Όλυμπο και ζήτησαν από ντόπιους ηλικιωμένους τσομπαναραίους να τους συνοδέψουν, επειδή γνώριζαν τα μέρη. Μετά το κυνήγι κάθισαν για φαγητό, οπότε ένας από τους μεγαλύτερους παρατήρησε ότι ένας χουντικός είχε πάνω του πιστόλι. "Τι το θες αυτό", τον ρώτησε. "Μα για προστασία !". "Ε ... άμα έρθει εκείνη η ώρα ...." αντέτεινε ο κτηνοτρόφος, εκφράζοντας σαφή αμφιβολία για την ικανότητα του συνομιλητή του να χρησιμοποιήσει το όπλο. Όταν ήρθε η ώρα, οι χουντικοί έπεσαν χωρίς καν να τραβήξουν τα όπλα. Οι ηλικιωμένοι τσοπάνηδες, προερχόμενοι από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο, ήταν οι ίδιοι βαριά οπλισμένοι. Όλοι είχαν ακόμη τότε πολεμικά πιστόλια και τυφέκια από τον πόλεμο (κρυμμένα βέβαια καλά και επί χούντας και πριν και μετά) τα οποία είχαν φυσικά παλιότερα χρησιμοποιήσει. Οι κτηνοτρόφοι στα βουνά χρειάζονταν τα όπλα για προστασία από τα άγρια ζώα, τα οποία τότε ήταν ακόμη πολλά. Ακόμη και αν δεν είχαν ρίξει (όσοι δεν πολέμησαν στον παγκόσμιο ή στον εμφύλιο) σε άνθρωπο, είχαν ρίξει σε επιτιθέμενα ζώα για αυτοπροστασία. Ήξεραν βιωματικά τι σημαίνει οπλοφορία και τι οπλοχρησία, ιδίως στον ψυχολογικό και συναισθηματικό τομέα.

Την ιστορία θυμήθηκα με αφορμή τον τραγικό θάνατο του υπαλλήλου στο κατάστημα ψιλικών στην Τούμπα, ο οποίος αντιστάθηκε στον οπλισμένο ληστή και δέχθηκε σφαίρα. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος δήλωσε πως είχε πολλές φορές παροτρύνει τον άτυχο υπάλληλο να μην αντισταθεί σε περίπτωση ληστείας. Να αφήσει να πάρουν το ταμείο. Αξίζει μια ζωή για επτακόσια ευρώ; Οφείλουμε να σταθούμε με σεβασμό απέναντι στην προσπάθεια ενός νέου ανθρώπου να αντισταθεί στους εγκληματίες. Όταν όμως, με κάποια απόσταση από τα γεγονότα κληθούμε να κάνουμε το ζύγισμα, το αποτέλεσμα μοιάζει ανυπόφορο. 

Εκ των πραγμάτων, η περίφημη φράση του πρώην υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Τόσκα, δεν ήταν και τόσο εσφαλμένη. Για την ακρίβεια, ήταν ολόσωστη και τούτο το αποδεικνύει το ζύγι. Μια ζωή ή ένα ποσό; Ποιό διαλέγετε; Η φράση είχε ειπωθεί με αφορμή έναν 88χρονο, ο οποίος είχε πυροβολήσει εισβολείς στην οικία του. Λίγο καιρό μετά, συμπολίτης μας 52 ετών, είχε αντισταθεί σε ληστές που εισέβαλαν στο σπίτι του και δέχθηκε κι αυτός δύο θανατηφόρες σφαίρες. Ο κ. Τόσκας καθυβρίστηκε σκαιώς και σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις, κατά τις οποίες οικοδεσπότες πυροβόλησαν κατά εισβολέων δέχθηκαν τους επαίνους της "κοινής γνώμης" ενώ η ελληνική δικαιοσύνη δέχθηκε κατάρες επειδή άσκησε τις προβλεπόμενες ποινικές διώξεις. Αξίζει να γίνει κανείς δολοφόνος για να προστατέψει χρήματα ή υλικά αγαθά; Υπάρχουν χίλιοι άλλοι τρόποι.

Με παρόμοιο τρόπο καθυβρίζονται και οι διάδοχοι του κ. Τόσκα, σε κάθε ανάλογο περιστατικό. Ζητείται από πολλούς η νομιμοποίηση της οπλοφορίας και διατυπώνονται προτάσεις περί νομιμοποιήσεως της οπλοχρησίας σε περίπτωση εισβολής. Μερικοί πιο ακραίοι ζητούν περίπου προκαταβολική αθώωση του όποιου πυροβολήσει εισβολέα. Αλήθεια, είναι όλοι τόσο αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουν όπλα; Η Ελλάδα έχει να συμμετάσχει σε πόλεμο από τον καιρό της Κορέας, πριν εβδομήντα χρόνια. Πού βρέθηκαν όλοι οι μπαρουτοκαπνισμένοι; 

Είναι δεδομένο ότι η υφιστάμενη νομοθεσία έχει προβλέψεις για όλες της περιπτώσεις. Η "κοινή γνώμη" δεν είναι διατεθειμένη να σέβεται την οργάνωση του κράτους μας, πολύ περισσότερο δεν προσπαθεί να κατανοήσει τη φιλοσοφία της λειτουργίας του. Είναι της μόδας πια το να αμφισβητεί κανείς τους πάντες και τα πάντα, διατυμπανίζοντας το δικό του "δίκιο". Το οποίο "δίκιο" είναι απλώς μια από τις πολλές και όχι πάντα ορθές, οπτικές. Λειτουργεί η ψυχολογία του όχλου, η οποία χαϊδεύεται και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και από μερίδα του κατεστημένου τύπου. Μια πολύ απλή απάντηση στην πρόταση νομιμοποίησης της οπλοχρησίας σε περίπτωση εισβολής είναι το ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι εισβολείς θα έρθουν καλύτερα οπλισμένοι και πιο αποφασισμένοι. Τι θα γίνει μετά; Αντέχουμε να περιπέσουμε σε περιβάλλοντα γουέστερν; Έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει αυτό;

Πριν δεκαετίες, σε κάποια χερσαία σύνορα της πατρίδας, τρεις στρατιώτες, έφεδροι που υπηρετούσαν τη θητεία τους, εκτελούσαν υπηρεσία ενέδρας για τη σύλληψη οικονομικών λαθρομεταναστών. Κρυμμένοι σε ένα αγροτικό οικίσκο, επιτηρούσαν το δρόμο πέρασμα, φυλώντας σκοπιά εκ περιτροπής. Ξημερώματα, με τρομερό κρύο, εμφανίστηκαν δύο παρανόμως εισελθόντες. Έτυχε να φυλάει ο μικρότερος, ο οποίος φώναξε στους δύο να σταματήσουν. Εκείνοι φυσικά επιχείρησαν να τρέξουν. Ο μεγαλύτερος των στρατιωτών βγήκε, όπλισε και φώναξε "αλτ". Ο κρότος του κλείστρου μέσα στην νύχτα έκανε τους παράνομους να παγώσουν. Ξιφολόγχες μπροστά, σωματική έρευνα, σύλληψη και παράδοση στην αστυνομία. Οι συγκεκριμένοι, ήταν άοπλοι και ακίνδυνοι, όπως όλοι όσοι συλλαμβάνονταν τότε εκεί.

Το καθήκον απέναντι στην πατρίδα είχε επιτελεστεί, ωστόσο η τρεμούλα στα χέρια των στρατιωτών δεν έφευγε. Και δεν ήταν από το κρύο. Είναι απόκοσμο να σημαδεύεις άνθρωπο. Δεν έχει καμία, απολύτως καμία, αδρεναλίνη. Ας δείχνουν οι ταινίες απλούς ανθρώπους που γίνονται υπεράνθρωποι και εξοντώνουν τους κακούς. Παραμύθια.

Να προσέχουμε. Να είμαστε πραγματιστές. Και να σεβόμαστε τα σώματα ασφαλείας. Αυτοί θα κάνουν σωστά αυτό που πρέπει. Η ζωή δεν είναι ταινία.